ହରିବଂଶ (ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡ)

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଗଣପତି ସୁଧାକାରଧାରୀ

ସକଳ ବିଦ୍ୟାର ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଅଧିକାରୀ ।

ଅରୁଣ ବର୍ଣ୍ଣ ତୁମ୍ଭର ଶୋଭା ଗଜଶିର

ମନୋରଥ ଆସନ ତୋ ବାହନ ଇନ୍ଦୂର ।

କୁଞ୍ଜର ବଦନ ତୋର ମନୁଷ୍ୟର କାୟା

ଅଗୋଚର ବୁଦ୍ଧି ତୋର ବିଶ୍ଵକୂଟ ମାୟା ।

ତୋର ବୁଦ୍ଧିରେ ତ୍ରିପୁର ଦୈତ୍ୟ ଗଲା ନାଶ

ତେଣୁ ସୁସ୍ଥ ହୋଇଲା ଏ ସଂସାର ତ୍ରିଦଶ ।

ଦେବଙ୍କ ଉପରେ ଦେବ ଅଟୁ ତୁହି ସ୍ଵାମୀ

ପୂଜନ୍ତି ସଚରାଚର ତୋ ଚରଣେ ନମି ।

ଅନାଦି ସ୍ଵୟମ୍ଭୁ ଲିଙ୍ଗ ଈଶ ତୋର ପିତା

ପରମ ଯୋଗାଧିଶ୍ଵରୀ ପାର୍ବତୀ ତୋ ମାତା ।

ପରଶୁ ଅଙ୍କୁଶ କରେ ଶୋହେ ଭଗ୍ନଦନ୍ତ

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ତୋ ନାହିଁ ଆଦିଅନ୍ତ ।

ବେଦଶାସ୍ତ୍ରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ତୋର ଦେହୀ

ଜଗତଜନ ସୋଦର ଭକ୍ତ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ନବ ନାଟକ ଆଦି ଯେ ବିଦ୍ୟା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ

ଧ୍ୟାନେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଯାହାକୁ ସଦା ଯୋଗୀଜନ ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଅନନ୍ତକୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତକାରେଣୀ

ଯୋଗାଧିରୂଢ଼ ପୁରୁଷ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସ୍ଵାମୀ ।

ଅନନ୍ତ ନାଗଶୋଭିତ ତୁମ୍ଭ ଜଟାଭାଗେ

ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ମନ ତୋର ଯୋଗେ ।

ଏ ଜଗତ ମଧ୍ୟେ ତୁହି ଅଟୁ ଦେବଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଦେବ ଦେବାଙ୍ଗ ବିଦ୍ୟାରେ ଅଟୁ ତୁ ଗରିଷ୍ଠ ।

ଅନାଥଜନବାନ୍ଧବ ଜଗତ ତାରଣ

ମହାବିଘ୍ନମାନଙ୍କର ଅଟୁ ବିନାଶନ ।

ତେଣୁ ବିଘ୍ନରାଜ ନାମ ଅଟଇ ତୋହର

ଏ ମାୟାସଂସାରୁ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ତୁ ଉଦ୍ଧର ।

ଏ ଘୋର ସଂସାରେ ପଡ଼ି ହେଉଛି ମୁଁ ବଣା

ତେଣୁ ବିଘ୍ନରାଜା ପାଦପଦ୍ମ କଲି ଠଣା ।

ବିସ୍ତୁର ମଣି ମାଣିକ୍ୟ ହୃଦକୁ ତୋ ଶୋଭା

ବର୍ତ୍ତୁଳ ଗଜମୁକୁତା ହାର ମନଲୋଭା ।

ନବରତନ ମେଖଳା ଘାଗୁଡ଼ି ଯେ ସାଜେ

ଧୀରେ ଧୀରେ ଗମନ୍ତେ ସେ ରୁଣୁଝୁଣୀ ବାଜେ ।

ପୃଥୁଳ ସୁନ୍ଦର କଳେବର ହରବଳା

ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ଗୁଣବନ୍ତ ତେଜ ଅର୍ନଗଳା ।

ଜମ୍ଵୁନଦ କଙ୍କଣ ତୋ ଶୋହେ ବେନିହସ୍ତେ

ଜନମ ମରଣ ବାଧା ନ ଲାଗଇ ତୋତେ ।

ସୁଜାଣ ଅତି ପଣ୍ତିତ ଅଟନ୍ତି ଯେ ପ୍ରାଣୀ

ତୋ ପାଦ ପୂଜା କରନ୍ତି ଶୁଭବେଳା ଜାଣି ।

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ଯାର ଯେବା ବିଧି

ମନୋବାଞ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁ କାର୍ଯ୍ୟ ହୁଏ ସିଦ୍ଧି ।

ପୂର୍ବରେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପୂଜା କଲେକ ବିରଞ୍ଚି

ତହୁଁ ସେହି ପରମେଷ୍ଠି ଜନ ଜନ୍ତୁ ସଞ୍ଚି ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପୂର୍ବରେ ପୂଜା କଲେ ମାରକଣ୍ତ

ଜାଣିଲେ ପ୍ରଳୟ ଖଣ୍ତ ଖଣ୍ତି ଯମଦଣ୍ତ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପୂର୍ବରେ ସେବା କଲେ ସୁରପତି

ସ୍ଵର୍ଗେ ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ପାଇ ହେଲେ ଶଚୀପତି ।

ଦିଗପାଳ ବରୁଣ ଯେ କଲେ ତୁମ୍ଭ ପୂଜା

ସପତ ବାରିନିଧିରେ ହେଲେ ମହାରାଜା ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭକ୍ତି ପୂର୍ବେ କଲେକ କୁବେର

ଅଷ୍ଟନିଧିରେ ରହିଲା ତାଙ୍କ ଅଧିକାର ।

ଶୁକ ସନକ ବ୍ୟାସେ ଯେ ଜନକ ବଶିଷ୍ଠ

ତୁମ୍ଭ ସେବାରେ ଖଣ୍ଡିଲେ ସକଳ ଅରିଷ୍ଟ ।

ମାନବ ହୋଇ ଯେ ସେବା କରନ୍ତି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ

ଜୀବ ଥିବାଯାଏ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନ ଛାଡ଼ଇ ତାଙ୍କୁ ।

ଅଷ୍ଟ ଅଇଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ଦେଇପାର

ସଂସାରକରତା ନାଥ ମହିମା ଅପାର ।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଅନାଦି ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଆଦି

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନଳକୁ ତୁମ୍ଭେ ପାର ଭେଦି ।

ତୁମ୍ଭ ମହିମା ଅନନ୍ତ ତାର ଅନ୍ତ ନାହିଁ

ମୁଁ କିସ କହିବି ନାଥ ନରଦେହ ବହି ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବ ଲମ୍ଵୋଦର ସକଳ କାରେଣୀ

ଅନୁଗ୍ରହ କର ମୋତେ ବିଜ୍ଞଶିରୋମଣି ।

ତବ ପାଦପଦ୍ମେ ନିତ୍ୟ ଲାଗୁ ମୋର ସେବା

ଧନଦ୍ରବ୍ୟ ବିଦ୍ୟା ବର ଯାଚି ମୋତେ ଦେବା ।

ସେବା କରିବା ଭାଜନ ନୁହେ ମୁହିଁ କିଛି

ତୁମ୍ଭ ନାମଗୋଟି ହୃଦମଧ୍ୟେ ଭାବୁଅଛି ।

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ମୋ କହିବାକୁ ଇଚ୍ଛା

ଆହେ ଗଣନାଥ ଦିଅ ପ୍ରସନ୍ନେ ଏ ଦୀକ୍ଷା ।

ତେବେ ମୋର ବାଞ୍ଛା ପ୍ରଭୁ ହୋଇଯିବ ସିଦ୍ଧି

ମୋହର କଣ୍ଠେ ବସିଣ କହିଦିଅ ବୁଦ୍ଧି ।

ତୁମ୍ଭରି ପ୍ରସନ୍ନେ ନାଥ କହି ଦିବ୍ୟବାଣୀ

ମହାପାତକ ବିନାଶ ହେବ ତାହା ଶୁଣି ।

ତୁମ୍ଭେ ସ୍ଵାମୀ ଜାଣ ମୋର ଗତଜନ୍ମ କଥା

ମାନବ ଜନ୍ମ ଲଭି ମୁଁ ପାଇଲି ଅବସ୍ଥା ।

ବିଷୟାଦ୍ଵନ୍ଦେ ପଡ଼ି ମୁଁ ପାଇଲଇଁ ଦୁଃଖ

ଶାପରୁ ତାରଣ ମୋତେ କର ଗଜମୁଖ ।

ହରିବଂଶ ଲେଖିବି ମୁଁ ପୂର୍ବେ ଯା ବଖାଣି

ସାନୁଗ୍ରହେ ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ଦେବା ପାଶପାଣି ।

ଭକ୍ତଜନ ଉଦ୍ଧାରନ୍ତା ସ୍ଵାମୀ ଚିନ୍ତାମଣି

ଲାଭ ହାନି କର୍ତ୍ତା ନାଥ ଦେବଙ୍କ ଅଗ୍ରଣୀ ।

ଭକ୍ତ ଜନଙ୍କର ନାଥ ଅଟୁ ପ୍ରାଣନାହା

ପ୍ରସନ୍ନେ ପୂରଣ କର କଲି ବାଞ୍ଛା ଯାହା ।

ଜୟ ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳା ଗୋ ଅଟୁ ମାୟାରୂପୀ

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତଯାକ ଅଛୁ ବ୍ୟାପି ।

ଯେଉଁ ନାମ ସୁମରନ୍ତେ ହୁଏ ବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧି

ସୁନ୍ଦର ଶ୍ୟାମଳବର୍ଣ୍ଣ ଭାବନାର ନିଧି ।

ଶୁଦ୍ଧ କର୍ମଦାନୀ ତୁ ଗୋ ଶୁଦ୍ଧ ତୋର କାୟା

ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଖେଳେ ତୋର ମାୟା ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ମୂଳେ କୀଟାଦି ପତଙ୍ଗ

ଅବିକାର ବ୍ରହ୍ମ ତୁ ଗୋ ସକଳ ତୋ ଅଙ୍ଗ ।

ପୃଥ୍ଵୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଆବର ଆକାଶ

ଏ ପଞ୍ଚଭୂତ ତୋ ଦେହୁଁ ହୁଅନ୍ତି ପ୍ରକାଶ ।

ସ୍ଵେଦଜ ଅଣ୍ତଜ ଆଦି ପ୍ରାଣୀ ଚାରିଖାନି

ପଞ୍ଚଭୂତ ସଂଯୋଗରେ ରଚିଲୁ ଗୋ ପୁଣି ।

ପଞ୍ଚରୂପୀ ପିତା ତୁ ଗୋ ମାତା ରଜୋରୂପୀ

ଦିବସରେ ଜ୍ୟୋତି ତୁ ଗୋରାତ୍ରେ ତମୋରୂପୀ ।

ଅସୁରଙ୍କ ଗର୍ବ ତୁ ଗୋ ଆପଣେ ନିବାରୁ

ପ୍ରକୃତି ରୂପରେ ତୁ ଗୋ ନାନା ରୂପ ଧରୁ ।

ଜୟ ଜୟ ହରି ତବ ଅଗୋଚର ବୁଦ୍ଧି

ମୂଳମନ୍ତ୍ର ଆଦ୍ୟେ ତୁମ୍ଭ ନାମ ମହୌଷଧି ।

ଅକଳିତ ମାୟା ତବ କଳନା ନୁହଇ

ଅବ୍ୟାହତ ଅଣାକାର ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ଦେହୀ ।

ଋକ ଯଜୁ ସାମାଥର୍ବ ଏହି ଚାରି ବେଦ

ଓଁ କାର ସୁଷୁମ୍ନା ଜୀବ ପରମର ଭେଦ ।

ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ଅଜପା ତୁ ଜପା ଯୋଗମୟ

ବେଦ ମଧ୍ୟରେ ଓଁ କାର ଅଟେ ତୋର କାୟ ।

ରୂପ ରେଖ ଆଦି ବର୍ଣ୍ଣ ତୋହର ତ ନାହିଁ

ଅବତାର ମହୀଭାର ଉଦ୍ଧାରିବା ପାଇଁ ।

ନାମ ବହିଲେ ଅବଶ୍ୟ ରୂପେକ ପ୍ରକାଶ

ରୂପ ବହିଲେ ଅବଶ୍ୟ ହେବ ଯାଇ ନାଶ ।

ତୁହି ପ୍ରଭୁ ଆଣାକାର ରୂପ ଆପେ ଧରୁ

ସଂସାର କଳ୍ପନା କରି ଆତଯାତ କରୁ ।

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦି ଦେବ କୋଟି କୋଟି

ଭୂଲୋକ ସ୍ଵର୍ଲୋକ ଆଦି ତୁହି କରୁ ସୃଷ୍ଟି ।

ପଞ୍ଚାଶ ଅକ୍ଷର ପୁଣି ମାତ୍ରା ବାରଗୋଟି

ଶାସ୍ତ୍ର ମୂଳଭିତ୍ତି ରୂପେ କରିଅଛୁ ସୃଷ୍ଟି ।

ଚାରି ବେଦ ଷଡ଼ ଶାସ୍ତ୍ର ପୁଣି ବ୍ୟାକରଣ

କରୁ ତୁ ଜ୍ୟୋତିଷ ଗ୍ରନ୍ଥ ସକଳ ପୁରାଣ ।

ଜ୍ୟୋତିଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ତୁମ୍ଭେ ଅଭାବର ଭାବ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ପ୍ରାଣରୂପେ ସଂସାରେ ସମ୍ଭବ ।

ଅନୁଭବ ନାଥ ଆପେ କରୁ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

ଏଥୁ ବାହାରି ନ ଯାଏ ତୋର ମନ ବୁଦ୍ଧି ।

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ହେଲେ ନିର୍ଭାକଲ

ଅଣାକାର ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଜଗତେ ରହିଲ ।

ତୋହର ମହିମା ନାଥ ଜାଣୁ ସିନା ତୁହି

ରୁଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମା ଆଦିକରି ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ।

ଅନେକ ମୁରତି ତୁମ୍ଭେ ଏ ସଂସାରେ ଧର

ପ୍ରକୃତି ଭେଦେ ପ୍ରାଣିଙ୍କି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କର ।

ତୁମ୍ଭଠାରୁ ଏ ସଂସାରେ ନାହିଁ ଭିନ୍ନ କାୟା

କୀଟଠାରୁ ବ୍ରହ୍ମଯାଏ ସବୁ ତୁମ୍ଭ ମାୟା ।

ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦି ମହୀଧର ବାସୁକୀ ଦେବତା

ତେତ୍ରିଶ କୋଟି ରୂପେ ତୁ ଜଗତ କରତା ।

କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ର ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ପାରିଲେ ଜାଣି

ମୋହପରି ଅକିଞ୍ଚନ ପାରିବ କି ଜାଣି ।

ଅନେକ ବୟସ ଗଲା ଚଞ୍ଚଳ ମୋ ମତି

କିଛି ନ ଜାଣିଲି ପାଠଶାଠ ବିଦ୍ୟାରୀତି ।

ନ ପଢ଼ିଲି କାବ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ନ ଜାଣେ ପୁରାଣ

ଜନ୍ମାନ୍ତର ବିଦ୍ୟା ମାତ୍ର ହୋଇଲା ସ୍ମରଣ ।

ସୁଜନ ଗୋଷ୍ଠିରେ ସଙ୍ଗ ନାହିଁ ମୋର ଜାଣ

ମାନବ ଯୋନିରେ ପୁଣି ଲଭିଛି ଜନମ ।

ପୂର୍ବଜନ୍ମ ହେତୁ ମୋତେ ହେଲା ଯହୁଁ ଦୃଶ୍ୟ

ତେଣୁ ଗ୍ରନ୍ଥ କରିବାକୁ ବଳିଲା ସାହସ ।

ସିଦ୍ଧ ବାକ୍ୟ ଶୁଣିବାରୁ ବଳିଲା ଶରଧା

ପ୍ରଭୁ ଦୟା କଲେ ମୋର ଘୁଞ୍ଚିଯିବ ବାଧା ।

ଗୁରୁଜନମାନଙ୍କର ଚରଣେ ମୋ ସେବା

ପଦ ଯତି ହୁଡ଼ିଲେ ମୋ ଦୋଷ ନ ଧରିବା ।

ଅଗାଧ ସମୁଦ୍ରେ ମୁହିଁ ଲୋଡ଼ୁ ଅଛି ଝାସି

କେତେ କଥା ଦୃଶ୍ୟ ମୋତେ ହେଉଥିବ ଆସି ।

ପଦ ପଦକେ ଅମୃତ ହୁଏ ଦିବ୍ୟ ବାଣୀ

ପଣ୍ତିତ ଲୋକଙ୍କଠାରୁ ଯାହା ଅଛି ଶୁଣି ।

ଦେବନନ୍ଦିନୀ ଶାରଦା ଦେବୀ ମହାମାୟା

ସେହି ଯେବେ ମୋତେ କିଛି କରିବେ ସୁଦୟା ।

ବିଷ୍ଣୁର ବଲ୍ଲଭୀ ତୁ ଗୋ ଅଟୁ ମାହେଶ୍ଵରୀ

ସକଳ ବିଦ୍ୟାରେ ତୁହି ଅଟୁ ଅଧିକାରୀ ।

କାବ୍ୟ ଯେ ନାଟକ ନ୍ୟାୟ ଶାସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟମାନ

ବେଦ ବେଦାଙ୍ଗ ରଚନା ଆଦି ଯେତେ ଜାଣ ।

ପୁରାଣ ଆବର ନାନା ଶାସ୍ତ୍ର ଜଉତିଷ

ଆଗମ ନିଗମ ତନ୍ତ୍ର ମନ୍ତ୍ରହିଁ ଅଭ୍ୟାସ ।

ଯେପରି ହୋଇବ ଏହି ବିଦ୍ୟାମାନ ସାଧି

କର ଅନୁଗ୍ରହ ମୋତେ କୃପାଜଳ ନିଧି ।

ବୀଣାଯନ୍ତ୍ର ଆଦି ବାଦ୍ୟ ଶୋଭିତ ତୋ କରେ

ଧ୍ଵନି କରନ୍ତି ଗାନ୍ଧାରରାଗେ ଦିବ୍ୟସ୍ଵରେ ।

ଫରହର ଅଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗେ ମୋହୁ ମହାମାୟା

ବିଦ୍ୟାଦାନ କର ମାତ କରି ମୋତେ ଦୟା ।

ଧବଳ ଅଙ୍ଗେ ଶୋଭିତ ଚାରୁ କୃଷ୍ଣ କେଶ

ନାନା କୁସୁମେ ମଣ୍ତିତ ଗଭା ଚଉପାଶ ।

ଚାଚର ଶୋଭିତ କେଶେ ଧନ୍ୟ ତୋ କବରୀ

ସିଦ୍ଧ ଅଣାକାର କାୟା ଅଟ ମାହେଶ୍ଵରୀ ।

ବିଷ୍ଣୁ ଦେବ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଅଟୁ ତୁ ଗୋ ଜାୟା

ଧବଳୀଅଙ୍ଗୀ ଜନନୀ ସର୍ବଦା ନିର୍ମାୟା ।

ମୋହାର ମାଗୁଣି ମାଗୋ ଏତିକି ତୋ ପାୟେ

ସୁପ୍ରସନ୍ନ ବର ମୋତେ ଦିଅ ମହାମାୟେ ।

ମୋହର କଣ୍ଠେ ବସିଣ ପଦ ଦିଅ କହି

ଭାଷା ପ୍ରବନ୍ଧେ ରଚିବି ହରିବଂଶ ମୁହିଁ ।

ତୁମ୍ଭେ ସୁପ୍ରସନ୍ନ ଯେବେ ହେବ ଜଗଦ୍ଧାତ୍ରୀ

ସବୁ ବାଧା ଚାଲିଯିବ ଲଭିବ ସୁଖ୍ୟାତି ।

ଘୋର ଅନ୍ଧାର ସଂସାର ମାୟାମୋହେ ବଦ୍ଧ

ନିରତେ ପାପ କରନ୍ତି ପ୍ରାଣୀମାନେ ମନ୍ଦ ।

ଅପବାଦ ଅହଙ୍କାର ହିଂସା ମନ୍ଦକର୍ମ

ନିୟତ କରନ୍ତି ଜନେ ଭୁଲି ସାର ଧର୍ମ ।

ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ବରୁଣର ଜେମା

କହିବି ମୁଁ ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ମହିମା ।

କ୍ଲେଶ ଖଣ୍ତି ଯଶ ଶିରୀ ଦିଅ ସଦଗତି

ଦୟା କରି ଖଣ୍ତ ମୋର ଏ ଭବ ଦୁର୍ଗତି ।

ମାନବ ଜନମ ମୁଁ ତ ଛାଡ଼ି ନ ପାରଇ

ତେଣୁ ଏମାନ ମୁଁ ତୋତେ କହୁଛି ବୁଝାଇ ।

ଯେ ଅବା ପଣ୍ତିତ ବିଜ୍ଞ ପୁଣି ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ

ମୋହରେ ଜଡ଼ିତ ବୋଲି ଜାଣନ୍ତି ଜଗତ ।

ଅକର୍ମ ସୁକର୍ମ ପାପ ପୁଣ୍ୟ ମୁଁ ଜାଣିଲି

ସଂସାର ଅନିତ୍ୟ ବୋଲି ତେଣୁ ମୁଁ ମଣିଲି ।

ଜାଣିଲି ନାମର ବଳେ ଯାଏ ପାପରାଶି

ପାଇଲି ପରମ ଗତି ହରିନାମ ଘୋଷି ।

ଜ୍ଞାନୀଏ ଜାଣନ୍ତି ସିନା ଏଥିର ଯେ ସିନ୍ଧି

ବିଷୟ ବନ୍ଧନେ ସେହି କେବେନୋହେ ବନ୍ଦୀ ।

ସୁଜ୍ଞଜନମାନଙ୍କର ଅଟେ ମୁହିଁ ଦାସ

ବାଳକମତି ମୋହର ନ ଘେନିମା ଦୋଷ ।

ଜାଣି ନ ଜାଣି କହିବି ମୁହିଁ ହରିବାଣୀ

ଅନେକ ଜନ୍ମ ପାତକ ଦଗ୍‌ଧ ହେବ ଶୁଣି ।

ବିଷ୍ଣୁର ଚରିତ ଅବା କେ କହି ପାରିବ

ଭୁଜ ପରାକ୍ରମେ କେବା ସମୁଦ୍ର ତରିବ ।

ଅକଳିତ ମହିମା ଏ ହରିବଂଶ ବାଣୀ

ସୁରାସୁରେ ନ ପାରନ୍ତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବଖାଣି ।

ତାହା କହିବାକୁ ମୋର ବଳିଲା ମନୀଷା

ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତରେ ମୁହିଁ କରିଛି ଭରସା ।

ଅଟନ୍ତି ଯେ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ

ମୁକତି ବାଟ ଫିଟିବ ହରିବଂଶ ଶୁଣି ।

ଯୁକତେ ହରିର ନାମ ପାପ କରେ କ୍ଷୟ

ଯମଦଣ୍ତ ବାଧାକୁ ନ ଥିବ ଆଉ ଭୟ ।

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ଯେତେ ଛନ୍ତି ଅବା

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପଦାମ୍ଵୁଜେ କରି ସର୍ବେ ସେବା ।

ସବୁର ଜୀବତ୍ମା ସେହି ଶ୍ରୀହରି ଅଟଇ

ହରି ନିର୍ଦ୍ବନ୍ଦ୍ଵେ ସବୁରି ହୃଦୟରେ ଥାଇ ।

ହରିନାମରେ ପ୍ରାଣୀର ଦୁର୍ଗତି ତୁଟଇ

ହରି ନାମ ସୁମରିଲେ ଯମ ନ ଭେଟଇ ।

ହରି ଏକା ନିର୍ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ ଯେ ସବୁ ଅଟେ ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ

ତାକୁ ଆଶ୍ରା କଲା ପ୍ରାଣୀ ଛେଦେ କୂଟ ଛନ୍ଦ ।

ଅବିଦ୍ୟା ବିଦ୍ୟାକୁ କରିଅଛି ଯେ ସଂସାରେ

ହରିନାମ ବିନା ସେହି ସଂସାରୁ ନ ତରେ ।

ସଂସାରରେ ହରି ନାମଗୋଟି ସାରସ୍ଵତ

ହରି ଏହି ସଂସାରର ଅଟେ ତାତ ମାତ ।

ଦେବଙ୍କ ଉପରେ ଦେବ ଅଧିଦେବ ହରି

ଯାଗ ଯଜ୍ଞ ପ୍ରଭୃତିରେ ଆଗ ତାଙ୍କୁ ବରି ।

ସକଳ ପାପ ପୁଣ୍ୟକୁ ହରି ଅଟେ ସାକ୍ଷୀ

ହରିର ନାମ ଜପଇ କପୋତ ଯେ ପକ୍ଷୀ ।

ସେ ନାମ ଜପିଲେ ପ୍ରାଣି ତରିବେ ସଂସାରୁ

ଏହି ହରିବଂଶ ହରିନାମ କଳ୍ପତରୁ ।

କର୍ମଫଳ ଅନୁକ୍ରମେ ହରେ ପାପ ବ୍ୟାଧି

ଏହି ସଂସାରକୁ ହରିନାମ ମହୌଷଧି ।

କୁବୁଦ୍ଧି ଅହନ୍ତା ମନ୍ଦପଣ ପାପକର୍ମ

ଏହା ଯେ ଆଚରଣନ୍ତି ସେ କରନ୍ତି ଅଧର୍ମ ।

ଘୋର ଅନ୍ଧାର ତିମିର ଜାଣ ମହାଗରୁ

ହରି ନାମଗୋଟି ଅଟେ ତହିଁ କଳ୍ପତରୁ ।

ସୁତ ବିତ୍ତାଦି ବିଷୟ ରସେ ସଦା ରସି

ପ୍ରାଣୀମାନେ ଧାଉଁଛନ୍ତି ନାହିଁ ଦିବାନିଶି ।

ମହାରଜ୍ଜୁ ବନ୍ଧନରେ ଆବଦ୍ଧ ସକଳ

ରକ୍ତମାଂସ ଦେହ ଏ ନଥିବ ଚିରକାଳ ।

ବୃଷ୍ଟି ହେଲେ ଦିଶେ ଯେହ୍ନେ ଜଳବିମ୍ଵ ଗୋଟି

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ଏହି ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ ଘୋଟି ।

ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ଜାଣ ଛାଡ଼ିବ ଏ ପ୍ରାଣ

ହରିନାମ ନ ଧଇଲେ ହେବ ଅକାରଣ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ପ୍ରାଣୀମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଗଞ୍ଜି

ଯମ ସେହି ଯାତନାକୁ ଲେଖି କରେ ପାଞ୍ଜି ।

ଅବସାନ କାଳେ ଜାଣ ହରିନାମ ସଖା

ଯମ ଧର୍ମ ବିଚାରିଣ କାଳେ ଥିବ ଏକା ।

ଜୀବ ଯିବାଯାଏ ପ୍ରାଣୀ ଅର୍ଜିଥିଲେ ଯାହା

ପୁଣି ଅବଶ୍ୟ ଜନମି ଭୁଞ୍ଜଇ ନା ତାହା ।

ମାୟା ମୋହେ ପଡ଼ି ଲୋଭ ମୋହଗ୍ରସ୍ତେ ଜଡ଼ି

ଯଥାକାଳରେ ସେ ଏକା ଯାଏ ସବୁ ଛାଡ଼ି ।

ଇଷ୍ଟ ବନ୍ଧୁ କୁଟୁମ୍ଵ ଯେ ଭାରିଯା ସନ୍ତତି

ଅବସାନ କାଳେ କେହି ନ ଥିବେ ତା କତି ।

ଯେ ଯାହାର ସେ ତାହାର ଆନ ନ ଭୁଞ୍ଜଇ

ମିଛ ମୋହେ ପଡ଼ି ମହାଭାଗକୁ ବହଇ ।

ଭଲମନ୍ଦ ଯେତେକ ସେ ଅର୍ଜ୍ଜଇ ସଂଯୋଗେ

ଆପେ ତାହା ଏକା ଭୁଞ୍ଜେ କେହି ନାହିଁ ସଙ୍ଗେ ।

ଏ କଥା ବିଚାର ଯେହୁ ଧର୍ମେ କରେ ଲୟ

ଖଣ୍ତିଏ ମହାପାତକ ହୋଏ ପୁଣ୍ୟମୟ ।

ହରିଙ୍କର ନାମ ବିନା କେହି ନାହିଁ ସଖା

ମହାନଦୀ ତରଣିକୁ ନାମହିଁ ନଉକା ।

ହରିନାମ ଗୋଟି ଜାଣ ଅଟେ ଗଣ୍ଠିଧନ

ହରିନାମ ସୁମରନ୍ତେ ମିଳେ ପୁଣ୍ୟମାନ ।

ହରିନାମ ସୁମରନ୍ତେ ପୁଣ୍ୟ ହୋଇ ଯେତେ

ଜାଣିକରି ହରିନାମ ଉଚ୍ଚାରୁଛି ଚିତ୍ତେ ।

ଶୁଣ ସର୍ବ ବିଜ୍ଞଜନେ ହୋଇ ଏକଚେତା

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣ ଯେ କଲାକ ବିଧାତା ।

ଦେବଙ୍କର ଅର୍ଥତତ୍ତ୍ଵ ଦେବଙ୍କର କଥା

ପବିତ୍ର ହୁଅନ୍ତି ତାର ବକତା ଯେ ଶ୍ରୋତା ।

ପୁରାଣ ଭିତରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଷ୍ଣୁର ମହିମା

ଶୁଣନ୍ତେ ଯମ ଲଙ୍ଘି ନ ପାରେ ତାର ସୀମା ।

ହରିବଂଶ ଶ୍ରୋତା ଯମ ଅର୍ଗଳି ଭାଙ୍ଗଇ

ଯେ ପାପ ହୃଦରେ ଥାଇ ସକଳ ଖଣ୍ତଇ ।

ହରିବଂଶ ଶୁଣ ନରେ ଖଣ୍ତିବ ଯେ ମୃତ୍ୟୁ

ହରିବଂଶ ଶୁଣ ନରେ ମନେ କରି ହେତୁ ।

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ଚଉବର୍ଗଧାରୀ

ହରିକଥା ଶୁଣ ଭବୁ ଯିବ ଯେ ଉଦ୍ଧରି ।

ହରିବଂଶ ଶୁଣ ଦିଶିଯିବ ସବୁ ବୁଦ୍ଧି

ହରିବଂଶ ଶୁଣ ନରେ ବାଞ୍ଛା ହେବ ସିଦ୍ଧି ।

ରାଜଭୟ ଅଗ୍ନିଭୟ ଆଦି ସର୍ବ ଭୟ

ହରିବଂଶ ଶୁଣି ନରେ କର ସବୁ କ୍ଷୟ ।

ଶତକୋଟି ବାର ମଣି କର୍ଣ୍ଣିକାକୁ ଗଲେ

ସମାନ ନହେବ ହରିବଂଶ ଶ୍ରୋତା ତୁଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତରେ ବୁଲି ଯେତେ ବ୍ରତ ତୀର୍ଥକରି

କେହି ହରିନାମ ଶ୍ରୋତା ସଙ୍ଗେ ନୋହେସରି ।

ଏହା ବିଚାରିଣ ନରେ ହରିବଂଶ ଶୁଣ

ଧନପୁତ୍ର ବଢ଼ିବ ଯେ ଲଭିବ କାରଣ ।

ହରିନାମ ବେନି ବର୍ଣ୍ଣ ବେଦାନ୍ତ ଅଟଇ

ସଂସାର ମାୟାବନ୍ଧନ ଶୁଣନ୍ତେ ତୁଟଇ ।

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସ ମୁଁ ସ୍ମରେ ଦୀନବନ୍ଧୁ

କର ଅନୁଗ୍ରହ ମୋତେ କୃପାଜଳସିନ୍ଧୁ ।

ଶୁଣ ଆହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ସୁଧାରସ ବାଣୀ

ଶୁକକୁ ଯେ ପଚାରିଲେ ପରୀକ୍ଷ ନୃପମଣି ।

ଭୋ ମୁନିବର ହେ ତୁମ୍ଭେ ପରଂବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟତ ବର୍ତ୍ତମାନ କାଳଜ୍ଞାତା ।

ଅଶେଷ ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣେ ପବିତ୍ର ତୋ ଅଙ୍ଗ

ଜୀବ ପରମ ଆତ୍ମାକୁ କର ଏକସଙ୍ଗ ।

ପଣ୍ତିତମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଅଟୁ ତୁହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଅନାହତ ବ୍ରହ୍ମବେତା ଆପେଣେ ଗରିଷ୍ଠ ।

ଯତିକୁଳମଣ୍ତନ ତୁ ବିଦ୍ୟାଗୁଣମନ୍ତ

ତୋ ଠାରୁ ଭୋ ମୁନି ସିନା ସକଳ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ।

ଭୋ ମୁନି ହେ ମୋତେ ତୁମ୍ଭେ ଅନୁଗ୍ରହ କର

କହିବା ଯେ ହରିବଂଶ ପୁରାଣର ସାର ।

ଅପୂର୍ବ କଥା ଗୋଟାଏ ଭୋ ମୁନି ପଚାରି

ପୁଣ୍ୟ କୀର୍ତ୍ତି ଆହେ ମୁନି କହିବ ବିସ୍ତାରି ।

ଭୋ ବ୍ୟାସନନ୍ଦନ ମୋର ସନ୍ଦେହକୁ ଫେଡ଼

ତୁମ୍ଭର ପ୍ରସାଦେ ମୋର ଫିଟୁ କର୍ମ ଜଡ଼ ।

ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରେ ଅଛି ସଂସାର ସକଳ

ଆଦିଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ତାର ନାହିଁ ଥଳକୂଳ ।

ଏ ସାରସ୍ଵତ ପୃଥ୍ଵୀକି କରନ୍ତି ଭିଆଣ

କାହାଯୋଗେ କିବା ସେହି କହ ବିସ୍ତାରିଣ ।

କାହୁଁ ଅଇଲା ସେ ଜୀବ କାହିଁ ଯାଏ ଅନ୍ତେ

ଜାଣିବି ତଦନ୍ତ ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭର କହନ୍ତେ ।

ପାତାଳ ଯେ ମଧ୍ୟଲୋକ ସ୍ଵର୍ଗଲୋକ ତିନି

ସ୍ଵର୍ଲୋକ ଯେ ମହଲ୍ଲୋକ ଜନଲୋକ ଘେନି ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ଆଦି ଜୀବ ଚାରିଖାନି

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ଭିଆଣ ଧରଣୀ ।

ନାଗଗଣ ଦେବଗଣ ଦିଗପାଳ ମୂଳେ

ବନ କନ୍ଦର ଯେ ଗରି ମେରୁ ଏ ସକଳେ ।

ଅନନ୍ତକୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ଜୀବ

କାହୁଁ ଆସିଥିଲେ ପୁଣି କାହୁଁ ସଂହରିବ ।

ଏଥିର ଯା ଆଦିଅନ୍ତ କହ ତପୋଧନ

ହୋଇବି କୃତାର୍ଥ ଶୁଣି ତୁମ୍ଭର ବଚନ ।

ଏତେ କହି ମୁନିଙ୍କି ସେ ପାଦାସନ ଦେଲେ

ନବରତ୍ନ ମାଳା ନେଇ କଣ୍ଠେ ଲମ୍ଵାଇଲେ ।

ଧୂପ ଦୀପ ଗନ୍ଧପୁଷ୍ପ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣପାତ୍ରେ ଭରି

ଯଥା ବିଧିମତେ ପୂଜାକଲା ଦଣ୍ତଧାରୀ ।

ଶ୍ରୀଖଣ୍ତ ଚନ୍ଦନ ଅଗ୍ରୁ ଧୂପ ଦୀପମୂଳେ

ଅନେକ ପୂଜାକରି ସେ ମୁନି ପାଦତଳେ ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ପୁଣି ଉଠି ଉଭାହୋଇ

ବହୁତ ବିନୟ ଭାବେ ସମସ୍ୟା ସେ ଦେଇ ।

ରାଜା ଭକ୍ତିଭାବ ଦେଖି ଶୁକମତିଯତି

ପ୍ରସନ୍ନରେ କହନ୍ତି ସେ ଶକତିର ନାତି ।

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ ଯାହା

ଅନୁଗ୍ରହେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୁଁ କହିବଇଁ ତାହା ।

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ଛନ୍ତି ଯେବଣ ହିଁ ଜନ

ହରି ଅଟନ୍ତି ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଜୀବନ ।

ହରିର ବଂଶ ପୁରାଣ ଅତି ପୁଣ୍ୟମୟ

ଶୁଣନ୍ତେ ପଞ୍ଚପାତକଯାକ ଯାଏ କ୍ଷୟ ।

ବଂଶାନୁଚରିତ ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜ୍ଜନା ଏ କଥା

ଶୁଣି ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ହୁଅ ତୁମ୍ଭେ ମହାରଥା ।

ଶରୀର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଏକ ନୁହେଁ ଭିନ୍ନା ଭିନ୍ନ

ଶରୀରେ ଯେତେକ ସୃଷ୍ଟି ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ତେ ସେ କର୍ମ ।

ଏଥିକି ଜାଣ ବିଧାତା କରିଅଛି ମାୟା

ପୃଥିବୀରେ ମାୟାଧାର ଭିଆଇଛି ଏହା ।

ପୃଥିବୀ ଯେ ଆପ ତେଜ ବାୟବ୍ୟ ଆକାଶ

ପ୍ରାଣପାନ ବ୍ୟାନୋଦାନ ସମାନ ଅଭ୍ୟାସ ।

ପଞ୍ଚଭୂତ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ ବୋଲନ୍ତି ଜ୍ଞାନୀଏ

ହସ୍ତପଦ ପାୟୁପସ୍ଥ ମୁଖ କର୍ଣ୍ଣଯାଏ ।

ଚକ୍ଷୁଆଦି ଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରି ମନର ସଂଯୋଗେ

ଏମନ୍ତ ଭିଆଇଅଛି ବ୍ରହ୍ମା ପୂର୍ବ ଯୋଗେ ।

ନାଦବିନ୍ଦୁ ରିଆ ଚଇତନ ମନମୋହେ

ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି ଘେନି ଆବୋରିଚି ଦେହେ ।

ଲୋଭ ମୋହ ଚେତନା ଏ ସର୍ବ ଶକ୍ତି ମୂଳେ

ଦେହକୁ ମୋହ କରାନ୍ତି ଜାଣ ସବୁକାଳେ ।

ଏ ପଞ୍ଚମୂଳ ଏଥିରୁ ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି

କୀଟରୁ ବ୍ରହ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶରୀରେ ଅଛନ୍ତି ।

ଏତେ ସଂଯୋଗେ ଉପୁଜେ ଜାଣ ଦେହଗୋଟି

ଏକ ଏକ କରି ରହିଛି ପରମେଷ୍ଠି ।

ମନ ପବନ ଦୁହେଁ ଏ ଦେହକୁ କାରେଣୀ

ସବୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ କାରଣ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି ।

ମନରୁ ଯେ କଳପଣା ବିନ୍ଦୁରୂପ କାୟା

ପବନରୁ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଅନାଦିର ମାୟା ।

ମନରୁ ଜାତ ହୋଇଲା ପୁଣି ଜାଣ ସତ

ସତରୁ ଜାତ ହୋଇଲା ଜାଣ ଏ ଜଗତ ।

ବିନ୍ଦୁରୁ ଜାତ ହୋଇଲା ଜାଣ ତମୋଗୁଣ

ଜ୍ଞାନର ତତ୍ତ୍ଵ ଲକ୍ଷଣ ଏବେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ।

ପୁରକ କୁମ୍ଭକ ପୁଣ ରେଚକ ଏ ତିନି

ପବନ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଟେକି ଛାଡ଼ିବ ଏ ଘେନି ।

ନିଃଶ୍ୱାସର ଫେରକୁ ଯେ ଲିତା ବୋଲି କହି

ଷାଠିଏ ଲିତାରେ ଜାଣ ଦଣ୍ଡେକ ବୋଲାଇ ।

ଏମନ୍ତେ ବେନି ଦଣ୍ଡରେ ଘଡ଼ିଏ ପ୍ରମାଣ

ଚାରି ଘଡ଼ିରେ ପ୍ରହରେ ବୋଲି ଏହା ଜାଣ ।

ଏମନ୍ତ ଚାରି ପ୍ରହର ଦୁଇଗୁଣ କରି

ରାତ୍ର ଦିବସ ସର୍ଜିଲା ବିଧାତା ବିଚାରି ।

ଦିବସରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ରଶ୍ମି ତେଜ ପ୍ରଭା

ନିଶାପତି ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଆଭା ରାତ୍ରେ ଶୋଭା ।

ରବି ସୋମ ମଙ୍ଗଳ ଯେ ବୁଧ ବୃହସ୍ପତି

ଶୁକ୍ର ଶନିଶ୍ଚର ମୁଳେ ସାତବାର ସ୍ଥିତି ।

ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ସତାଇଶ ପନ୍ଦର ଯେ ତିଥି

ମାସକେ ହୋଏ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ପୁଣି ସଂକରାନ୍ତି ।

ପ୍ରତିପ ଦ୍ୱିତୀୟା ତୃତୀୟା ଚତୁର୍ଥୀ ପଞ୍ଚମୀ

ଷଷ୍ଠ, ସପ୍ତମୀ, ଅଷ୍ଟମୀ, ନବମୀ, ଦଶମୀ ।

ଏକାଦଶୀ ଦ୍ୱାଦଶୀ ଯେ ତିଥି ତ୍ରୟୋଦଶୀ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ପଉର୍ଣ୍ଣମୀ ଅମାବାସ୍ୟା ନିଶି ।

କୃଷ୍ଣ ଶୁକ୍ଳକରି ତହୁଁ ବେନି ପକ୍ଷ କଲେ

ତିରିଶ ଦିନରେ ମାସେ ଗଣିଣ ଲେଖିଲେ ।

ଅଶ୍ୱିନୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଦ୍ୱିଜା କୃତ୍ତିକା ରୋହିଣୀ

ମୃଗଶିରା ଆରଦ୍ରା ଯେ ପୁନର୍ବସୁ ତିନି ।

ପୁଷ୍ୟା ଅଶ୍ଳେଷା ଯେ ମଘା ପୂର୍ବାଫାଲଗୁନି

ଉତ୍ତରାଫାଲ୍‌ଗୁନୀ ଆଉ ହସ୍ତା ଚିତ୍ରା ବେନି ।

ସ୍ୱାତୀ ବିଶାଖା ଏ ଦୁଇ ଅନୁରାଧା ଜ୍ୟେଷ୍ଠା

ମୂଳା ପୂର୍ବୋତ୍ତରାଷାଢ଼ା ଶ୍ରବଣ ଧନିଷ୍ଠା ।

ଶତଭିଷା ପୂର୍ବଭାଦ୍ରପଦ ଆଦିକରି

ଉତ୍ତରଭାଦ୍ର ରେବତୀ ଏ ଦକ୍ଷ କୁମାରୀ ।

ତାର ଚନ୍ଦ୍ର ଯୋଗ ଘେନି କରଣ ଆବର

ମେଷ ବୃଷଭ ମିଥୁନ କକଡ଼ାମାସର ।

ସିଂହ କନ୍ୟା ତୁଳା ବିଛା ଧନୁ ଯେ ମକର

କୁମ୍ଭ ମୀନ ଘେନି ମାସ ଅଟି ଯେ ବାର ।

ଏ ପ୍ରକାରେ ବାରମାସେ ବାର ଚନ୍ଦ୍ର ବସେ

ବାର ମାସରେ ହୁଅଇ ଜାଣ ତ ବରଷେ ।

ବରଷକ ଭୋଗକରେ ଷଡ଼ଋତୁ ତୁଲେ

ଅୟନେକ ହୁଏ ଜାଣ ଷଡ଼ମାସ ଗଲେ ।

ଅୟେନେକ ପୁଣି ଷଡ଼ମାସରେ ହୁଅଇ

ଦକ୍ଷିଣାୟନ ଉତ୍ତରାୟଣ ଏହି ଦୁଇ ।

ହେମ ଶିଶିର ବସନ୍ତ ନିଦାଘ ବରଷା

ଶରତ ଋତୁକୁ ଘେନି ଷଡ଼ଋତୁ ବସା ।

ଏମାନେ ଭୋଗ କରନ୍ତି ଦୁଇ ଦୁଇ ମାସ

ଷଡ଼ଋତୁ ଭୋଗ ଶେଷେ ବରଷେକ ଶେଷ ।

କକାଳନ୍ତକ ଯୁଗାନ୍ତକ ଭୋଗାନ୍ତକ ଜାଣି

ବାରମାସେ ସାତବାର ଆତଯାତ ପୁଣି ।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଦ୍ଵାପର ଯେ କଳି ଚାରିଯୁଗ

ଦିଗପାଳମାନଙ୍କର ଦିବସେକ ଭୋଗ ।

ମଞ୍ଚମଣ୍ତଳେ ଗଣ୍ତାଏ ଯୁଗ ବୋଲି ଜାଣି

କାଳପ୍ରଳୟେ ମେରୁକୁ ହୁଏ ଆଣ୍ଠୁ ଆଣି ।

ଏହିପରି ଏକସ୍ତରି ଗୁଣ୍ତା ଯୁଗ ଗଲେ

ବ୍ରହ୍ମାକୁ ଘଡ଼ିଏ ହୁଏ ପୁରାଣେ ଲେଖିଲେ ।

ଏ ବିଧିରେ ବ୍ରହ୍ମାକୁ ଯେ ତିରିଷ ଦିବସ

ମାସକ ହୁଏ କହିଲେ ମୁନି ଦେବବ୍ୟାସ ।

ଏ ବିଧି ମାସକୁ ଚାରିଗୋଟି ଯାର ମନୁ

ଚାରିସହସ୍ର କୋଡ଼ିଏ ବରଷେକ ଗଣୁ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ଅଠରଲକ୍ଷ ତିରିଶ ବରଷେ

ବ୍ରହ୍ମା ନାଶଯାଇ ଜାଣ ତାର କାଳଶେଷେ ।

ସୁରଲୋକ ସହିତରେ ସର୍ବେ ନାଶଯାନ୍ତି

ସ୍ଵର୍ଗ ପାତାଳ ପୁରରେ କେହି ନ ରହନ୍ତି ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ଘୋଟେ ପ୍ରଳୟର ଜଳ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ବିନାଶ ଯାଏ ହୁଅଇ ଅଥଳ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଦିବସେ ବିଷ୍ଣୁର ସସ୍ରେ ରୂପ ହୋଇ

ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛପ ବରାହ ରୂପେ ବିରାଜଇ ।

ନରସିଂହ ପର୍ଶୁରାମ ଶ୍ରୀରାମ ଜନିତ

କୃଷ୍ଣ ବଉଦ୍ଧ କଳକି ଏ ଆଦି ବିଖ୍ୟାତ ।

ରିପୁ ଦାନବ ବିନାଶି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦିବସେ

ରାମାୟଣ ରହିବଂଶ ଭାରତ ପ୍ରକାଶେ ।

ସ୍ଵର୍ଗ ମତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳରେ ବସନ୍ତି ଯେ ଲୋକେ

ସମସ୍ତେ ଅନ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାର ଅନ୍ତକେ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ନଈର୍ଋତ ଦିଗପାଳ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଏମାନେ ଯୋଗେ ବିନାଶ ଯାନ୍ତି ପାଇ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଗ୍ରହ ତାରା ସହିତରେ ଯକ୍ଷ ରକ୍ଷଗଣ

ବ୍ରହ୍ମା ଦିବସରେ ସର୍ବେ ନାଶଯାନ୍ତି ପୁଣ ।

ସପତ ସାଗର ନବଦ୍ଵୀପ ଜଳମୟେ

ଏମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାର ଭୋଗ ଦିବସେକ ଯାଏ ।

ଯେତେବେଳେ ମହାଜଳ ପୃଥିବୀ ଘୋଟଇ

ଜଳ ଆଘତେ ପୃଥିବୀଯାକ ବୁଡ଼ିଯାଇ ।

ଗର୍ଜିବହେ ଅଣଚାଷ ମୂରତି ପବନ

ପ୍ରଚଣ୍ତ ଘୋର ଅନଳ ଉଠେ ଘନ ଘନ ।

ଆବର୍ତ୍ତକ ମେଘ ପୂର୍ବଆଡ଼ରୁ ଘୋଟଇ

ପଚିଶ କ୍ଷଉଣୀ ବଳ ତା ସଙ୍ଗେ ଖଟଇ ।

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରରୁ ସେହି ବରଷଇ ନୀର

ନିରତେ ପ୍ରଳୟଜଳ ବହଇ ସତ୍ଵର ।

ପର୍ବତମାନ ଭାଙ୍ଗିଣ କରେ ଏକସ୍ଥଳ

ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳକୁ କରେ ସମତୁଲ ।

କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଆଦି ଯେ ନ ରଖି କିଞ୍ଚିତ

ସମସ୍ତେ ପ୍ରଳୟଜଳେ ହୁଅନ୍ତି ନିହତ ।

ଭୂଲୋକକୁ ଆଦିକରି ସ୍ଵର୍ଗଲୋକଯାଏ

ସପତଦ୍ଵୀପା ପୃଥିବୀ ଶୂନ୍ୟମୟ ହୁଏ ।

ଆବର୍ତ୍ତକ ସମ୍ଵର୍ତ୍ତକ ଦ୍ରୋଣ ଯେ ପୁଷ୍କର

ଚାରିମେଘ ଘୋଟିଆସି ହୋଏ ଏକାକାର ।

ଅବିନାଶୀ ମେଘମାନେ ହୋଇ କାମରୂପୀ

ସପତ ଭୁବନ ଯାନ୍ତି ନିମିଷକେ ବ୍ୟାପି ।

ଅନେକ ପ୍ରକାର ମେଘ ତାହାଙ୍କୁ ଖଟନ୍ତି

ଏକୁ ଏକ ମେଘ ମହାଯୋଦ୍ଧା ଯେ ଅଟନ୍ତି ।

କୋଟି କୋଟି ସମୁଦ୍ର ସେ ଶୋଷି ଏକେ ଏକେ

ତିଳ ପ୍ରମାଣେ ପେଷନ୍ତି ଘୋଟ ସପ୍ତଲୋକେ ।

ସପ୍ତମ ମେଘମାଳା ଯେ ଏକମୁଖ ହୋଇ

ଧାମନ୍ତି ଆକାଶମାର୍ଗେ ଜଳନ୍ତି ଆରୋହୀ ।

ଭୟଙ୍କର ଘଡ଼ଘଡ଼ି ଶବଦ ତଡ଼ିତ

ଝଟଝଟ ବିଜୁଳି ଯେ ବଜ୍ରର ନର୍ଘାତ ।

ମରୁତ ନାମେ ପବନ ବହେ ମହାଘୋର

ଆବର୍ତ୍ତକ ପୂର୍ବଦିଗ କରିଣ ଅନ୍ଧାର ।

ପଚିଶ ଯେ ଅକ୍ଷୌହିଣୀ ସଇନି ସଙ୍ଗତେ

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରରୁ ନୀର ବରଷେ ନିରତେ ।

ଦ୍ରୋଣ ମେଘ ଯେ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗକୁ ଘୋଟଇ

ତେଇଶୀ କ୍ଷଉଣୀ ବଳ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଥାଇ ।

ଘୃତ ସମୁଦ୍ର ନିରତେ ବରଷନ୍ତି ନୀର

ଦହନ ନାମେ ପବନ ବହେ ନିରନ୍ତର ।

ପୁଷ୍କର ମେଘ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗର ଯେ ରାଜା

ଦଶ ଅକ୍ଷୌହିଣୀ ବଳ ତାହାର ପରଜା ।

ସମୀର ନାମେ ପବନ ବହେ ମହାବଳ

ଇକ୍ଷୁ ନାମେ ସମୁଦ୍ରରୁ ବରଷଇ ଜଳ ।

ମହାଘୋର ନାଦକରି ବରଷନ୍ତି ପାଣି

ପବନ ବହେ ପ୍ରଳୟ ବେଳକାଳ ଜାଣି ।

ଶୂନ୍ୟଲୋକ ଆଦିକରି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତରେ ତୁଚ୍ଛା

ବରଷନ୍ତି ମେଘମାଳେ ଯେ ଯାହାର ଇଚ୍ଛା ।

ନିରନ୍ତରେ ବରଷନ୍ତି ରହି ସପ୍ତଲୋକେ

ସ୍ଵର୍ଗଭୁବନେ ନ ଥାନ୍ତି ଥାଉ ଦେବ ଲୋକେ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଏ ଚାରି

ଓଁକାର ସାବିତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ର ବେଦଚାରି ।

କୀଟ ପତଙ୍ଗ ପ୍ରଭୃତି ଜୀବଜନ୍ତୁ କେହି

ଦେହଧାରୀ ହୋଇ ତହିଁ ଜଣେ ହେଁ ନ ଥାଇ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ଆୟୁ ନିର୍ବଳେ ଏତେ ନାଶଯାନ୍ତି

ଶୂନ୍ୟଲୋକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ କେ ଗୋଟିଏ ନଥାନ୍ତି ।

ଯେତେବେଳେ ଏ ପୃଥିବୀ ହୁଏ ଜଳମୟେ

ହଂସରେ ଚଢ଼ିଣ ବ୍ରହ୍ମା ସସ୍ରେ ବର୍ଷଯାଏ ।

ଶୂନ୍ୟପୁରେ ଭ୍ରମୁଥାଇ ବିଶ୍ରାମହିଁ ନାହିଁ

ଜଳଗହଳେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଯହୁଁ ନାଶଯାଇ ।

ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଳେ ହେଲେ ଜଳ ମହଲ୍ଲୋକେ ଲାଗେ

ନିରଞ୍ଜନ ଦେବତାର ପୁର ଚାରିଦିଗେ ।

ମହାଭୟଙ୍କର କଳ କଳ ନାଦ କରି

ନିରଞ୍ଜନ ଦେବତାର ଆସନକୁ ଘେରି ।

ଚକ୍ଷୁଫେଇ ଅବହେଳେ ଚାହେଁ ଯୁଗପତି

ବ୍ରହ୍ମା ଆଦିକରି କେହି ଜଣେ ନାହିଁ ବର୍ତ୍ତି ।

ଧ୍ରୁବଲୋକ ପରିଯନ୍ତେ ଲାଗିଅଛି ଜଳ

ଅନଳ ଶିଖା ଭେଦିଛି ଆକାଶ ମଣ୍ତଳ ।

ଏ ବିଧିରେ ସଦାଶିବ ସସ୍ରେ ବର୍ଷ ବର୍ତ୍ତି

ବୃଷଭ ଆରୋହି ଶୂନ୍ୟ ମଣ୍ତଳେ ଭ୍ରମନ୍ତି ।

ଏହି ରୂପେ ତିନିକୋଟି ଯୁଗ ମନୁ ଗଲେ

ଈଶ୍ଵର ଦେବତାଙ୍କୁ ଯେ ଦିନେ ହୁଏ ଭଲେ ।

ରୁଦ୍ରବଳେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶଯାଇ ଯେତେବେଳେ

ପହଁରୁଥାଇ ସେ ନିରଞ୍ଜନ ଦେବ ଜଳେ ।

ପରମ ବ୍ରହ୍ମରୂପକୁ ଧରି ଦେବସ୍ଵାମୀ

ମହାର୍ଣ୍ଣବ ଜଳେ କ୍ରୀଡ଼ା କରେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ଅଶୀକୋଟି କଳ୍ପଯାଏ ପହଁରଇ ଏକା

ପରମାତ୍ମା ବ୍ୟତିରେକେ କେହି ନାହିଁ ଶାଖା ।

ଏହିରୂପରେ ଅନେକ କାଳ କଳ୍ପ ଯାଇ

ନିରଞ୍ଜନ ଦେବତାକୁ ବରଷେକ ହୋଇ ।

ନିରଞ୍ଜନ ଦେବତାର ଯେତେକ ଆୟୁଷ

କାଳ ସମାପତ ହେଲେ ସେହି ଯାନ୍ତି ନାଶ ।

ନିରଞ୍ଜନ ଦେବତାର ଆୟୁଷ ତୁଟଇ

ନିରାକାର ଦେବତାଙ୍କୁ ସତ୍ଵରେ ଭେଟଇ ।

ନିରାକାର ପୁରୁଷର ଆକାର ତ ନାହିଁ

ତାହାର ଭେଟ କେମନ୍ତେ ନିରଞ୍ଜନ ପାଇ ।

ନିରକାର ଆଶ୍ରା କରି ନିରଞ୍ଜନ ହରି

ନିରଞ୍ଜନ ପ୍ରଳେ ବିଷ୍ଣୁପୁରେ ଜଳ ଘେରି ।

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ବସେ ଦେବ ନିରାକାର

ପରମ ଶୂନ୍ୟମଣ୍ତଳେ କ୍ଷେପେ ଖଗବର ।

କାଳ କାମ ନିଦ୍ରା ଯହିଁ ତିନିହେଁ ନ ଥାନ୍ତି

ସତୁରି ଯୋଜନ ମୋଟ ଗରୁଡ଼ ଦିଶନ୍ତି ।

ସେ ମହାପୁରୁଷ ବିଜେ ବିଷ୍ଣୁ କଳା ବହି

ଲୀଳା କରୁଥାନ୍ତି ଆପେ ହୋଇ ଜଳଶାୟୀ ।

ଏ ଅନୁକ୍ରମେ ଅନେକ କୋଟି ଯୁଗ ଗଲା

ସମୟେ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଗରୁଡ଼ ଚାହିଁଲା ।

ଭୋ ଦେବ ହେ ନାରାୟଣ ତୁମ୍ଭେମୋର ସ୍ଵାମୀ

ସର୍ବଭୂତେ ଆତ୍ମା ତୁମ୍ଭେ ଆହେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ବିଷ୍ଣୁଲୋକ ପରିଯନ୍ତେ ଘୋଟିଲା ଏ ଜଳ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଲୋକେ ନାଶ ଗଲେଣି ସକଳ ।

ଅନନ୍ତକୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ଜଳପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ

ରହିବାକୁ ଆଉ କାହିଁ ତିଳେ ଠାବ ନାହିଁ ।

ସ୍ଥାବର କୀଟ ପତଙ୍ଗ କେହି ନାହିଁ ବର୍ତ୍ତି

ସଂସାରଯାକ ହୋଇଲା ସବୁ ଏକ ମୂର୍ତ୍ତି ।

ସ୍ଵାମୀ ପୃଥ୍ଵୀ ନାଶଗଲା ହେଲା ଜଳମୟ

ଜଳ ନାଶଯାନ୍ତେ ଦେଖି ହୁଏ ଅଗ୍ନିମୟ ।

ଅନଳ ନାଶ ଯାଇଣ ଘୋଟିଲା ପବନ

ପବନ ନାଶ ଯାଆନ୍ତ ନିରାକାର ଶୂନ୍ୟ ।

ଶୂନ୍ୟର ଉପରେ ସ୍ଵାମି ଉଡ଼ୁଅଛି ମୁହିଁ

ପିଠିରେ ମୁଁ ବିଶ୍ଵ ମହାଭାରା ଅଛି ବହି ।

ଚଳି ନ ପାରଇ ଦେବ ମହାଭାଗ ପାଇ

ଅଶକତ ହେବାରୁ ମୁଁ ଛାମୁରେ ଜଣାଇ ।

ଗରୁଡ଼ ବଚନ ଶୁଣି ନାରାୟଣ ସ୍ଵାମୀ

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ଦୟାକଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ବିଶ୍ଵରୂପ ଧରି ସ୍ଵାମୀ ବିସ୍ତାରିଲେ କାୟା

ଗରୁଡ଼ ନ ଜାଣଇ ସେ ବିଶ୍ଵକୂଟ ମାୟା ।

ବିଷ୍ଣୁର ଗର୍ଭ ଭିତରେ ପକ୍ଷୀ ଅଛି ବସି

ସକଳ ସଂସାର ବିଷ୍ଣୁ ଉଦରେ ପ୍ରକାଶି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଯେ ଆଦିକରି ଦଶଦିଗପାଳେ

ହିମବନ୍ତ ପରବତେ ଅଛନ୍ତି ସକଳେ ।

ଅଷ୍ଟକୋଟି ଗରିବର ଚନ୍ଦ୍ର ଦିବାକର

ଅଷ୍ଟନାଗ ସତାଈଶ ନକ୍ଷତ୍ର ଆବର ।

ନୀଳଗିରି ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରି କୈଳାସ କନ୍ଦର

ମହେନ୍ଦ୍ର କନ୍ଦର୍ପ ବିନ୍ଧ୍ୟମାଳା ଗିରିବର ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ତାରକାର ଆତଯାତ ତହିଁ

ସପତ ସମୁଦ୍ର ନଦୀମାନେ ଯାନ୍ତି ବହି ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଏ ଚାରି

ଓଁ କାର ମୂଳ ସାବିତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ର ଆଦିକରି ।

ସ୍ଵର୍ଗମଞ୍ଚ ପାତାଳର ଯେତେ କୀର୍ତ୍ତି ତହିଁ

ଦେଖିଲା ବିଷ୍ଣୁର ଗର୍ଭେ ସବୁ ଅଛି ରହି ।

ସୃଷ୍ଟି କି ପ୍ରଳୟ କାଳେ ଅଛନ୍ତି ସଂହରି

ପୁଣି ସେ ସ୍ଥାପିବେ ବୋଲି ଗଭେଛନ୍ତି ଭରି ।

ଏସନକ ରୂପ ଦେଖି ବିନତାତନୟ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ତହିଁ ରହିଲା ଛାଡ଼ି ସବୁ ଭୟ ।

ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭେ ପାଶୋରିଲା ସବୁ ପକ୍ଷୀରାୟେ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ରାୟେ ।

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ତୁ ଶୁଣି ମୋକ୍ଷ ହୁଅ

ସକଳ ପାତକ ତୋର ଦେହୁ ଯାଉ କ୍ଷୟ ।

ଯାହା ଶୁଣନ୍ତେ ହୁଅଇ ସ୍ଵର୍ଗକୁ ନିଶାଣୀ

ଅଳପକେ ହୋଏ ଜାଣ ଯମଦଣ୍ତ ଜିଣି ।

ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳୟ କଥା ଏ ଅସମ୍ଭବ ବାଣୀ

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ଆହେ ନୃପମଣି ।

ଯେବଣ ଜନେ ଶୁଣନ୍ତି ପ୍ରଳୟର କଥା

ରୋଗ ଶୋକ ବ୍ୟାଧିଖଣ୍ତେ ସର୍ବ ମନୋବ୍ୟଥା ।

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ବିପୁଳ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମନର ସ୍ଵଇଚ୍ଛା

ଧନ ଜନ ଗୋପ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କଳ୍ପେ ଯେତେବାଞ୍ଛା ।

ଜୟ ନୀଳାଚଳନାଥ ନିଳାଦ୍ରୀ ବିହାରୀ

ଅବିକାର ବ୍ରହ୍ମ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରାଣ ଅଧିକାରୀ ।

ଯୋଗୀମାନଙ୍କର ଅଟ ଆଦିମୂଳ

ତୁମ୍ଭ ରୂପରେଖ ବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ ଶୂନ୍ୟେ ଠୁଳ ।

ଦେବଙ୍କର ଶାଖା ତୁମ୍ଭେ ଦେବଙ୍କର ଆତ୍ମା

ତୁମ୍ଭେ ଯେ କର୍ମ ଅକର୍ମ ଅଟ ମହାତମା ।

ଅଖିଳକୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ତୁମ୍ଭ ଖେଳରଙ୍ଗ

ଜୀବ ଆତ୍ମା ଜ୍ୟୋତି ତୁମ୍ଭେ ପରମାତ୍ମା ସଙ୍ଗ ।

ନୀଳ ଇନ୍ଦୀବର ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟ ଶୋଭା ଦେହୀ

ତୁମ୍ଭ ଆଦିଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ।

ଦେବଙ୍କ ଉପରେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଦେବ ହରି

ଶରଣପଞ୍ଜର ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ଦଇତ୍ୟାରି ।

କର ଚରଣ ନାସିକା ବହ ମୁଖ କର୍ଣ୍ଣ

ପଞ୍ଚଇନ୍ଦ୍ରୀ ତ୍ୟାଗୀ ତୁମ୍ଭେ ହୁଅ ଏକ ବର୍ଣ୍ଣ ।

ବିଚକ ପଦ୍ମ ପରାୟ ତୁମ୍ଭ ବେନି ଆଖି

ଅନେକ ଜନ୍ମ ପାତକ ଖଣ୍ତେ ଯାହା ଦେଖି ।

ବିଗତକଳ୍ମଷ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ ଗଙ୍ଗାଧାର

ନୀଳ ମେଘରେ ଯେସନ ଶୋଭା ତଡ଼ିତର ।

ଲାଲାଟେ ଶୋଭିତ ଚିତା ଶୋହେ ଶଙ୍ଖବର୍ଣ୍ଣ

ବାହୁରେଖାରେ ତିଳକ ଗୋଟି ଶୋଭାବନ ।

ବିସ୍ତାର ତୋ ଭୁଜଖଣ୍ତ ସଂସାର ଆରମ୍ଭ

ତୋ ଘେନି ସିନା ସର୍ଜିଲା ବ୍ରହ୍ମା ଏହି ଭବ ।

ବିସ୍ତାର ତୁମ୍ଭ ହୃଦୟ ଭାରାଭର ପୃଥ୍ଵୀ

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ତୋ ମଝା କି ସେ ହରିର ଆକୃତି ।

ଦକ୍ଷିଣରେ ବଳଭଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ସୁଭଦ୍ରା

ଆପେ ନିତି ରୂପ ହୁଅ ଘେନି ଯୋଗମୁଦ୍ରା ।

ଅଗ୍ନିକୋଣେ ମହୋଦଧି କୋଣାରକ ତଟେ

ବିଜୟ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ କଳ୍ପବଟପୁଟେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦିକରି ଦେବ ତ୍ରିପୁରାରି

ସକଳ ଦେବତା ତୋତେ ଥାନ୍ତି ସେବାକରି ।

ଦେବଙ୍କ ଭକତି ଘେନି ପରାନନ୍ଦ ରୂପୀ

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ତୁମ୍ଭେ ହୃଦେ ଅଛ ସ୍ଥାପି  ।

ବାରେ ଦେଖିଲେ ସ୍ଵାମୀଙ୍କି ପାପ ଯାଇ ନାଶ

କାଳ କାମ ମୋହ ଯାଇ ଫିଟେ କାଳପାଶ ।

ନମସ୍ତେ ହେ ଜଗନ୍ନାଥ ସକଳ କାରଣ

ନମସ୍ତେ ହେ ଜଗନ୍ନାଥ ତୁଳସୀରମଣ ।

ଯେଉଁ ପାଦପଦ୍ମ ବ୍ରହ୍ମା ନ ପାଇଲା ଲେଶ

ସେହି ପାଦପଦ୍ମେ ଥାଉ ମୋହର ଯେ ଆଶ।

ସେହି ପାଦପଦ୍ମ ନରେ ସଦା ଜୟ ଘୋଷ

ଜଗନ୍ନାଥ ପାଦ ସେବେ ଶ୍ରୀ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ମହାରାଜା

ଶୁକମୁନିର ଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ଭୋ ମୁନି ପ୍ରଳୟ କଥା କହିଲ ମୋ ଆଗେ

ସଂସାର ସମ୍ଭବ ପୁଣ ହେଲା କେଉଁ ବାଗେ ।

ସେ କଥାଟି ମୋର ଆଗେ କହ ତପୋବନ୍ତ

ଶୁଣିଲେ ପାତକମାନେ ହୋଇବ ନିହତ ।

କହନ୍ତି ଯେ ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ମହାମୁନି

ଶୁଣନ୍ତି ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ସୁଧାରସ ଧ୍ଵନି ।

ଯେତେବେଳେ ପୃଥିବୀର ପ୍ରଳୟ ହୋଇଲା

ଜନ ଜନ୍ତୁ ଗୋଟିଏକ ତହିଁ ନ ରହିଲା ।

ବ୍ରହ୍ମ ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ନଇର୍ଋତ ଯମ

ଦଶ ବିଶ୍ଵେଦେବା ରବି ତାରଗଣ ସୋମ ।

ପିଶାଚ କିନ୍ନର ଯକ୍ଷ ଗନ୍ଧର୍ବ ସହିତେ

ନକ୍ଷତ୍ର ଯୋଗ କରଣ ବରୁଣ ସମେତେ ।

ମନୁ ଯୁଗପତି ଯେତେ ସଂସାର ଧାରଣ

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ମୂଳେ ନାଶଗଲେ ପୁଣ ।

ପବନ ବଇଶ୍ଵାନର ଭାରାଭର ମୂଳେ

ସବୁ ନାଶଗଲା ମହାପ୍ରଳୟର ଜଳେ ।

ଦେହଧାରୀଯାକ ସବୁ ଗଲେ ଯହୁଁ କ୍ଷୟ

ସକଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ହେଲା ମହାଜଳମୟ ।

ଭୁଲୋକ ଯେ ଭୁବଲୋକ ସ୍ଵର୍ଲୋକ ଏ ତିନି

ମହର୍ଲ୍ଲୋକ ଆଦିକରି ଯେତେକ ମେଦିନୀ ।

ଜନଲୋକ ତପଲୋକ ସତ୍ୟଲୋକ ଘେନି

ମହାପ୍ରଳୟ କାଳେ ଏ ନାଶ ଗଲେ ପୁଣି ।

ପାତାଳ ସପତଲୋକ ଯେତେ ତଳପୁରେ

ତଳାତଳ ଅତିତଳ ରସାତଳ ଠାରେ ।

ମହାତଳ ପାତାଳକୁ ଘେନି ସାତ ପୁର

ଚଉଦ ଭୁବନ ରଚିଥିଲା ଦେବବର ।

ଏହିପରି ନାଗଲୋକ ସ୍ଵର୍ଗ ଦିଗପାଳେ

ମହା ପ୍ରଳୟ ଜଳରେ ପଡ଼ି ମୁଡ଼ି ମଲେ ।

ରୂପରେଖ ନାହିଁ କିଛି ସବୁ ଗଲେ କ୍ଷୟ

ଚଉଦ ଭୁବନଯାକ ହେଲା ଶୂନ୍ୟମୟ ।

ଏକମାତ୍ର ଶୁକ୍ଳାମ୍ଵର ବିଷ୍ଣୁ ଥିଲେ ରହି

ଜଳ ବଟପୁଟେ ହୋଇ ସେ ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ।

ସୁରଲୋକ ନରଲୋକ ଋଷି ମହାଋଷି

ସିଦ୍ଧ ସାଧୁ ସାଧକେ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭେ ପଶି ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଏ ଚାରି

ଓଁକାର ସାବିତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ର ବେଦଚାରି ।

ସକଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତଯାକ ବିଶ୍ଵଗର୍ଭେ ଭରି

ବଟପୁଟରେ ଶୟନେ କଲେକ ମୁରାରି ।

ପଞ୍ଚାଶ ପାଖୁଡ଼ା ଷଡ଼ଚକ୍ର ବନ୍ଧ ମୁଦ୍ରା

ମହାଶୂନ୍ୟ ମଣ୍ତଳରେ ଗଲେ ଯୋଗନିଦ୍ରା ।

ମନପବନ କାୟାକୁ କୁଲେ ଏକଗୋଷ୍ଠୀ

ସରୋବରେ ପ୍ରକାଶିଲେ ହଂସରୂପଗୋଟି ।

ବ୍ରହ୍ମଜଳା ଲାଗିଲାକ କାଉଁରୀ ମଣ୍ତଳେ

ପରମ ଆତ୍ମାକୁ ଘେନ ରହଇ ନିଶ୍ଚଳେ ।

ଅମର ଗିରି ଉପରେ ପୁଷ୍ପେକ ଫୁଟିଲା

ଅଷ୍ଟଦଳ କମଳ ସେ ହୋଇ ବିକାଶିଲା ।

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗର ମୂଳ ଚଉରାଶୀ ଜ୍ଞାନ

ଷଡ଼ଚକ୍ରର ବାସନାମାନଙ୍କର ସ୍ଥାନ ।

ଅଦ୍ଭୁତେ ନାଭି କମଳୁ ହୋଇଲାକ ଜାତ

ଜଗତ ବାସନାରୂପେ ହୋଇଲା ବିଦିତ ।

ଉପମା ଦେବାକୁ ତାର ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ

କୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟର ତେଜ ବିଧ୍ଵଂସୁଛି ତହିଁ ।

ଷାଠିଏ କୋଟି ଯୋଜନ ପଦ୍ମନାଡ଼ ଗୋଟି

ଜଳପ୍ରଳୟ ହୁଅନ୍ତେ ଉପରକୁ ଫୁଟି ।

ଚଉଦକୋଟି ପାଖୁଡ଼ା ଫୁଟିଲା ଉପରେ

ଚରାଚର ପୃଥିକୀକି ଘୋଟିଲା ତେଜରେ ।

ସହସ୍ରେକ ଯୁଗଯାଏ ବହିଲା ସେ ଘୋଟି

ସୁଗନ୍ଧରେ ଆମୋଦିଲା ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ।

ଯେତେବେଳେ ପଦ୍ମଫୁଲ ଫୁଟି ବିକଶିଲା

ଶୂନ୍ୟୁ ଉଡ଼ି ଆସି ଏକ ଭ୍ରମର ବସିଲା ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବିନ୍ଦୁପରାୟେ ସେ ଭ୍ରମର କାୟା

ଆପେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀନାଥ ରଚିଲେକ ମାୟା ।

ପୁଷ୍ପ ଉପରେ ବସିଲା ସେ ଭ୍ରମର ପକ୍ଷୀ

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଚୁମ୍ବୀଲା ବସି ଶ୍ରମକୁ ଉପେକ୍ଷି ।

ପୟରୁ ଯେ ମକରନ୍ଦ ହୋଇଲାକ ବୃଷ୍ଟି

ତାର ଆସ୍ଵାଦନେ ତୋଷେ ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ।

ସେ ନାଭିକମଳକୁ ସେ ଭମର ଚୁମ୍ଵିଲା

ତତକ୍ଷଣେ ସେହି ଦେବ ତନୁକୁ ଧଇଲା ।

ଅହତ ଆଶ୍ରା କରି ସେ ପାଇଁ ସିଦ୍ଧଅଙ୍ଗ

କଳ୍ପେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନ ପାଇ ସେ କାହାରି ସଙ୍ଗ ।

ଯେତେବେଳେ ତାର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଲାକ ଆନ

ଧ୍ୟାନେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଖିଲା ପାଇ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ।

ସାମ ଯଜୁ ଋକବେଦ ଅଥର୍ବ ଯେ ସିଦ୍ଧି

ଆନ ଗ୍ରନ୍ଥମାନ ହେଲା ସିଦ୍ଧ ଅଙ୍ଗେ ଭେଦୀ ।

ବେଦର ଅନ୍ତ ଜାଣି ସେ ବେଦାନ୍ତ ପାଇଲା

ଓଁକାର ଶବ୍ଦ ବୃହତ ସାମକୁ ଗାଇଲା ।

ମନ ପବନ ଚୈତନ୍ୟ ଚିଆଁ ଚାରିଖଣ୍ଡ

ଏ ଚାରି କର୍ମରୁ ଜାତ ହେଲେ ଚାରିମୁଣ୍ଡ ।

ଉତ୍ତର ପଶ୍ଚିମ ପୂର୍ବ ଦକ୍ଷିଣ ମୂରତି

ଏ ଚାରି କର୍ମରୁ ପୁଣି ଦେହେ ଚାରିଗତି ।

ଚାର ମୁଖେ ଦେବଧ୍ଵନି କଲାକ ରଚନ

ଅପୂର୍ବ ଧ୍ଵନି ଶୁଭିଲା ଏ ତିନି ଭୁବନ ।

ଯୁକତେ ତ ପୁଣ୍ୟମୟ ହୋଇଛି ମେଦିନୀ

ସପତସ୍ଵରରେ ବ୍ରହ୍ମା କଲେ ବେଦ ଧ୍ଵନି ।

ଅଚେତନ ହୋଇ ସ୍ଵାମୀ ଯାଇଥିଲେ ନିଦ୍ରା

ଚକ୍ଷୁ ଫେଡ଼ିଣ ଚାହିଁଲେ ଭାଙ୍ଗେ ଯୋଗନିଦ୍ରା ।

ଚକ୍ଷୁ ମଳିଣ ଚାହିଁଲେ ପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ଵବାସ

ନାଭିକମଳେ ବସିଛି ଏକଇ ପୁରୁଷ ।

ଚତୁର୍ମୁଖେ ଚତୁର୍ବେଦ କମଣ୍ଡଳୁ କରେ

ବହୁତ ସାମଧ୍ଵନି ସେ କରେ ନିରନ୍ତରେ ।

ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଜ୍ୟୋତି ଅଟେ ତାର କାୟା

ଦେଖି ଦେବ ନାରାୟଣ କଲ ତାକୁ ଦୟା

ନାଭି କମଳ ଉପରେ ପିତାମହ ସ୍ଵୀମୀ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ପୁଣି ଚରଣେ ପ୍ରମଣି ।

ଅନେକ ସ୍ତୁତି ବଚନ ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଗୁଣି

ଚତୁର ମୁଖରେ ପୁଣି ସ୍ତୁତିବାଣୀ ଭଣି ।

ଜୟ ତୁ ନିରାକାର ଯେଦେବଙ୍କ ଦେବତା

ଜୟ ତୁ ନିରାକାର ହେ ସଂସାର କରତା ।

ଜୟ ତୁ ଜଗତନାଥ ଦେବ ଆଦିକନ୍ଦ

ଜୟ ତୁ ନାରାୟଣ ହେ ପରମ ଆନନ୍ଦ ।

ଜୟ ତୁ ନୀଳାଦ୍ରିନାଥ ନିରାକାର ରେଖା

ଜୟ ତୁ ନିରାକାର ହେ ସଂସାର ନଉକା ।

ସ୍ଵାମୀ ତୋ ତହୁଁ ସୁମୂର୍ତ୍ତି ଆନ କେହି ନାହିଁ

ତୋର ରୂପରେଖ ବର୍ଣ୍ଣ ଅଛି ଆଉ କାହିଁ ।

ଅନାଥ ଅରୂପ ତୋର ଅବ୍ୟକତ ଜ୍ୟୋତି

ଅକୁଳ ଅମୋହ ତୁ ଯେ ଅଶ୍ରୁତି ଅମୂତ୍ତି ।

ଶତ୍ରୁମିତ୍ର ଉଦାସୀନ ଏ ତୋହର ନାହିଁ

କୀଟ ବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ଗର୍ଭେ ଅଛୁ ବହି ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗହିଁ ଭରି

ସଂସାର ଖେଳଘର କେ ପାରେ ଆନ କରି ।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲେ ଦେବବର

ଶୁଣିଣ ଦୟା ବସିଲା ହୃଦେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ସ୍ଵାମୀ ବଚନ ବୋଇଲେ

ଉପାୟରେ ସୃଷ୍ଟି ଗୋଟା ଭିଆଅ ତୁ ଭଲେ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ଆଦି ଜୀବ ଚାରିଖାନି

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ଭିଆଣ ଧରଣୀ ।

ମେରୁ ମନ୍ଦର ପର୍ବତ ଆଦି ଦିଗପାଳ

ସପତ ସମୁଦ୍ର ନଦୀ ବନ ଗିରିମାଳ ।

ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ପ୍ରତିମା ତୁ ବସା ଯହିଁ ତହିଁ

ପ୍ରତିମାଙ୍କ ପୂଜାବିଧି ଭିଆଇବୁ ତୁହି ।

ଦେଲେ ଶାଢ଼ୀ ପରସାଦ ଶ୍ରୀମୁଖର ବାଣୀ

ସପତ ଦ୍ଵୀପ ପୃଥ୍ଵୀରେ ହୁଅ ତୁ କାରେଣୀ ।

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ତୁ ହେବୁ ଜୀବଦାତା

ସକଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ତୁ ହେବୁ ପିତା ମାତା ।

ଯୋଗାରୂଢ଼ ପ୍ରଭୁ ଏତେ ବଚନ କହିଲେ

ପରମଯୋଗୀ ସମାଧି ଯୋଗରେ ବସିଲେ ।

ପଦ୍ମପଦ ପାଇ ଧାତା ସେଠାରୁ ଅଇଲେ

ଯେବଣ ପ୍ରକାରେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ନିର୍ଭାକଲେ ।

ବିଶ୍ଵଭାରଭରକୁ ଯେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରତି

ଏକା ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହେଲେ କେତେକ ମୁରତି ।

ଏମନ୍ତ ଯେ ଦେବପତି ଶୂନ୍ୟେ ଧ୍ୟାନ କରି

ଅଜପା ମହାମନ୍ତ୍ରକୁ ମନରେ ସୁମରି ।

ସପତ ସ୍ଵରରେ ଚାରି ବେଦକୁ ପଢ଼ିଲେ

ବତିଶ ଅଣାକାର ଯେ ତହୁଁ ପ୍ରକାଶିଲେ ।

ବେନି ଅକ୍ଷର ଛନ୍ଦିଲେ କରି ତିନିଠାବ

ସର୍ଜିଲେ ସେ ଆନ ଆନ କରି ନାନା ଜୀବ ।

ଆଠ ଅକ୍ଷର ବର୍ଣ୍ଣ ଯେ ଅବନା ଜପିଲେ

ସାବିତ୍ରୀ ନାମରେ କନ୍ୟା ତହୁଁ ଜାତକଲେ ।

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ସେହି ହୋଇ ନବଯୁବା

ନାହିଁ ତାକୁ ପଟାନ୍ତର ଉପମା କି ଦେବା ।

ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କୋଟି ଅଟେ ଜୀବଦାତା

ଓଁ କାରରୁ ଜନମିଲେ ଦେବଙ୍କର ମାତା ।

ଯାଗ ଯଜ୍ଞ ହୋମା ହବି ଯହିଁରେ ସେ ବିଧି

ଏହି ଚବିଶ ଅକ୍ଷରେ ବ୍ରହ୍ମା କରି ସିଦ୍ଧି ।

ଏ ବେନି କନ୍ୟା ହୋଇଲେ ସଂସାରକାରିଣୀ

ବ୍ରହ୍ମା ଭାରିଯା ଅନାଦି ଆଦି ଠାକୁରାଣୀ ।

ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଣ ପୁରାଣ ହରିବଂଶ ବାଣୀ

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସ ଯେ ଭଜେ ଚକ୍ରପାଣି ।

କହନ୍ତି ଯେ ଶୁକମୁନି ଶୁଣ ନୃପମଣି

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ମହାରସ ଦିବ୍ୟବାଣୀ ।

ବଂଶାନୁଚରିତ ହରିବଂଶ କଥାଆଦି

ମୁକତିର ପତ ଏ ଯେ ଜ୍ଞାନକୁ ସମାଦି ।

ଏକମନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ମହାରାଜା

ଗାୟତ୍ରୀ ସାବିତ୍ରୀ ଦୁଇ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଭାରିଯା ।

ଏ ବେନି ଜାତକଲେ ଯେ ଚାରିଗୋଟି ପୁତ୍ର

ଚାରିହେଁ ସଞ୍ଚିଲେ ଚରାଚର ଏ ଜଗତ ।

ଶୁକ ସନାତନ ମୁନି ନାରଦ ଏ ତିନି

ଯୋଗାରୁଢ଼ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ଦୀକ୍ଷା ଘେନି ।

ବିଧାତା ସମାନ ହେଲେ ଏ ପରମଯୋଗୀ

ଜନ୍ମହୋଇ ପୁତ୍ରେ ଗଲେ ସଂସାରକୁ ତ୍ୟାଗୀ ।

ସଂସାରତ୍ୟାଗୀ ହୁଅନ୍ତେ କଲେ ସାଧୁସଙ୍ଗ ।

ମହାଶୂନ୍ୟର ଭିତରେ ଗୋପ୍ୟ କଲେ ଅଙ୍ଗ ।

ସଂସାର ଇଚ୍ଛା ଛାଡ଼ିଲେ ତେଜି ମାୟା ମୋହ

ପରଂବ୍ରହ୍ମେ ଲୀନ କଲେ ଆପଣାର ଦେହ ।

ଧାତା ବିଚାରିଲେ ଏବେ କରିବି କି ବୁଦ୍ଧି

ତ୍ରିପୁତ୍ର ଜାତକରି ନ ହେଲା କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି ।

ଏତେକ ବୋଲି ସାବିତ୍ରୀ ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ ରସେ

ପୁତ୍ର ଏକ ଜାତକଲେ କେତେକ ଦିବସେ ।

ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ବୋଲି ଦେଲେ ତାଙ୍କ ନାମ

ଅପୂର୍ବ ମୁରତି କି ସେ ଅଭିନବ କାମ ।

ତେଜୋବନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ଅଟଇ ସେ ସୁତ

ସାବିତ୍ରୀ ଯାହାର ମାତା ବ୍ରହ୍ମା ଯାର ତାତ ।

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷମ ଧାତା ପୁତ୍ର ଗୋଟି

ସର୍ବ କର୍ମ ଧର୍ମେ କି ସେ ଦ୍ଵିତୀ ପରମେଷ୍ଠୀ ।

ସେ ପୁତ୍ରକୁ ଦେବପତି ଛାମୁକୁ ଦକାରି

ବୋଇଲେ ନବୀନ ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଣ ଯତ୍ନକରି ।

ପୁତ୍ର ଦ୍ଵାରା ଧନ ଜନ ଆଦି ଯେତେ କର୍ମ

ଆପଣେ ଭିଆଇ ଯାଇ ସଂସାରିକ ଧର୍ମ ।

ପିତାଙ୍କର ଆଜ୍ଞାପାଇ ପୁତ୍ର ଚଳିଗଲା

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ପୁତ୍ର ମନୁ ଜାତ କଲା ।

ବୋଇଲେ ରେ ବାବୁ ତୁମ୍ଭେ ସୃଷ୍ଟିଯାଇ କର

ପିତାଙ୍କର ଆଜ୍ଞାପାଇ ଚଳିଲେ କୁମର ।

ଥୋକାଏ ଦୂରେ ନାରଦ ମୁନିଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ

ଦୂରୁ ନମସ୍କାର କରି ପାଶେ ଚଳିଗଲେ ।

ଜେଡ଼ୁତା ଛାମୁରେ ପୁତ୍ର ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇଁ

ନମସ୍କାର କରି ପୁଣି ଆଗେ ଉଭାହୋଇ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ କେଣେଯିବ ଆରେ ବାବା

କୁମର ବୋଇଲେ ଏହି ସଂସାର ରଚିବା ।

ତେବେ ସିନା ପୃଥିବୀରେ ହୋଇବୁ କାରେଣି

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି କହନ୍ତି ଯେ ନାରଦ ମୁନି ।

ଅହନ୍ତା ବହି ନାରଦେ ଚାହିଁ କୁମରକୁ

କେମନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି ବିହିବୁ ଯାଇଁ ସେ ମଞ୍ଚକୁ ।

ସଂସାର ଧନ୍ଦାରେ ପଡ଼ି ହେଉଥିବୁ ଧନ୍ଦି

ଆମ୍ଭଭଳି ଲୋକ ଯେ ନ ପାରି ହେଲୁ ଛନ୍ଦି ।

ଅଜ୍ଞାନ ବାଳକେ ତୁମ୍ଭେ ନ କରି ରାଇଜ

ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚ ପାତାଳରେ ପାଇବଟି ଲାଜ ।

ଆବର ଶୁଣ ବାବୁରେ କହିବା କଥାଏ

ସୃଷ୍ଟିଯାକ ଭ୍ରମି ତୁମ୍ଭେ ଦେଖରେ ତନୟେ ।

ଏତେକ କହି ନାରଦ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଚାହିଁଲେ

ଉପହାସ କରି ପୁଣି ବଚନ ବୋଇଲେ ।

ତୁମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ବାଳକ ନ ଜାଣ କପଟ

କେମନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି କରିବ ବିଷ୍ଣୁମାୟା କୂଟ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଆଗ ପ୍ରସନ୍ନ କର ତୁମ୍ଭେ ଯାଇ

ଯୁଗରାଜ୍ୟ କର ପଛେ ସୃଷ୍ଟିକି ଭିଆଇ ।

ବିଷ୍ଣୁ ସେବିଲେ ପାଇବ ସିନା ସଦବୁଦ୍ଧି

ଯେତେକ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବ ହେବ ସବୁ ସିଦ୍ଧି ।

ସକଳ ସିଦ୍ଧିଦାୟକ ବିଷ୍ଣୁ ଯେ କାରଣ

ସବୁଗୁଣେ ଗୁଣବନ୍ତ ଦେବ ନାରାୟଣ ।

ବିଷ୍ଣୁ ସେବା କର ବାବୁ ବିଷ୍ଣୁ ସର୍ବରୂପୀ

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ଅଛି ବ୍ୟାପି ।

ଯହିଁ ଲୋଡ଼ିବ ତହିଁରେ ଦେବ ନାରାୟଣ

ସାବଧାନ ହୋଇ ଏବେ ପୁତ୍ରମାନେ ଶୁଣ ।

ଭକତକୁ ସୁପ୍ରସନ୍ନ ହୋନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବିଷ୍ଣୁ ବିନା ଏ ପୃଥ୍ଵୀରେ ଆନ କେହି ନାହିଁ ।

ଏ ସଂସାରଯାକ ଯାର ଘୋଟିଅଛି ମାୟା

ଯେ ପ୍ରାଣୀବଣାହୋଇ ସେ ବିଷ୍ଣୁରେ ଦୋରେହା ।

ଏହା ଶୁଣି କୁମର ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଲୋଡ଼ିଗଲେ

ଭେଟ ନ ପାଇଣ ସେହି ପୃଥ୍ଵୀରେ ବୁଲିଲେ ।

ଏହିମତେ ତହିଁ ଜାଣ କେତେ ଦିନ ଗଲା

ତଦନ୍ତ କରି ନ ପାରି ବିଷ୍ଣୁମାୟା ଲୀଳା ।

ଏହା ଶୁଣି ପ୍ରଜାପତି ମନେ କ୍ରୋଧ କଲେ

ଅକାରଣେ ଏତେ ପୁତ୍ର ମୋର ନାଶଗଲେ ।

ଅନେକ କାଳ ଗଲେ ତ ନଇଲେ ମୋ ପାଶ

ସେ ପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ଆଉ ଅଛି କି ମୋ ଆଶ ।

ବିଚାର କଲେ ଏବେ ମୁଁ କରିବି କି ବୁଦ୍ଧି

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ପୁତ୍ରେ ଗଲେକ ଅବଧି ।

ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇବା ପାଇଁ ଯାଇ ହେଲେ ବଣା

କେତେ ମୁଁ ସହିବି ଆଉ ଲୋକଙ୍କ ଗଞ୍ଜଣା ।

ସଂସାର ସର୍ଜିବା ପାଇଁ ପିତା ଦେଲେ ଆଜ୍ଞା

ତାହାର ବଚନ ଏବେ ହୋଇଲା ଅବଜ୍ଞା ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ସେହି ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି

ପୁଣି କଳ୍ପନାରୁ ଜାତ କଲେକ ସନ୍ତତି ।

ସେ ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ରଙ୍କୁ ବେଦ ପଢ଼ାଇଲେ

ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ।

ଚଳିଲେ ସେ ପୁତ୍ରମାନେ ପିତାଙ୍କ ଆଦେଶେ

ଯାଉଁ ଯାଉଁ ମିଳିଲେକ ନାରଦଙ୍କ ପାଶେ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତାତଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ପ୍ରଜାପତି ବଳେ

ଶୁତିଲେ ସେ ନମସ୍କାର କରି ପାଦତଳେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ କେଣିକିରେ ଯିବ

ଏଥିର ସନ୍ଦେଶ ବାବୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କହିବ ।

ପୁତ୍ରେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ଦକ୍ଷ

ସୃଷ୍ଟି ସଜନା କରିଣ ଆମ୍ଭେ ହେବୁ ରକ୍ଷ ।

ସକଳ ସଂସାର ଆମ୍ଭେ ଭିଆଇବୁ ଯୋଗେ

ନାରଦ ବୋଇଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଭେଟଯାଇ ଆଗେ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନ ଭେଟିଲେ ନ ହେବ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ

ପଛେ ପାଇବ ପୁତ୍ର ରେ ତୁମ୍ଭେ ବଡ଼ ଲାଜ ।

କୁମରେ ବୋଇଲେ ପିତା ଯଥାର୍ଥ ଅଟଇ

ବିଷ୍ଣୁ ବିନା କେହି ଚରାଚରନ ଗଢ଼ଇ ।

ବିଷ୍ଣୁ ଯେବେ ନ ଦେବଟି ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ

ଯେତେକ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ସବୁ ଅକାରଣ ।

ଏତେକ ବୋଲି କୁମରେ ବିଷ୍ଣୁ ଲୋଡ଼ିଗଲେ

ଅନେକ କାଳ ବୁଲି ସେ ଭେଟ ନ ପାଇଲେ ।

ଏକ ଏକ ଗଲେ ସେହି ଦିଗମ୍ଵର ହୋଇ

କେ କାହିଁ ଅଛି କା କଥା ନ ଜାଣିଲେ କେହି ।

କୁଟ କରନ୍ତି ନାରଦ ମୁନି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

ହିଂସା ବହିଲେ ସାବତ ପୁତ୍ର ଗୁଣ ଧରି ।

ସତ୍ୟବଚନ କହିଣ ଭାବେ ଭଣ୍ଡି ଦେଲେ

କନିଷ୍ଠ ଭାଇ ପୁତ୍ରକୁ ପୃଥ୍ଵୀ ଭ୍ରମାଇଲେ ।

ଏମନ୍ତ ଲକ୍ଷେ କୁମର କାରଣ ନୋହିଲେ

ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ବସି ମନେ ଚିନ୍ତା କଲେ ।

ଅର୍ଜିଲି ମୁଁ ଗୁଣବନ୍ତ ପୁତ୍ର ବହୁ ଦୁଃଖେ

ପୃଥିବୀ କରିଣ ସେହି ସିନା ଏକେ ଏକେ ।

ଏଡ଼େ ଏଡ଼େ ପୁତ୍ର ମୋର ଅକାରଣେ ଗଲେ

ନାରଦ ବୁଦ୍ଧିରେ ମୋର ପୁତ୍ର ବୁଲି ମଲେ ।

ଚଣ୍ଡାଳ ସାବତ ପୁତ୍ରହିଂସା ମନେ ଧରି

ପୁତ୍ରକଷ୍ଟ ଦେଲା ମୋତେ କୁବୁଦ୍ଧି ବିଚାରି ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଶ୍ରେଷ୍ଠପୁତ୍ରେ ମୋର ଜ୍ଞାନେଧ୍ୟାନେ ଗୁରୁ

ଅଜାତଶତ୍ରୁ ସେ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ମହାମେରୁ ।

ସତ ସୁବୁଦ୍ଧି ବାଞ୍ଛି ସେ ପୁତ୍ର ନାଶଗଲେ

ଏଡ଼େ ବଳବନ୍ତ ପୁତ୍ରେ ବିଅର୍ଥ ହୋଇଲେ ।

ଦିଗପାଳ ସମ ପୁତ୍ର ହୋଇଲେ ନିରେଖ

ଦାରଦ ଯୋଗୁ ମୋହର ହେଲା ଏତେ ଦୁଃଖ ।

ତପୋଧନ ହୋଇ ଯେବେ ପରେ ବଇରାଗୀ

ବଇଦ ହୋଇ ଶରୀରେ ହୁଏ ଯେବେ ରୋଗୀ ।

ସୋଦର ହୋଇ ଯେବେ ସେ ହୁଏ କୁଳଭେଦ

ପିତା ହୋଇଣ ପୁତ୍ରକୁ ଦିଏ ଯେବେ ଖେଦ ।

କୁଳସ୍ତିରୀ ହୋଇ ଯେବେ ଛାଡ଼େ ଜାତିଲଜ୍ଜା

ପ୍ରଜାପତି ହୋଇ ଯେବେ ନାରୀକରେ ତେଜ୍ୟା ।

ଏ ନାରଦ ସଦାଚାରେ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ରୂପ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ କେମନ୍ତେ ସେ ଅର୍ଜିଲା ଏ ପାପ ।

ସୋଦର ହୋଇ ସେ କଲା କୁଳ ଛେଦଭେଦ

ସବୁକାଳେ ତା ଶରୀରେ ଥାଉ କଳିବାଦ ।

ଏସନକ ଶାପ ଯହୁଁ ପ୍ରଜାପତି ଦେଲେ

ହସ୍ତ ପ୍ରସାରି ନାରଦ ତାହାଙ୍କୁ ଘେନିଲେ ।

ବୀଣା ବଜାଇଣ ସେ ଯେ ଗଲେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ

ମନରେ ଅତି ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ନିଶଃଙ୍କେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ତୁମେ ଶୁଣ ମହାପତି

ଦକ୍ଷ ତହୁଁ ଗଲେ ଯହିଁ ବ୍ରହ୍ମା ବସିଛନ୍ତି ।

ସକଳ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ ବୁଝାଇ

ନାରଦ ବଚନେ ଗଲେ ଦିଗମ୍ଵର ହୋଇ ।

ଗଲେ ଯେ ପୁତ୍ରେ ନୋହିଲା କାର୍ଯ୍ୟ କିଛି ସିଦ୍ଧ

ସଂସାର ଧାରଣ ପୁତ୍ରେ ହେଲେ କାହିଁ ବଧ ।

ପୁତ୍ରଶୋକେ ହୋଇଲି ମୁଁ ଏବେ ମହାକଷ୍ଟୀ

ମୋର ଭିଆଣେ ନୋହିବ ଆଉ ନବସୃଷ୍ଟି ।

ଏମନ୍ତେ ପୁଣି ସେ ବ୍ରହ୍ମା ଅନ୍ତର୍ଗତ ଭାଳି

ନବପୁତ୍ର ଜାତ କଲେ ବୀର୍ଯ୍ୟବନ୍ତ ବାଳୀ ।

ଅତ୍ରି ଅଙ୍ଗିରା ପୁଲସ୍ତ୍ୟ ମରୀଚି ପ୍ରଚେତା

କଶ୍ୟପ ବଶିଷ୍ଠ ଭୃଗୁ କ୍ରତୁ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ।

ଏ ନବ କୁମରେ ଦେଲେ ଧାତାଙ୍କର ପୁତ୍ର

ନବସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ନବମୁନି ଜାତ ।

ଏ ନବପୁତ୍ରଙ୍କ ଯୋଗୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସମ୍ଭବ

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ବୃକ୍ଷ ଦେବ ଦାନବ ମାନବ

ସ୍ଵେଦ ଅଣ୍ଡଜ ଉଦ୍ଦିଦ ଜରାୟୁଜ ଚାରି

ଅକାର ଉକାର ଆଉ ମକାରରୁ କ୍ଷରି ।

ଏମାନେ ଏ ନବପୁତ୍ର ଠାରୁ ଜାତ ହେଲେ

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ବୋଲି ଶୁକ ଯେ କହିଲେ ।

ଭୃଗୁଙ୍କ ଭାରିଯା ଜାଣ ଭାର୍ଗବୀ ଯେ ନାରୀ

ଭାର୍ଗର୍ବ ବୋଲି ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲା ତାହାରି ।

ମରୀଚି ପୁତ୍ର ରୁଚିକ ନାମେ ମହାମୁନି

ରୁଚକ ପୁତ ଅଟଇ ମୁନି ଜମଦଗ୍ନି ।

ଜମଦଗ୍ନିରେ ଭାରିଯା ରେଣୁକା ସୁନ୍ଦରୀ

ଜାତକଲେ ପର୍ଶୁରାମ ଆଦି ପୁତ୍ର ଚାରି ।

ଅଙ୍ଗିରା ଋଷିର ପୁତ୍ର ଅଙ୍ଗିରସ ଯତି

ସେ ଅଙ୍ଗିରସଙ୍କ ପୁତ୍ର ହେଲେ ବୃହସ୍ପତି ।

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କ ନନ୍ଦନ ଭରଦ୍ଵାଜ ମୁନି

ତାହାଙ୍କ ନନ୍ଦନ ଦ୍ରୋଣ ବୀର ଚୂଡ଼ାମଣି ।

ଦ୍ରୋଣପୁତ୍ର ଅଶ୍ଵଥମା ନାମେ ତପଚାରୀ

ସିଦ୍ଧ ଅଙ୍ଗ ହେଲେ ନିରଞ୍ଜନ ସେବା କରି ।

ପୁଲସ୍ତ୍ୟ ମୁନିର ପୁତ୍ର ନାମ ପଉଲସ୍ତି

ବାରୁଣୀ ନାମେ ଭାରିଯା ତାର ରୂପବତୀ ।

ବିଶ୍ଵାବସୁ ନାମେ ଆଠପୁତ୍ର ହେଲା ତାର

ବିଶ୍ରବା ନାମେ ଯେ ଋଷି ହୋଇଲା ଆବର ।

ବଇଶ୍ରବଣ ନାମରେ ବିଶ୍ରବା ନନ୍ଦନ

ରାବଣ ଯେ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ବିଭୀଷଣ ଜାଣ ।

ନଳକୁବର ଯେ ବଇଶ୍ରବଣର ସୁତ

ଚତୁର୍ଥେ ଗାୟତ୍ରୀଠାରେ ଯେଉଁ ପୁତ୍ର ଜାତ ।

ଦେବମନ୍ତ୍ରେ ଜିତ ସେହି ତାର ଶୁଦ୍ଧକାୟା

ସେ ପୁତ୍ରଠାରେ କରନ୍ତି ପିତା ବଡ଼ଦୟା ।

କ୍ରୁତୁଙ୍କର ପୁତ୍ର ନାମ ଅଟେ ବୃହଦୃପ

ଯେବଣ ନନ୍ଦନ ନାମ ଅଟଇ କଶ୍ୟପ ।

ସେ ଋଷିର ତେରଗୋଟି ଭାରିଯା ଯୁକତେ

ଏହାଙ୍କ ତହୁଁ ଜନମ ନାନାବର୍ଣ୍ଣ ଯେତେ ।

ଦିତି ଅଦିତି ବିନତା କଦ୍ରୁ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ

ଛାୟା ମାୟା ଉତ୍କଳା ଯେ ନୀଳା ରୂପକାନ୍ତି ।

ମେଖଳା ଯେ ତିଳୋତ୍ତମା ଲୋଚନା ଆବର

ଏତେ ତେର ଭାରିଯା ଅଟେ କଶ୍ୟପ ଋଷିର ।

ଦିତିର ତହୁଁ ଦଇତମାନେ ଉପୁଜିଲେ

ଅଦିତୀ ଦେବୀ ଗର୍ଭରୁ ଦେବତା ଜନ୍ମିଲେ ।

କଦ୍ରୂର ତହୁଁ ଜନମ ହେଲେ ନାରାୟଣ

ପକ୍ଷୀଏ ଅଟନ୍ତି ଜାଣ ବିନତା ନନ୍ଦନ ।

ଭୂତ ପ୍ରେତ ଉପୁଜିଲେ ଛାୟା ମାୟାଠାରୁ

ଗ୍ରହେ ଉପୁଜିଲେ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀର ଗର୍ଭରୁ ।

ମାନବଙ୍କ ଗର୍ଭଧାରୀ ଉତ୍ପଳା ହୋଇଲେ

ନୀଳାନାମେ କନ୍ୟା ତାରାଗମ ଜାତ କଲେ ।

ମତ୍ସ କୂର୍ମଙ୍କ ଜନନୀ ମେଖଳା ଅଟଇ

ତିଳୋତ୍ତମା ଗର୍ଭୁ ପଶୁ ପତଙ୍ଗ ହୁଅଇ ।

ଲୋଚନା ତହୁଁ ସକଳ ଜନ ଉତପତ୍ତି

ସ୍ଥାବରଙ୍କ ମାତା ଅଟେ ଦେବୀ ରୂପକାନ୍ତି ।

କଶ୍ୟପଙ୍କଠାରୁ ଜାତ ଚାରିଖାନି ଜୀବ

ସର୍ପ ପତଙ୍ଗ ସହିତେ ଦେବତା ଗନ୍ଧର୍ବ ।

ପୁଲହ ସୁକୀର୍ତ୍ତି ପ୍ରଜାଗର ପୁତ୍ର ତିନି

ଜାତ କଲେ ଏହି ଚରାଚର ଯେ ମେଦିନୀ ।

ଋକ ଯଜୁ ସାମବେଦ ଅଥର୍ବ କରତା

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ସେ ହେଲେ ଜୀବଦାତା ।

କଲେ ହବି ହୋମ ସନ୍ଧ୍ୟା ଜପ ତପ ଯୋଗ

ଯାଗରେ ଏହାଙ୍କୁ ଆଗ ଦେବ ହବିର୍ଭାଗ ।

ଏହାଙ୍କୁ ନ ବରି ଯେହୁ କରେ ହୋମବିଧି

ତାର କଲା କର୍ମମାନ ନୁହେ କେଭେ ସିଦ୍ଧି ।

ଆବର ଧାତାର ପୁତ୍ର ବଶିଷ୍ଠ ଯେ ମୁନି

ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ ପୁରୋହିତ ଅଟନ୍ତି ସେ ଜ୍ଞାନୀ ।

ବଶିଷ୍ଠ ଭାରିଯା ନାମ ଅଟେ ଅରୁନ୍ଧତୀ

ତାହାଙ୍କଠାରୁ ଜାତ ହେଲେ ମୁନି ଯେ ଶକତି ।

ଶକତିଠାରୁ ଜାତ ପରାଶର ହେଲେ

ବେଦବ୍ୟାସ ନାମେ ପୁତ୍ର ତହୁଁ ଉପୁଜିଲେ ।

ତାହାଙ୍କ ନନ୍ଦନ ଆମ୍ଭେ ଶୁକମୁନି ହେଲୁଁ

ଅନେକ କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାତୃଗର୍ଭେ ଥିଲୁ ।

ପାଇଲୁ ମାତାର ଗର୍ଭେ ଥାଇ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

ଅଜାତ ସେ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ରୂପେ ବିଦ୍ୟମାନ ।

ଆରେକ ପୁତ୍ର ଧାତାର ଅତ୍ରି ନାମେ ଯତି

ଅନୁସୂୟା ନାମେ ତାର ପତ୍ନୀ ପ୍ରିୟବତୀ ।

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ତାକୁ ନାହିଁ ନା ଉପମା

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ସେହି ଅପୂର୍ବ ପ୍ରତିମା ।

ସୁରସିଦ୍ଧ ମୋହିନୀ ସେ ନବଯୁବା ବାଳୀ

ପବିତ୍ର ବ୍ରହ୍ମପତ୍ନୀ ସେ ଅଗ୍ନିତୁଲ୍ୟ ଝଳି ।

ପତିବ୍ରତା ଶିରୋମଣି ଅଟେ ଅନୁସୂୟା

ରୂପଗୁଣ ଦେଖି ମୋହ ହୁଏ ମୁନିକାୟା ।

ଭାରିଯାକୁ କ୍ଷଣେ ପାଶୁଁ ନ ଛାଡ଼ଇ ମୁନି

ଯେଣିକି ଗଲେ ସଙ୍ଗରେ ତାକୁ ଥାନ୍ତି ଘେନି ।

ସ୍ଵାମୀର ସଉଭାଗୀ ସେ ଅଟେ ପୁଣ୍ୟଦେହୀ

ତିନିଭୁବନେ ତାହାକୁ ସମ କେହି ନାହିଁ ।

ଏକଦିନେ ଅନୁସୂୟା ସେହି ପୁଣ୍ୟନାରୀ

ମୁନିଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ଗଲା ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ କରି ।

ଦଣ୍ଡ କମଣ୍ଡଳୁ ଆଦି ଯତି କୂଳେ ଥୋଇ

ଗଙ୍ଗାନଦୀ କୂଳେ ମୁନି ଉଭା ହେଲେ ଯାଇ ।

ପଶିଣ ସ୍ନାନ କରନ୍ତି ବୁଡ଼ି ଗଙ୍ଗାଜଳେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ତପଣ ସାରିଲେ ଆସି ରହି କୂଳେ ।

ମୁନିଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଜଳରେ ପଶି ଅନୁସୂୟା

ପବିତ୍ର ଜଳ ଭିତରେ ପଖାଳିଲେ କାୟା ।

ମହାଗଭୀର ଜଳରେ ବୁଡ଼ିଲେ ସୁନ୍ଦରୀ

କପଟରେ ଗଙ୍ଗାଦେବୀ ନେଲେ ତାକୁ ହରି ।

ପାତାଳ ବିଦରେ ନେଇ ଥୋଇଲେ ଯୁବତୀ

ସନ୍ଧ୍ୟା ସାରିଣ ଚାହାନ୍ତି ମୁନି ଚଉକତି ।

ଘଡ଼ିଏ ଏର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ କୂଳେ ରହିଛନ୍ତି ଚାହିଁ

ଏକାବେଳେ ବୁଡ଼ି ପୁଣ ନ ଉଠିଲା ସେହି ।

ମୁନିଙ୍କର ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ଅନୁସୂୟା

ପତ୍ନୀ ନ ଦେଖି ମୁନିର ବିଚଳିତ କାୟା ।

ଝରଝର ନୟନରୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ

ଛନ୍ନଛନ୍ନ ମନ ପ୍ରାଣ ଉଡ଼େ ଅନ୍ତରାଳ ।

ଚାହିଁଲେ ଜଳ ଭିତରେ ମୁନି ପୁଣି ପଶି

ଦନ୍ତ ଘେନି ପାଣିଯାକ ଦରାଣ୍ଡନ୍ତି ଋଷି ।

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ଲୋଡ଼ି ନ ପାଇ ଭାରିଯା

ତପସ୍ୟା ସହିତ ମୁନି ସବୁ କଲେ ତେଜ୍ୟା ।

ଗଙ୍ଗାକୂଳେ ବସି ଏକ ମୃଗଛାଲ ମାଡ଼ି

ଦଣ୍ଡକମଣ୍ଡଳୁ ରଖି କର୍ମମାନ ଛାଡ଼ି ।

ପତ୍ନୀ ରୂପ ଗୁଣମାନ ବାହୁନ୍ତି ମୁନି

ବିକଳେ ପୁଣି ରୋଦନ୍ତି କରି ଉଚ୍ଚଧ୍ଵନି ।

ଅନୁସୂୟାକୁ ନ ଦେଖି ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇ

କୋପେ ଗଙ୍ଗାଙ୍କୁ ସେ ମୁନି କଟାକ୍ଷରେ ଚାହିଁ ।

ମୁନି ବୋଇଲେ ଗଙ୍ଗା ତୁ ମହାପାପ କଲୁ

ଅଦୋଷେ ପତ୍ନୀକୁ ମୋର ବୁଡ଼ାଇ ରଖିଲୁ ।

ବ୍ରହ୍ମସ୍ତିରୀ ନାଶକରି ହେଲୁ ମହାପାପୀ

ତୀର୍ଥଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନ ବସି ହେଲୁ କାଳରୂପୀ ।

ଯେବେ ମୋର ଭାରିଯାକୁ ନ ଦେବୁ ତୁ ଆଣି

ଗଣ୍ଡୁଷ କରି ଭକ୍ଷିବି ତୋତେ ମୁଁ ଏକ୍ଷଣି ।

ପୂର୍ବେ ଯେସନେ ଅଗସ୍ତି ସିନ୍ଧୁଜଳ ଗ୍ରାସି

ସାତ ସମୁଦ୍ର ଶୁଖାଇ ବ୍ରହ୍ମତେଜେ ଶୋଷି ।

କି କରିବୁ କାହିଯିବୁ ମୋର ହୋଇ ଦୋଷୀ

ତୋ ଜଳ ଶୋଷି ମୁଁ ନେବି ଭାରିଯା ସୁକେଶୀ ।

ଏତେ ବୋଲି ମୁନି ତୋଳି ଜାହ୍ନବୀର ପାଣି

ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ବୋଲି ତିନିବାର ଭଣି ।

ଜାଣି କାଶୀବାସୀ ଆସି ଗଙ୍ଗାକୁ କହିଲେ

ମୁନିର ପତ୍ନୀକୁ ଆଣି ଦିଅ ଗୋ ବୋଇଲେ ।

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବଚନରେ ଗଙ୍ଗାଦେବୀ ଯାଇ

ଅତ୍ରି ଋଷି ଭାରିଯାକୁ ଆଣି ଦେଲେ ତହିଁ ।

ନିଜ ପତ୍ନୀ ଦେଖି ମୁନି ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ

ବଦନେ ଚୁମ୍ଵନ ଦେଇ କୋଳେ ବସାଇଲେ ।

ଅତ୍ରିଋଷି ନୟନରୁ ଗଳିଲା ଯେ ନୀର

ଠୁଳହୋଇ ମନ୍ଦ ବାନ୍ଧି ରହି ଏକଠାର ।

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ଫୁଟିକ ପରାୟ ଦିଶେ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁନ୍ଦର ସେ କନ୍ଦର୍ପ ମୁରତି ।

ଦେଖି ଈଶ୍ଵର ତାହାକୁ ତୋଳି ଧରି କରେ

ବଳି ବଳି କରି ରଖି ପୁରୁଷ ଆକାରେ ।

ଅମୃତନୟନେ ଚାହିଁ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ

ପୁରୁଷେକ ହେଲା ମହାବଳବନ୍ତ ହୋଇ ।

ଗୋକ୍ଷୀର ଶୁକଳବର୍ଣ୍ଣ ମୁକୁତାର ଜ୍ୟୋତି

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷଣ ମଧୁର ମୁରତି ।

କୁମର ଦିବ୍ୟମୁରତି ଦେଖି କାଶୀବାସୀ

ଆଶ୍ଵାସନା କରି ଧୀରେ ବଚନ ପ୍ରକାଶି ।

ଅତ୍ରି ଋଷିଙ୍କର ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ପୁତ୍ରଗୋଟି

ଆମ୍ଭେ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲୁ ରୂପେ ରଖି ଦୃଷ୍ଟି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ନାତି ତୁମ୍ଭେ ମହାଋଷି ବତ୍ସ

ଜାତି ଗୋତ୍ର ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନାହିଁ ସମକଚ୍ଛ ।

ଅଯୋନିସମ୍ଭୁତ ତୁ ଯେ ଅଟୁ ପୁଣ୍ୟମୟ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅମର ଯେ ହେଉ ତୋର କାୟ ।

ଅମୃତ ଲୋଚନେ ତେଣୁ ଦେଲୁ ଆମ୍ଭେ ଦୃଷ୍ଟି

ନିରତେ ଅମୃତ ତେଣୁ କରୁଥିବୁ ବୃଷ୍ଟି ।

ଏତେ ବୋଲି ଅନୁସୂୟା କୋଳେ ସମର୍ପିଲେ

ଅତ୍ରି ମହାଋଷିଙ୍କର ସନ୍ନିଧିରେ ଦେଲେ ।

ଅତି ଯତ୍ନକରି ତୁମ୍ଭେ ପାଳ ହୋ ଏହାଙ୍କୁ

କୁଳକୁ ଏ କୁଳଦୀପ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଶୁକମୁନି ବୋଲନ୍ତି ହୋ ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

ଈଶ୍ଵର ମୁଣ୍ଡରେ ଚନ୍ଦ୍ର ରହି ପାଏ ପୂଜା ।

ଦେଖୁଛ ତ ଆତଯାତ ଆକାଶେ ହେଉଛି

ଜନମ ମରଣ ବାଧା ନ ଜାଣଇ କିଛି ।

ସବୁ ଜୀବମାନଙ୍କର ଅଟେ ଜୀବଦାନି

ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷ ତାର ନାହିଁ ଲାଭହାନି ।

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାକୁ ସେ ଆବୋରିଛି ଏକା

ଯାହାର ହୁଅନ୍ତି ଚାରିଖାନି ଜୀବଲେଖା ।

ଏହା ଶୁଣି ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ମହାରାଜା

ଶୁକମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟ ପୂଜା ।

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଜନମ କଥା ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁ ଶୁଣି

ଆବର କଥାଏ ମୋତେ କହ ମହାମୁନି ।

ମନରେ ସଂଶୟେ ମୋର ଲାଗିଲା ବହୁତ

ଏହା ଆଦ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତ କରି କହ ତପୋବନ୍ତ ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଦେବତା ଯେ ଅଟନ୍ତି ନିଶାକର

ସ୍ଵଦେହେ କଳଙ୍କ କିପାଁ ହୋଇଲା ତାଙ୍କର ।

ଛିଡ଼ନ୍ତି ବଢ଼ନ୍ତି ପୁଣି ପକ୍ଷେକ ଆବର

ଦୟାକରି କହ ମୁନି ମୋହର ଆଗର ।

କେଉଁ ପାପ କରିବାକୁ କିବା କେଉଁ ଦୋଷେ

କଳାଏ କଳାଏ କ୍ଷୟ ବୃଦ୍ଧି ମାସେ ମାସେ ।

ଶୁକମୁନି ବୋଲେ ତୁହୋ ପଚାରିଲୁ ଯାହା

ତୋର ସନ୍ଦେହ ଫେଡ଼ିଣ କହିଦେବା ତାହା ।

ଯେତେବେଳେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ବରଦେଲେ ଶିବ

ଆଶ୍ଵାସ ବଚନ କହି ସେହି ମହାଦେବ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଯେ ଆକାଶରେ କଲେ ଅଧିକାରୀ

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କି ହକାରୀ ଦେବ ତ୍ରିପୁରାରି ।

ଆହେ ବୃହସ୍ପତି ତୁମ୍ଭେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ପ୍ରସିଦ୍ଧି

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷାଦେବ ବିଦ୍ୟା ବୁଦ୍ଧି ।

ଏସନକ ଆଜ୍ଞା ଯହୁଁ ସଦାଶିବ ଦେଲେ

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କୁ ଘେନି ବୃହସ୍ପତି ଗଲେ ।

ଆଗହୁଁ ବୃହସ୍ପତିର ଥିଲେ ଯେତେ ଚାଟ

ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଚନ୍ଦ୍ର ପଢ଼ନ୍ତି ଯେ ପାଠ ।

ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟେ ଅଟଇ ଯେତେ ମନ୍ତ୍ର ସିଦ୍ଧି

ଅଷ୍ଟ ଦିବସରେ ମଧ୍ୟେ ସବୁ ବିଦ୍ୟା ସାଧି ।

ଜାତିସ୍ମର ରୂପେ ସେହି ହୋଇଛି ଜନମ

ଭୋଜନ ଶୟନ ନାହିଁ ବଞ୍ଚଇ ସେ ଦିନ ।

ନାନା ବିଦ୍ୟାରେ ନିପୁଣ ହେଲେ ଚନ୍ଦ୍ରଦେବ

ବୃହସ୍ପତି ପାଖେ ରହି ଆଚରନ୍ତି ସର୍ବ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ତହୁଁ କେତେଦିନ ଗଲା

ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଦେଖିଣ ତାରା କାମେ ବଶ ହେଲା ।

ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇ ବାଳୀ ନ ପାରଇ ଚଳି

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଭାଳି ଭାଳି ।

କାମ ପଞ୍ଚବାଣ ପଡ଼ି ଜଡ଼ିଲା ତା ଅଙ୍ଗେ

ଚିନ୍ତାଭରେ ତନୁ ତାର ରହିଲା ବିଭଙ୍ଗେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରରୂପ ଗୁଣ ବାଳୀ ମନେ ମନେ ଗୁଣି

ରାତ୍ର ଦିବସ ସ୍ଵପନ ଦେଖଇ ତରୁଣୀ ।

ଛାଡ଼ି କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନିଦ୍ରା ଗୃହବିଧି କଥା

ଦଶମ ଦଶାକୁ ଭଜି ପାଇଲା ଅବସ୍ଥା ।

କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳ ବିବସନ ଦେହୀ

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତାକୁ ବାଳୀ ଥାଏ ବାଟ ଚାହିଁ ।

ଏମନ୍ତେ କେତେକ ଦିନ ତହୁଁ ଗଡ଼ିଯାନ୍ତେ

ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଡକାଇ ଦିନେ କହିଲା ଏକାନ୍ତେ ।

ତୁମ୍ଭେ ହୋ ଚନ୍ଦ୍ରଦେବତା ପ୍ରତିକାର କର

ଏ କାମ ମୁଖରୁ ମୋତେ ବାରେକ ଉଦ୍ଧାର ।

ତୋ ରୂପ ଗୁଣକୁ ଦେଖି ବଳିଲା ମନୀଷା

ସୁଲକ୍ଷଣ ପୁରୁଷ ତୁ ପୂରା ମୋର ଆଶା ।

ନାସ୍ତିକଲେ ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା ଲାଗିବ ଯେ ତୋତେ

ତୁ ମୋହର ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ରଖ ତୁ ହୋ ମୋତେ ।

ଏତେକ ବୋଲି ସୁନ୍ଦରୀ ଛାଡ଼ିଲାକ ଲଜ୍ଜା

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ସେ କୋଳ କଲା ଗୁରୁଙ୍କ ଭାରିଯା ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ସଙ୍ଗରେ ଭାବ କଲା ଦେବୀ ତାରା

ପାପକୁ ନ ଡରି ଚନ୍ଦ୍ର କଲା ପରଦାରା ।

ଯଦ୍ୟପି ଜଉ ଅଗ୍ନିକି କର ଏକ ଭାବ

ତରଳି ମିଳାଇ ଗଲା ପରି ଏହି ଭାବ ।

ବସିଥିବା ଘୃତଭାଣ୍ଡ ସମ ନାରୀ ଅଙ୍ଗ

ତରଳିଲା ଅଗ୍ନି ତୁଲ୍ୟ ପାଇ ପୁଂସ ସଙ୍ଗ ।

ଏମନ୍ତେ ବେନି ଜନର ବଢ଼ିଲା ପୀରତି

ବୃହସ୍ପତି ସେହି କଥା ଗୋଟି ନ ଜାଣନ୍ତି ।

ପଦ୍ମିନୀ ଚିତ୍ରିଣୀ ଆଉ ଖଙ୍ଖିନୀ ହସ୍ତିନୀ

ଏମନ୍ତେ ଚାରି ଜାତିରେ ହୁଅନ୍ତି କାମିନୀ ।

ପୁରୁଷ ହିଁ ଜାରିଜାତି ଅଟନ୍ତି ରାଜନ

ଶଶ ମୃଗ ବୃଷ ଅଶ୍ଵ ଜାତି ଏହି ଜାଣ ।

ଶଶଜାତ ପୁରୁଷର ପଦ୍ମିନୀ ଯେ ଯୋଡ଼ା

ମୃଗଜାତି ପୁରୁଷର ଚିତ୍ରିଣୀ ଯେ ଲୋଡ଼ା ।

ବୃଷ ଜାତି ପୁରୁଶର ଲୋଡ଼ା ସେ ଶଙ୍ଖିନୀ

ଅଶ୍ଵଜାତି ପୁରୁଷକୁ ଲୋଡ଼ଇ ହସ୍ତିନୀ ।

ଯେତେବେଳେ ଧାତା ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇଲା

ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷକୁ ଘେନି ସଂସାର ରଚିଲା ।

ଯେବଣ ପୁରୁଷକୁ ସେ କଲା ଯେଉଁ କନ୍ୟା

ପଣ୍ଡିତ ଲୋକମାନେ ତା ବିଚାରନ୍ତି ସିନା ।

ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ନ ଜାଣି ଯେ କରନ୍ତିଟି ବିଭା

ଅପୁତ୍ରିକୀ ଦୋଚାରୁଣୀ ହୁଅନ୍ତି ବିଧବା ।

ଶଶ ସଙ୍ଗେ ହସ୍ତିନୀର ଭେଟ ନ କରିବ

ଦୋଚାରୁଣୀ ହେବ କନ୍ୟା କୁଳ ନାଶ ଯିବ ।

ଅଶ୍ଵ ସଙ୍ଗେ କରାଇଲେ ପଦ୍ମିନୀ ସଂଯୋଗ

ଘଟିବ ସେହି କନ୍ୟାକୁ ନିଶ୍ଚେ ମୃତ୍ୟୁଯୋଗ ।

ବିଧାତା ଭିଆଣ କେବେ ନ କରିବ ଆନ

ଜାଣି ଶୁଣି ବିଭା ଦେବ ବେଦର ବିଧାନ ।

ବୃହସ୍ପତି ବୃଷଜାତି ପୁରୁଷ ଅଟନ୍ତି

ପଦ୍ମିନୀ ଜାତି ଅଟି ତାର ରୂପବତୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଯେ ଶାଶ ଜାତି ପୁରୁଷ ଅଟଇ

ତେଣୁ ତାର ସଙ୍ଗେ ତାରା ପୀରତି ବଢ଼ାଇ ।

କେତେଦିନେ ଗର୍ଭବାସ ହେଲା ତାରାବାଳୀ

ଦିନକୁ ଦିନ ପୀରତି ବଢ଼ିଲା ଉଚ୍ଛୁଳି ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦଶମାସରେ କଲା ସେ ପ୍ରସବ

ପୁତ୍ର ଜାତକଲା ରୂପେ ନିନ୍ଦେ କାମଦେବ ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ସେହି ବାଳବତ୍ସ

ରୂପଗୁଣେ କାମଦେବ ନୋହେ ସମକଚ୍ଛ ।

ବୃହସ୍ପତି ପାଞ୍ଜି ଘେନି ତକ୍ଷଣେ ଗଣିଲେ

ଏ ପୁତ୍ର ଆମ୍ଭର ନୁହେଁ ଧ୍ୟାନରେ ଜାଣିଲେ ।

କୁଳକୁ ଦୂଷଣ ହେବ ବୋଲି ନ କହିଲେ

ପୁତ୍ରରୂପ ଗୁଣ ଦେଖି ଯତନେ ପାଳିଲେ ।

ଧାର୍ମିକ ପଣ୍ଡିତ ସେହି ଗୁଣବନ୍ତ ଗ୍ରାହୀ

ଅକର୍ମ କଥା ଗୋପନ କଲେ ତେଣୁ ତହିଁ ।

ଆୟୁ ବଳ ଧନ ଗୃହ ଛିଦ୍ର ଆତ୍ମ ନାମ

ଗୁରୁ ନାଶ ଧନ ନାଶ ବର୍ଷ ଅପମାନ ।

ଏ ନବ କର୍ମ ଗୋପନ ଯେହୁ କରିପାରି

ନିଶ୍ଚେ ଜାଣିଣ ସେ ନର ଦେବଲୋକେ ସରି ।

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ବୃହସ୍ପତି ବିଚାରି ଏ କଥା

ଫେଡ଼ି ନ କହିଲେ ମନେ ପାଇ ବଡ଼ ବ୍ୟଥା ।

ଗୁରୁ ବୋଇଲେ ସ୍ତିରୀଙ୍କି ନ ଯିବ ବିଶ୍ଵାସ

ଯେ ବିଶ୍ଵାସ ଯିବ ତାରର ଅଳପ ଆୟୁଷ ।

ସର୍ପ ରାଜା ବାଘ ଭାଲୁ କୁମ୍ଭୀର ଯେ ହସ୍ତୀ

ଖଡ଼୍‌ଗଧାରୀ ଶଙ୍ଖଧାରୀ ନଦୀ ଯେ ଯୁବତୀ ।

କାଳର ଡଗର ଜାଣ ଏମାନେ ଅଟନ୍ତି

ବିଶ୍ଵାସ ନ ଯିବ ବୋଲି କହି ବୃହସ୍ପତି ।

ଜାଣି ଶୁଣି ଏମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ଵାସ ଯେ ଗଲା

ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିବ ସେହୁ ଆୟୁ ଥାଉଁ ମଲା ।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଯୁବତୀଏ ମନ୍ଦ

ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ସୁନ୍ଦର ଦେଖି ତାରା କଲା ଛନ୍ଦ ।

ଆମ୍ଭ ପରା ସ୍ଵାମୀକି ସେ କଲା ପରିତ୍ୟଜ୍ୟା

କୁଳବତୀ ସ୍ତିରୀ ହୋଇ ଝାଡ଼ିଲାକ ଲଜ୍ଜା ।

ବ୍ରହ୍ମସ୍ତିରୀ ହୋଇ ନାହିଁ ପାପକୁ ତା ଭୀତି

ବାଳୁତ ମତି ଶିଶୁର ସଙ୍ଗରେ ପୀରତି ।

ଚୋରା ପୀରତିକି ଏହୁ କଲା ପୁଣି ଇଚ୍ଛା

ବେଶ୍ୟାପରି ବଳେ କଲା ରମଣ ସ୍ଵଇଚ୍ଛା ।

ପୁଣି ବିଚାରିଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ମୋତେ ନଷ୍ଟ କଲା

ଗୁରୁପତ୍ନୀ ବୋଲି ମନେ ବିଚାର ନ କଲା ।

ଗୁଣବନ୍ତ ହୋଇ ଏ ତ ଅରିଜିଲା ପାପ

ଦୋଷ ଅନୁରୂପେ ଦେବା ଏହାକୁ ଯେ ଶାପ ।

ଜାଣି ଯେବେ ଚନ୍ଦ୍ର କଲା ଗୁରୁପତ୍ନୀ ଭୋଗ

ନ ଜୀଉଁ ନ ମରୁ ପୀଡ଼ା ଦେଉ ସଦା ରୋଗ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କଳଙ୍କ ତୁ ରେ ଦେଲୁ ଜନମୁଖେ

ଏ ପାପ ଖଣ୍ଡନ ନୋହୁ ଥାଅ ମହାଦୁଃଖେ ।

ଶୁକମୁନି ବୋଇଲେ ହେ ପରୀକ୍ଷିତ ରାଣ

ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କ ଗୁଣ ।

ସେହି ଦୋଷରୁ ଚନ୍ଦ୍ରର କଳଙ୍କ ମୂରତି

ପକ୍ଷେ ପକ୍ଷେ ଧରଇ ସେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୀତି ।

ଗୁରୁଙ୍କର ଶାପକୁ ସେ କରୁଛନ୍ତି ଭୋଗ

ନ ଜୀଅନ୍ତି ନ ମରନ୍ତି ଗୁରୁଶାପ ଯୋଗ ।

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କଲାକର୍ମ ପାରନାହିଁ

ମାନବ ଛାରକୁ ପାର ଯିବ ଅବା କାହିଁ ।

ଜଗବନ୍ଧୁ ପାଦପଦ୍ମ ସ୍ମରିଣ ହୃଦରେ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ରଚଇ ଜନଙ୍କ ହିତରେ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପରିକ୍ଷିତ ରାୟେ

ବିନୟ ଭାବରେ କହେ ପଡ଼ି ମୁନି ପାୟେ ।

ଭୋ ମୁନି ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କଠାରୁ ପୁତ୍ର ଜାତ ହେଲା

ଏଥିଉତ୍ତାରୁ କେବଣ କୃତ୍ୟ ସେହି କଲା ।

ସେହି କଥା ମହାମୁନି କହିବାକୁ ମୋତେ

ତେବେ ମୋ ମନ ମାନିବ ଯିବଇଁ ସଂପ୍ରତେ ।

ଶକତି ମୁନିର ନାତି କହନ୍ତି ଏ ବାଣୀ

ଯାହା ପଚାରିଲ ସୋମବଂଶ ନୃପମଣି ।

ତାରାର ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ଯେବଣ ବାଳକ

ଦିଗପାଳ ସମାନ ସେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଲାକ ।

ବୁଧ ନାମ ବହିଲା ସେ ଚନ୍ଦ୍ରର ନନ୍ଦନ

ତପେ ତୋଷିଲା ପାର୍ବତୀପତି ତ୍ରିଲୋଚନ ।

କୁମ୍ଭ ଶୁକ୍ଲ ଏକାଦଶୀ ତିଥି ବୁଧବାର

ବାଣିଜ୍ୟ କରଣ ଯୋଗ ମାହେନ୍ଦ୍ର ଯେ ସାର ।

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଜାଣ ପାଞ୍ଚ ଘଡ଼ି

ଜନ୍ମ ହୋଇ ପୁତ୍ର ତହିଁ ଦେଲା ସିଂହରଡ଼ି ।

ବୃହସ୍ପତି ଗଣିଲେ ଯେ କରେ ଖଡ଼ି ଘେନି

ଏହି ସେ ପାଳିବ ଚରାଚର ଯେ ମେଦିନୀ ।

ଅନେକ ଯତ୍ନେ ପାଳିଲେ ତାକୁ ବୃହସ୍ପତି

ଶିଖାଇଲେ ବେଦମନ୍ତ୍ର ଆଦି ଜ୍ଞାନ ଗତି ।

ଦିନକୁ ଦିନ ତା ବୁଦ୍ଧି ବର୍ଦ୍ଧମାନ ହେଲା

ସୁସଙ୍ଗ ପାଇଣ ପୁତ୍ର ସୁବୁଦ୍ଧି ଶିଖିଲା ।

ଶିବ ଧ୍ୟାନ କରି ପଞ୍ଚାକ୍ଷରକୁ ଜପିଲା

ଗଳାରେ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ମାଳ ଭୂଷଣ କରିଲା ।

ବିଭୂତି ଭୂଷଣ ଅଙ୍ଗେ କଷାବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି

ନିତି ସେବାକରେ ଶିବ ଚରଣକୁ ବନ୍ଦି ।

ଫଳମୂଳ ଆହାର ତା ଶିରେ ଜଟାଭାର

କୁଶଶର୍ଯ୍ୟା କରିଣ ସେ ଶୁତିଲା ତଥିର ।

ଶୀତ ବରଷା ନିଦାଘ ସହଇ ତା ଅଙ୍ଗେ

ଇଷ୍ଟ ବନ୍ଧୁ କୁଟୁମ୍ବ କେ ନାହାନ୍ତି ତା ସଙ୍ଗେ ।

ମନ ପବନ କାୟାକୁ କଲା ଏକ ଯୋଗ

ଶିବନାମ ସୁମରଇ ଦେହ କରି ତ୍ୟାଗ ।

ମନ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ନିଗ୍ରହି ସାଧିଲାକ ଜ୍ଞାନ

ସଦାଶିବ ଦେବଙ୍କର କମ୍ପିଲା ଆସନ ।

କପିଳାସପୁର ତେଜି ଦେବ କାଶୀବାସୀ

ବୁଧର ତପସ୍ୟା ସ୍ଥାନେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଆସି ।

ଡବି ଡିବି ଡମ୍ଵରୁ ଯେ ବାଜେ ନବକୋଟି

କଣ୍ଠତଟେ ମୁଣ୍ଡମାଳ ଲେଙ୍ଗୁଟି ଭ୍ରୂକୁଟୀ ।

ନନ୍ଦୀଭ୍ରୂକୁଟୀ ଏ ବାମ ଡାହାଣରେ ମିଳି

ସଦାନନ୍ଦ ଶୋଭା ଅଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ର ସେ ମଉଳି ।

କୃଷ୍ଣ ପିଙ୍ଗଳ ଯେ ଜଟା ଶୋଭାବନ ମାଥେ

ତ୍ରିଶୂଳ ଡମ୍ବରୁ ଶୋଭା ପାଉଅଛି ହାତେ ।

ଲଲାଟେ ନୟନ ଜଟାମଧ୍ୟେ ଗଙ୍ଗାଜଳ

ବାସୁକି ସର୍ପକୁଣ୍ଡଳ ଲୁଳେ ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳ ।

ଘୋର ଶବଦ କରନ୍ତି ଫୁଫୁକାର କରି

ଦ୍ଵାଦଶ ରୁଦ୍ର ସଙ୍ଗତେ ଦେବ ତ୍ରିପୁରାରି ।

ଶିଶୁଦେବ ଅଧ୍ୟୟନ ଦକ୍ଷିଣ ମୁଖରେ

ଝଟକି କାଳାନଳ ଗରଳ କଣ୍ଠରେ ।

ଅଦ୍ଧ ଅଙ୍ଗରେ ଅମ୍ଵିକା କପିକା ମଉଳି

ଶିବଗଣରେ ଶୋଭିତ ଦେବ ଯେ ତ୍ରିଶୂଳୀ ।

ହିମବନ୍ତନନ୍ଦିନୀ ଯେ ଗଙ୍ଗାବସୁମତୀ

ଏକେ ଏକେ ପାରୁଶରେ ରହି ଖଟୁଛନ୍ତି ।

ଷଡ଼ାନନ ଗଣପତି ଅଟନ୍ତି ପାରୁଶେ

ସଦାଶିବ ଆସୁଛନ୍ତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉଲ୍ଲାସେ ।

ବ୍ୟାଘ୍ର ଚର୍ମ ପରିଧାନ କରି କୀଟଭାଗେ

ଅନାଦି ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷବର ମହାଯୋଗେ ।

ତାଣ୍ଡବ ଭୈରବେ ଭୋଳ ସଦା ଯାର ମତି

ଅନୁଗ୍ରହ ସାଗର ସେ ଭର ନିବାରନ୍ତି ।

ଏସନ ସୁବେଶ ହୋଇ ଦେବ କାଶୀବାସୀ

ବୁଧ ଅଗ୍ରତେ ମିଳିଲେ ବେଗହୋଇ ଆସି ।

ପ୍ରସନ୍ନେ ସେ ମହାଦେବ ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଦୀକ୍ଷା

ବର ମାଗ କୁମରରେ ଯେ ତୋହର ଇଚ୍ଛା ।

ସଦାଶିବଙ୍କ ବଚନେ ବୁଧ ମହାମତି

କରପତ୍ରକୁ ଯୋଡ଼ିଣ ଛାମୁରେ ଜଣାନ୍ତି ।

ବୁଧ ବୋଇଲେ ସ୍ଵମୀହେ ଦେବଦେବବର

ସତ୍ୟ କରି ପ୍ରଭୁ କହି ମୋହର ଆଗର ।

କହନ୍ତି ହରହସିତ ହୋଇ ଶୂଳପାଣି

ତୁମ୍ଭେ ଯାହା ମାଗିବ ତା ଦେବା ଏହିକ୍ଷଣି ।

ବୁଧ ବୋଲେ ସ୍ଵାମୀ ବର ମାଗିବି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ

କାମ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମ ବେନି କଥା ଦେବ ଯେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ସକଳ ସଂସାରେ ଏହି ସିନା କର୍ମବିଦ୍ୟା

ଯୋଗିଙ୍କ ଯୋଗ ଭାଙ୍ଗିବ ହେବି ଯୋଗସିଦ୍ଧା ।

ଆରେକ କଥା ଯେ ମୋତେଦେବ ଦେବରାୟେ

ବନସ୍ତର ଆୟତନ ଶତ ଯୂଣ ଯାଏ ।

ଏହି ଭୂମି ମଧ୍ୟେ ଯେତେ ଜନ୍ତୁ ଛନ୍ତି ଅବା

ସମସ୍ତେ ଯେ ରୂପବତୀ ହେବେ ନବଯୁବା ।

ସିଦ୍ଧ ସାଧ୍ୟ ଦେବତା ଯେ ଗନ୍ଧର୍ବ କିନ୍ନର

ଦାନବ ମାନବ ଆଦି ନାଗ ବିଦ୍ୟାଧର ।

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ସହିତେ ସେ ଭୂମି ନ ମାଡ଼ିବେ

ବଳେ ପଶିଲେ ତହିଁରେ ସ୍ତିରୀରୂପ ହେବେ ।

ଏଥୁ ପାରହେଲେ ପୁଣି ପାଇବେ ସ୍ଵଦେହ

ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଭୋଳାନାଥ ହେ ଏହି ବରଦିଅ ।

ସଦାଶିବ ବୋଇଲେ ଯେ ମାଗିଲୁରେ ବାବା

ଯେ ତୁମ୍ଭର ମନବାଞ୍ଚ୍ଥା ସିଦ୍ଧ ତା କରିବା ।

ଅସ୍ତୁହେଉ ବୋଲି ତହୁଁ ଗଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ

ନିଶ୍ଚଳେ ରହିଲେ ବୁଧ ମନେ ହର ବନେ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଯେ ଜନ

ଆବର ଯେତେକ ତହିଁ ପଶୁ ପକ୍ଷିଗଣ ।

କୃଷ୍ଣାଜିନ ବାହୁଟିଆ ବରାହ ସଞ୍ଚରି

ସିଂହ ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ଆସିଣ ଏକାଠି ବିହରି ।

ହରଉଦ୍ୟାନ ଅଟଇ ସେ ବନର ନାମ

ଶିବଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ଅଛି ତହିଁ କାମ ।

ସେ ବନ ମାଡ଼ଇ ଯେହୁ ହୁଅଇ ସେ ସ୍ତିରୀ

ଈଶ୍ଵରମାୟାକୁ ଆନ କେହୁ କରିପାରି ।

ସମସ୍ତେ ସ୍ତିରୀ ଜଣେ ପୁରୁଷ କେହି ନାହିଁ

ଏକାକେ ପୁରୁଷ ବୁଧ ଅଛି ତହିଁ ରହି ।

କରଇ ସେ କାମଭୋଗ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବରେ

ଦଣ୍ଡଛତ୍ର ସିଂହାସନ ଅଛଇଁ ତହିଁରେ ।

ଇନ୍ଦ୍ରର ସମାନେ ବୁଧ କରେ ବଇଭୋଗ

ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ଶିଖିଅଛି ସାଧିଅଛି ଯୋଗ ।

ଆବର ଯେ ବିଶେଷରେ ସାଧେ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷଣ ଅଟେ ଯୋଗସିଦ୍ଧା ।

ଏସନେ ସେ ଅକଣ୍ଟକ ମହୀ ଭୋଗକରି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟମଣ୍ଡଳରେ କେହି ରାଜା ନୋହେ ସରି ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିଲା ତହିଁ ବୁଧ ମହାମତି

ଦଇବ ପୁରୁଷ ସିନା ଏମନ୍ତ ବିହନ୍ତି ।

ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜା ନାମ ବୈବସ୍ଵତ ମନୁ

ଇକ୍ଷ୍ଵକୁ ନାମେ ହୋଇଲା ତାହାର ଯେ ସୂନୁ ।

ସେହି ଇକ୍ଷ୍ଵକୁର ପୁତ୍ର ରଘୁରାଜ ହେଲା

ସେହିଦିନୁ ରଘୁବଂଶ ନାମ ବୋଲାଇଲା ।

ସେ ରଘୁରାଜାର ପୁତ୍ର ଅଶ୍ଵସେନ ହୋଇ

ଅଶ୍ଵସେନ ପୁତ୍ର ଅଜମିତ୍ର ଯେ ବୋଲାଇ ।

ମାନ୍ଧାତା ନାମକ ଅଜମିତ୍ରର ତନୁଜ

ଦିଲୀପନାମେ ହୋଇଲା ତାହାର ଆତ୍ମଜ ।

ତାହାର ନନ୍ଦନ ପାରେଶ୍ଵର ନାମେ ରାଜା

ପୃଥିବୀ ପାଳଇ ସେହି ଘେନି ଜନ ପ୍ରଜା ।

ପାରେଶ୍ଵର ନନ୍ଦନ ଯେ ଶୂରସେନ ଜାଣ

ଶୂରସେନ ପୁତ୍ର ହେଲା ଉଉଙ୍ଗ ରାଜନ ।

ଅରୁଣ ନାମ ହୋଇଲା ତାହାର ତନୁଜ

ଅଲୁପୀ ନାମେ ହୋଇଲା ତାହାର ଆତ୍ମଜ ।

ପ୍ରତାପୀ ସେ ରାଜା ଗୋଟା ହେଲେ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ରବିତଳେ ଏହାକୁ ଯେ ନାହିଁ ସମସରି ।

ଜମ୍ଵୁଦ୍ଵୀପ ପୃଥ୍ଵୀ ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ଅଟଇ

ସକଳ ରାଜା ତା ପାଦତଳେ ଖଟିଥାଇ ।

ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରରେ ସେହି ଅଟେ ମହାରାଜା

ତାହାର ପାଦେ ଖଟନ୍ତି ବହୁତ ପରଜା ।

ସଂଗ୍ରାମେ ସେ ଶୂରବନ୍ତ ଅଟେ ରଣରଙ୍କା

ଦେବ ଦାନବରେ ନାହିଁ କାହାକୁ ତା ଶଙ୍କା ।

ଏକଦିନେ ସେହି ରାଜା ସମଦଣ୍ଡ ସାଜି

ମୃଗୟା ବିନୋଦେ ଯାଏ ଘେନି ଚଜବାଜି ।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ଵ ସଙ୍ଗେ ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ଅପ୍ରମିତ ପଦାତିକେ ହୋଇଛି ଗହଳ ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ଘୋର ଧ୍ଵନି କରି

ବନସ୍ତଭିତରେ ସର୍ବେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ।

ଦଇବର ଘଟସୂତ୍ର କେ କରିବ ଆନ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ହରଉଦ୍ୟାନ କାନନ ।

ସମସ୍ତେ ବାଟ ଛାଡ଼ିଣ ଝସାଇ ପଶିଲେ

ବିଶ୍ଵନାଥଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ସ୍ତ୍ରୀରୂପ ଧଇଲେ ।

ରାଜାର ପାତ୍ର ଅମାତ୍ୟ ଲୋକ ଆଦି କରି

ସେ ଭୂମି ପଡ଼ିବାମାତ୍ରେ ସର୍ବେ ହେଲେ ସ୍ତିରୀ

ସ୍ତନ ଯଉବନ ଛାଡ଼ି ପୁରୁଷର ବେଶ

ଖୋଷା ଖୋସିଣ ନବୀନ ଯୁବତୀ ସଦୃଶ ।

ନାସାରେ ବସଣୀ ତାଙ୍କ ପୟରେ ନୂପୁର

ଲାଜରେ ମୁଖ ତଳକୁ ପୋତି ନୃପବର ।

ଏ ରୂପେ ବିରୁପ ହେଲେ ରାଜା ଅଙ୍ଗବଳ

ଏକୁ ଆରେକ ଚାହାନ୍ତି ହୋଇ ଜଳ ଜଳ ।

ସବୁରି ସ୍ତନ ଯୌବନ ଦେଖିଣ ରୋଦନ୍ତି

କାହିଁରେ ଆସି ପଶିଲୁ ବୋଲିଣ ବୋଲନ୍ତି ।

କେମନ୍ତେ ଜାଣିମା କାହୁଁ କାହାର ଏ ମାୟା

ପୁରୁଷ ହୋଇ ବହିଲୁ ସ୍ତିରୀଙ୍କର କାୟା ।

ଅଶ୍ରୂତି ଯେ ଆଗୋଚର ହୋଇଲା ଏ କଥା

ଅକାରଣେ ଦେହ ଘେନି ପାଇଲୁ ଅବସ୍ଥା ।

କେ କଲା ଏଡ଼େକ କୃତ୍ୟ ଜାଣିମା କେମନ୍ତେ

ଜଳନ୍ଧର ବିଦ୍ୟା ଆଣି ସ୍ଥାପିଲା କେ ଏଥେ ।

ଏତେକ ବିଚାରି ତହୁଁ ଗଲେ ଅତି ବେଗେ

ନଗର ଏକ ଦେଖିଲେ ଅଛି ଅଗ୍ରଭାଗେ ।

ଧାତିକାରେ ମିଳିଲେ ସେ ନଗ୍ର ସନ୍ନିଧାନେ

ନଗର ଦେଖି ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ମନେ ମନେ ।

ସେ ନଗର ଭିତରକୁ ପଶନ୍ତେ କୁମାରୀ

ପୁରୁଷ ଜଣେ ନାହାନ୍ତି ସମସ୍ତେ ତ ସ୍ତିରୀ ।

ପୁରୁଷ, ମାତ୍ରକ ତହିଁ ଜଣେ କେହି ନାହିଁ

ବେଳୁବେଳ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ ହେଲେ ତାହା ଚାହିଁ ।

ଧଇର୍ଯ୍ୟହୀନ ହୋଇଲେ ସବୁ ସ୍ତିରୀ ଦେଖି

ବୁଦ୍ଧି ବଳ ହରାଇଲେ କାମେ ହୋଇ ଦୁଃଖୀ ।

ନଗର ଭିତରେ ପଶି ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ଗଲେ

ବୁଧଙ୍କ ଛାମୁରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ବିକଳ ହୁଅନ୍ତି ପୂର୍ବ କଥାକୁ ସୁମରି

ବୁଧ ପଚାରିଲେ କାହୁଁ ଅଇଲ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ତୁମ୍ଭେ ଦିନେ ଦେଖିନାହୁଁ

ଏ ଦେଶ ଭିତରେ କିପାଁ ପଶିଲ ଗୋ କାହୁଁ ।

ଚିନ୍ତାଭର ହୋଇବାରୁ କାବ୍ୟ ନ ସ୍ଫୁରଇ

କିପାଁ ଭ୍ରମୁଅଛ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ତିରୀରୂପ ହୋଇ ।

ବୁଧର ବଚନ ଶୁଣି ରାଜା କହେ ଧାତି

ଅମଳିନ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ ଉଲୁପୀ ନୃପତି ।

ରବିତଳେ ମୋତେ କେହି ନାହିଁ ସମସରି

ନବଖଣ୍ଡ ମେଦିନୀରେ ଅଟେ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି ମୁହିଁ ମୃଗୟା ଅଇଲି

କେବଣ ଶାପେ ଏ ବନେ ସ୍ତ୍ରୀରୂପ ହୋଇଲି ।

ବଳ ବୀର୍ଯ୍ୟ ନାଶ କଲି ହରାଇ ବିଭୂତି

କାଳବଶେ ଆସି ହେଲି ସ୍ତିରୀରୂପ ଏଥି ।

କେବଣ ପୁରୁଷ କଲା ଏସନକ ମାୟା

ସୈନ୍ୟ ସହିତେ ଧରିଲୁ ସ୍ତିରୀଙ୍କର କାୟା ।

ଉଲୁପୀ କହିଲା ଯହୁଁ ଏସନକ ବାଣୀ

ହସିଲେକ ଚନ୍ଦ୍ର ସୁତ ରାଜା କଥା ଶୁଣି ।

ବୁଧ ବୋଇଲେ ମୁଁ ଯାହା ଲୋଡ଼ୁଥିଲି ଯୋଗେ

ଦଇବ ପୁରୁଷ ଆଣି ଦେଲା ତାହା ଭାଗ୍ୟେ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ୍ଷେ ରାଜା ଏ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶେ ଉତପତ୍ତି

ରତିକି ଯେ ବଡ଼ ପ୍ରିୟ ହେବ ଏ ଯୁବତୀ ।

ଏ ବନସ୍ତ ମାଡ଼ନ୍ତେ ଏ ସ୍ତିରୀରୂପ ହେଲା

ଆବର ବିଶେଷେ ମୋର ଛାମୁକୁ ଅଇଲା ।

ଦଇବ ଆଣି ଏହାକୁ କଲା ମୋତେ ଭେଟ

ନିଶ୍ଚେ ଜାଣିଲି ପାଇଲି ଆଜି ପୁଣ୍ୟ ବାଟ ।

ଏହାର ଗର୍ଭରେ ଯେବେ ହୋଇବ ତନୁଜ

ସପ୍ତଦ୍ଵୀପା ପୃଥିବୀରେ ହେବ ମହାରାଜ ।

ଏହାକୁ ଘେନି ସମୟେ ମୁହିଁ ବିଳସିବି

ବିବିଧ କ୍ରୀଡ଼ା ଭୋଗ ମୁଁ ୟା ସଙ୍ଗେ କରିବି ।

ଏତେ ବୋଲି ଉଲୁପୀକି ଭିତରକୁ ନେଲେ

ଅନ୍ତଃପୁରେ ଯୁବତୀଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଥୋଇଲେ ।

କୁଳଗୋତ୍ର ଗୁଣମାନ ମନରେ ସୁମରି

ସୁଖେ ବିଳସିଲା ତହିଁ ସଉଭାଗୀ ନାରୀ ।

ବିଶେଷେ ପୁରୁଷ ପୁଣି ଯୁବତୀ ହୋଇଲା

ଦେବ ଲୋକ ନାଗଲୋକ ସକଳ ମୋହିଲା ।

ଯୁବତି ରୂପକୁ ଧରି ସେ ଉଲୁପୀ ରାଜା

ବୁଧଙ୍କର ହୋଇଲାକ ପ୍ରିୟବତୀ ଭାର୍ଯ୍ୟା ।

ଦଣ୍ଡ ସିଂହାସନ ସବୁ ସେହୁ ପାସୋରିଲା

ବୁଧର ଘରଣୀ ହୋଇ କର୍ମ ଆଦରିଲା ।

ପାତ୍ର ମିତ୍ର ଯେ ଅମାତ୍ୟ ବଳ ଥିଲେ ଯେତେ

ସ୍ତିରୀରୂପ ହୋଇ ତହିଁ ରହିଲେ ସମସ୍ତେ ।

ଯେଉଁ ରୂପକୁ ଧଇଲା ସେ ଉଲୁପୀ ରାୟେ

ସ୍ତିରୀଲିଙ୍ଗକୁ ବହିଲେ ଗଜ ଓଟ ହୟେ ।

ଠାବେ ଠାବେ ରହିଲେ ସେ ବନେ ସଙ୍ଗପାଇ

ପାସୋରିଲେ ଆପଣାର ଘରଗ୍ରାମ ତହିଁ ।

ଯୁକତେ ସେ ଜାତି ତାକୁ ଲାଗେ ସେହି ସୁଖ

ଶାନ୍ତ ମନରେ ରହିଲେ ନୋହିଲେ ବିମୁଖ ।

ଉଲୁପୀ ଯେ ମହାରାଜା ସ୍ତ୍ରୀଲିଙ୍ଗ ବହିଲା

ସ୍ତିରୀରୂପ ଧରି ମହାସୁଖ ସେ ପାଇଲା ।

ଏମନ୍ତେ ତାଙ୍କର ତହିଁ ଗଲା କେତେ ବର୍ଷ

ସମୟେ ଉଲୁପୀ ରାଜା ହେଲା ଗର୍ଭବାସ ।

ପ୍ରତାପବନ୍ତ ପୁତ୍ରେକ ଗର୍ଭୁ ଜାତ କଲା

ପୁରୁରବା ବୋଲି ନାମ ବୁଧଗ୍ରହ ଦେଲା ।

ସପତ ଦ୍ଵୀପା ପୃଥ୍ଵୀରେ ହେଲା ଏକ ରାଜା

ଦେବତା ନର କିନ୍ନର କଲେ ତାକୁ ପୂଜା ।

ସେ ପୁରରବା ଭାରିଯା ଉର୍ବଶୀ ସୁନ୍ଦରୀ

ଅନୁପ ନାମେ ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲା ତାହାରି ।

ଅନୁପର ପୁତ୍ର ହେଲା ନହୁଷ ନୃପମଣି

ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚ ପାତାଳେ ସେ ପାଇଲା ବରଣି ।

ସ୍ଵର୍ଗେ ସେ ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଜିଣି ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ନେଲା

ନହୁଷ ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଲି ସେ ସ୍ଵର୍ଗେ ବୋଲାଇଲା ।

ଋଷିଙ୍କ କନ୍ଧରେ ଆପେ ହାନ୍ଦୋଳା ବୁହାଇ

ସପସର୍ପ ବେଗକରି ଯାଅ ହୋ ବୋଲଇ ।

ଋଷି ଶାପ ଦେଲେ ସର୍ପ ବୋଇଲୁ  ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ଏ ଦେହକୁ ଛାଡ଼ି ସର୍ପ ହୋଇ ଯା ବନକୁ ।

ଅଗସ୍ତି ଋଷିଙ୍କ ଶାପ ମେଣ୍ଟଣ ନ ଗଲା

ସର୍ପ ହୋଇ ସେ ନହୁଷ ବନସ୍ତେ ରହିଲା ।

ନହୁଷର ପୁତ୍ରନାମ ଅଟଇ ଯଯାତି

ଯଯାତିର ପୁତ୍ର ଯଦୁ ନାମେ ନରପତି ।

ଯଦୁଠାରୁ ହୋଇବାରୁ ନାମ ଯଦୁବଂଶ

ଦୁଃସହ ବଳବନ୍ତ ସେ ବହେ ରୁଦ୍ରଅଂଶ ।

ଯଦୁର ଭାରିଯା ନାମ ଲୋହିତା ସୁନ୍ଦରୀ

ସାତଗୋଟା ପୁତ୍ର ଜାତ ହୋଇଲା ତାହାରି ।

ଭୋଜ ଅନ୍ଧକ କୁମୁଦ କୁରୁ ଯେ ଆବର

ବିଷ୍ଣୁ ଯାଦବ ଚୁହାଣ ଏ ସାତ କୁମର ।

ଏହାଙ୍କ ତହୁଁ ଯେ ସାତବଂଶ ଜାତ ହେଲେ

ମଥୁରା କଟକେ ରାଜ୍ୟ କରିଣ ରହିଲେ ।

ଭୋଜ ନାମେ ପୁତ୍ର ସବୁ ଭାଇଠାରୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ

ଭାଇମାନଙ୍କୁ ଆବୋରି ପାଳଇ ସେ ରାଷ୍ଟ୍ର ।

ଭୋଜରାଜାର ହୋଇଲା ବେନି ଯେ ତନୁଜ

ସାତ ବଂଶର କାରେଣୀ ହେଲେ ସେ ଆତ୍ମଜ ।

ଭୋଜର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତନୁଜ ଆବର ରଞ୍ଜନ

ଅଭିନବ ନାମେ ଜାଣ ତାହାର ନନ୍ଦନ ।

ଅଭିନବର ସେ ପୁତ୍ର ଅଶ୍ୱତ୍‌ଥ ହୋଇଲା

ଅଶ୍ୱତ୍‌ଥର ପୁତ୍ର ଜନଞ୍ଜୟ ବୋଲାଇଲା ।

ଜନଞ୍ଜୟ ପୁତ୍ର ନାମ ହୋଇଲା ଅଜୟ

ପନ୍ନଗଭୂଷଣ ବୋଲି ତାହାର ତନୟ ।

ନାରାୟଣ ବିନୁ ମୁଖେ କିଛି ସେ ନ କହେ

ସେବାକରେ ନାରାୟଣ ଦେବତାର ପାୟେ ।

ଆବର୍ତ୍ତକ ନାମେ ପୁତ୍ର ତାହାର ହୋଇଲା

ସେହି ପୁତ୍ର ନାରାୟଣ ସେବାରେ ରହିଲା ।

ତାର ନନ୍ଦନ ଉପାଙ୍ଗ ବୋଲି ମହାରାୟ

କୃତଧ୍ଵଜ ନାମେ ହେଲା ତାହାର ତନୟ ।

କୃତଧ୍ଵଜର ନନ୍ଦନ ନାମ ମୃଗସେନ

ଗୋପାଳ ନାମେ ହୋଇଲା ତାହାର ନନ୍ଦନ ।

ଗୋପାଳସେନର ପୁତ୍ର ଉଦ୍ଦାଳକ ରାଜ

ଉଗ୍ରସେନ ନାମେ ହେଲା ତାହାର ତନୁଜ ।

ମଥୁରାରେ ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତି ଅଟଇ

ସାତବଂଶ ଯାଦବ ତା ପାରୁଶେ ଖଟଇ ।

ପ୍ରତାପୀ ତେଜୋବନ୍ତ ସେ ଉଗ୍ରସେନ ରାୟ

କୁଳ ମର୍ଯ୍ୟାଦାବନ୍ତ ସେ ଅଟେ ପୁଣ୍ୟମୟ ।

ବଡ଼ ଗୁଣବନ୍ତ ସେହି ମହା ବଳବନ୍ତା

ଶସ୍ତ୍ର ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନିର୍ଜିତ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ଦାତା ।

ଉଗ୍ରେସେନ ପାଟରାଣୀ ଅଟେ ରୂପବତୀ

ରତିକି ସେ ପଟାନ୍ତର ପଦ୍ମିନୀ ଜାତି ।

ପଦ୍ମବଳ ଦେଶରାଜା ପଦ୍ମନ କେଶରୀ

ତାହାଠାରୁ ଜନ୍ମଥିଲା ଇନ୍ଦୁମତୀ ନାରୀ ।

ସୁକୁମାରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ସେ ରୂପ ଗୁଣରାଶି

ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ସେ କନ୍ୟା ସମର୍ପିଲା ଆସି ।

ପତିବ୍ରତା ଶିରୋମଣି ଉଗ୍ରସେନ ବାମା

ବେନି ପୁତ୍ର ବେନି କନ୍ୟା ଜାତକଲା ରାମା ।

ଦେବକୀ ଦୈବକୀ ଦୁଇ କନ୍ୟାଙ୍କର ନାମ

ସୁକୁମାରୀ ସୁଲକ୍ଷଣି ରୂପ ଅନୁପମ ।

ଉଗ୍ରସେନର ନନ୍ଦନ ନାମ କଂସାସୁର

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ବିଖ୍ୟାତ ତାର ମହିମା ଅପାର ।

ଉଗ୍ରସେନ ପୁତ୍ର ଯେଣୁ କଂସାସୁର ମଲ୍ଲ

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ହେଲା ରାଜ୍ୟକୁ ସେ କାଳ ।

ଗୁରୁ ଗଉରବ ସେ ଯେ ନ ମାନଇ କିଛି

ଅହର୍ନିଶି ପାପ କରେ ଧର୍ମକୁ ନ ଗଛି ।

ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆଦି ସେ ସକଳ ଛେଦଇ

ପରଧନ ପରସ୍ତିରୀ ଦେଖିଲେ ହରଇ ।

ଦେବତା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆଦି ନ ମାନଇ କିଛି

ତପୋବନ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ବେଗେ ପୋଡ଼ି ଭକ୍ଷି ।

ଯାକୁ ଦେଖେ ରାଜ ତାକୁ ପ୍ରାଣେ ବଧକରି

ବଳାତ୍କାରେ ହରେ ଦେଖି ସଉନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ନାରୀ ।

ଅସୁର ପ୍ରକୃତି ତାର ଜୀବେ ନାହିଁ ଦୟା

ଛନ୍ଦମନ୍ଦ କପଟ ତା ହୃଦେ ବଡ଼ ମାୟା ।

ରାଜାର କୁମର ସେହୁ ବଳବନ୍ତ ଯହୁଁ

ଯାଦବବଳମାନେ ଯେ ନ ବୋଲନ୍ତି ତହୁଁ ।

ଲୋହିତ ପିଙ୍ଗଳବର୍ଣ୍ଣ ତାର ବେନିଆଖି

ଡରନ୍ତି ନଗର ନରଗାରୀ ତାହା ଦେଖି ।

କଂସର ଛାମୁରେ ଉଭା ନୋହିଲେ କେ ଡରେ

ନଗ୍ର ଛାଡ଼ି ନର ନାରୀ ଗଲେ ଦେଶାନ୍ତରେ ।

ପଡ଼ିଲାକ ହାଟ ବାଟ ବଜାର ଯେ ପେଣ୍ଠ

ଘରେ ଘରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ଉଚ୍ଚାଟ ।

ବିକଳେ ଯାଦବଦଳ ପଳାଇଲେ ଛାଡ଼ି

ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ହୋଇ ପଳାନ୍ତି ବନଗିରି ମାଡ଼ି ।

ପ୍ରାଣର ବିକଳେ କେହି ଦିଗମ୍ଵର ହେଲେ

କନ୍ଦମୂଳ ଭକ୍ଷି ଗିରିକନ୍ଦରେ ପଶିଲେ ।

କେବଣ ଯାଦବ ଯାଇ ରହିଲା ବିଦେଶେ

କେହି ବା ରହିଲା ଯାଇ କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ର ଦେଶେ ।

କେବଣ ଯାଦବ ମତ୍ସ୍ୟଦେଶରେ ରହିଲେ

କେହି ବା ହସ୍ତିନାପୁରେ ଯାଇଁ ବାସ କଲେ ।

କେବଣ ଯାଦବମାନେ କଂସ ଭୟ ପାଇ

ଜରାସନ୍ଧ ନୃପତିର ସେବାକଲେ ଯାଇ ।

ଧାର୍ମିକ ଯାଦବମାନେ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଦେହୀ

କଂସ ଆଶ୍ରେକରି ଥୋକେ ରହିଲେକ ତହିଁ ।

ଦର୍ପିଷ୍ଠ ଦାନବ ଅଟେ ସେହି କଂସ ବୀର

ପାଦଭରେ ବସୁନ୍ଧରା ପାଇ ମହାଭାର ।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ଜିଣିଲା ସେ ରଣେ

ଦିଗପାଳେ ସେବା କଲେ ତାହାର ଚରଣେ ।

ଭୋଜବଂଶେ ଜନ୍ମ ଲଭି ହୋଇଲା ଅସୁର

ମେରୁ ପ୍ରଦକ୍ଷିଣ କଲା କଂସ ମହାବୀର ।

ଯାର ପଣ୍ଡିତ ଧାର୍ମିକ ଉଗ୍ରେସେନ ପିତା

ଯାର ପରମାସାଧକୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ମାତା ।

ସେହି ମହାସତୀ ଜାଣ ଅଟେ ଅତିବ୍ରତା

ସାଧବୀମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ହୋଇଛି ଗଣିତା ।

ତାହାର ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ହୋଇଣ ସେ ପୁତ୍ର

ସେ କେହ୍ନେ ଅସୁର ହୋଇ ନ ମାନିଲା ଗୋତ୍ର ।

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ମହାମୁନି

ପାପକ୍ଷୟ ହେବ ମୋର ଶ୍ରୂତିପଥେ ଶୁଣି ।

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ବୋଲଇ ବୋଲ ହରି ହରି

ହରିଙ୍କି ଭଜିଲେ ସିନା ଭବୁ ଯିବ ତରି ।

ଶୁକମୁନି ବୋଇଲେ ହେ ପରୀକ୍ଷିତ ରାୟେ

ମନଦେଇ ଶୁଣ ଅଭିମନ୍ୟୁର ତନୟେ ।

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁ ହୋ ଶୁଣ ନୃପମଣି

ମୋତେ ପୁଚ୍ଛାକଲୁ କଂସ ପୂର୍ବଜନ୍ମ ବାଣୀ ।

କଂସ ଯେବେ ଉଗ୍ରସେନ ପୁତ୍ର ହୋଇଥାନ୍ତା

ଯଦୁ ଭୋଜବଂଶକୁ ସେ କିପାଁ ଦଣ୍ଡ ଦ୍ୟନ୍ତା ।

ଦୁଷ୍ଟପଣେ ରାଜ୍ୟକରେ ସେହି ଦୁଷ୍ଟମତି

କେମନ୍ତେ ଛାଡ଼ିବ ସେହି ଅସୁର ପ୍ରକୃତି ।

ଦାନବର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଯହୁଁ ହୋଇଲାକ ଜାତ

ତେଣୁ ସେହି କରୁଅଛି ଅନ୍ୟାୟ ବହୁତ ।

ଯଦୁ ରାଜାର ଭାରିଯା ନାମ ତିଳୋତ୍ତମା

ସାତପୁତ୍ର ଜାତ କଲା ନାହିଁ ତା ଉପମା ।

ଭୋଜ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମାନନ୍ତି ଦେବ ଭଗବାନ

ଚୁହାଣ ଆଦି ସେ ସର୍ବ ବଂଶ ବର୍ଦ୍ଧମାନ ।

ଯଦୁ ଆଦି ସାତବଂଶ ହେଲେ ଉତପତ୍ତି

ମଥୁରା ଦେଶରେ ଉଗ୍ରସେନ ନରପତି ।

ଭୋଜ ନାମେ ପୁତ୍ର ଅଟେ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ସମସ୍ତେ ବିଚାରି ତାର ମାଥେ ବାନ୍ଧି ପାଟ ।

ଯଦୁ ନାମରେ ଯେବଣ ପୁତ୍ରଗୋଟି ଥିଲା

ଯାଦବ ବଂଶରେ ସେହି ଅଧିକାରୀ ହେଲା ।

ତେଣୁ ସେହି ଉଗ୍ରସେନ ମଥୁରା ନୃପତି

ଆବର ଯାଦବବଳ ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି ।

ପାତ୍ର ଅମାତ୍ୟ ପଣରେ ଖଟନ୍ତି ରାଜାଙ୍କୁ

ଉଗ୍ରସେନ ଅତିସୁଖେ ପାଳଇ ରାଜ୍ୟକୁ ।

ଅନ୍ଧକ ବଂଶରେ ଜାତ ଶତ୍ରାଜିତ ବୀର

ବିଷ୍ଣୁ ବଂଶରେ ଯେ ଜାତ ହୋଇଲା ଅକ୍ରୁର ।

ଭୋଜ ବଂଶରେ ଜନମ ହୋଇଲା ଉଦ୍ଧବ

ଚୁହାଣ ବଂଶରେ ଜାତ ସାତ୍ୟକି ସମ୍ଭବ ।

କୁମୁଦ ବଂଶରେ ଜାତ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ବୀର

କୁରୁବଂଶେ ବାସୁଦେବ ଧାର୍ମିକ ପ୍ରବର ।

ଏହିରୂପେ ସାତବଂଶ ହୋଇଲେ ଯାଦବ

ଶୁଣ ତୁ ହୋ ମହାରାଜା ଏଥିର ପ୍ରସ୍ତାବ ।

ଜଗତଜିତା ଯାଦବେ ଛପନ ଯେ କୋଟି

ଏକେ ଏକେ ଶକତା ସେ ବଳେ ଜଗଜ୍ଜେଠୀ ।

ଜଣେ ଜଣେ ପାରନ୍ତି ସେ ଜିଣି ସୁରପତି

ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଭୟ କଲେ ଜନ୍ତୁପତି ।

ରଣରଙ୍କା ଯାଦବେ ଯେ ସମସ୍ତେ ତ ଯୋଦ୍ଧା

ଛପନ କୋଟି ଯାଦବ ତହିଁରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧା ।

ପୃଥିବୀର ମହାଭରା ଉଶ୍ଵାସିବା ପାଇଁ

ଯତନେ ଯାଦବଦଳ ବିଧାତା ଭିଆଇ ।

ଏହାଙ୍କର ପୁତ୍ରନାତି ଅଟନ୍ତି ଯେ ଜନ

ସଂକ୍ଷେପି ତା କହିବାକୁ କେ ହେବ ଭାଜନ ।

ଯୁକତେ ଜାଣ ଯାଦବେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେବତା

ଧାର୍ମିକ ବିବେକି ପୁଣି ପୃଥ୍ଵୀରେ ଶକତା ।

ସମସ୍ତେ ସୁଜ୍ଞାନୀ ମେଳ ସଦା ସାଧୁସଙ୍ଗେ

ହିଂସା ଅହଂକାର ନାହିଁ କାହାରି ହିଁ ଅଙ୍ଗେ ।

ଗୁରୁ ଅତିଥି ଦେବତା ପିତୃ ସେବାକରି

ବିହରନ୍ତି ଯାଦବେ ଯେ ଧର୍ମକୁ ଆଚରି ।

ବିବେକବନ୍ତ ମୃଶୀଳ ସାଧୁ ଗୁଣବନ୍ତ

ବୀର ଶୂର ବଳବନ୍ତା ଅଟନ୍ତି ସମସ୍ତ ।

ଦାନେ ସାବଧାନେ ସିଦ୍ଧ ସାଧନାଦି ଯୋଗ

ଚତୁଷ୍ପାଦ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଘେନି ଅଇଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ଭୋଗ ।

ନିଶଃଙ୍କ ଯାଦବେ କିଛି ନାହିଁ ପୁଣି ଚିନ୍ତା

ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ସର୍ବେ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗେ ରତା ।

କିଛିମାତ୍ର ପାପ ନାହିଁ ସର୍ବେ ପୁଣ୍ୟଦେହୀ

ପରଧନ ପରନାରୀ ନ ହରନ୍ତି କେହି ।

ନିଜ ଧର୍ମ ବ୍ୟତ୍ରକେ ସେ ଆନ ନ ଜାଣନ୍ତି

ସାବିତ୍ରୀ ସମାନ ତାଙ୍କ ନାରୀ ମହାସତୀ ।

ନର ନାରୀଏ ସମସ୍ତେ ବିଶୁଦ୍ଧ ଅଟନ୍ତି

ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଳସମାନ ପୀଢ଼ାରେ ବସାନ୍ତି ।

ନେତ ପାଟପତନୀ ଯେ ଉଡ଼େ ଫରହର

ଇନ୍ଦ୍ର ଭୁବନ ତାହାକୁ ନୋହେ ପଟାନ୍ତର ।

ସବୁକାଳେ ସେ ଭୁବନେ ବହଇ ବସନ୍ତ

ସେ ରାଜାର ମହିମା କେ କରିପାରେ ଅନ୍ତ ।

ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛାକରେ ସେହି ଯେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ

ଅକସ୍ମାତେ ସେ ରାଜାକୁ ମିଳେ ଆସି ସର୍ବ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୈଶ୍ୟ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଶୂଦ୍ର ଜାତି ଚାରି

ତାଙ୍କୁ ମୂଳକରି ତହିଁ ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ପୂରି ।

କୁଳ ଅକୁଳ ସତ୍କୁଳ କୋଟି ଯେ ଛପନ

ଏହାଙ୍କ ମୂଳେ ବସଇ ମଥୁରା ରାଜନ ।

ଯେ ଯାହାର ଆଖିରେ ସେ ଥାଆନ୍ତି ସକଳ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ଧର୍ମକଥା ବିଚାର ମଙ୍ଗଳ ।

ଦଶଲକ୍ଷ  ଘର ତହିଁ ବସେ ଜନପ୍ରଜା

ସୁଚିତ୍ତରେ ପ୍ରଜାପାଳେ ଉଗ୍ରେସେନ ରାଜା ।

ରାଜାଙ୍କର ଗଉରବ ପାଇ ତହିଁ ଲୋକେ

ଦେଶ ଘୋର ବରତନ ନ ଘେନନ୍ତି ଥୋକେ ।

କେ ରାଉତ କେ ମାହୁନ୍ତ କେବା ମନ୍ତ୍ରୀହୋନ୍ତି

କେ ଅଟେ ସାମନ୍ତ କେହି ଅଟେ ମହାରଥୀ ।

କେ ଖଟଣୀ କେ ପାହାରୀ କେହି ବା ପଦାତି

ଡଗରା ହୋଇ ନିଶାରେ କେହି ବା ବୁଲନ୍ତି ।

ସାତବଂଶ ଯାଦବ ଯେ ରାଜାଙ୍କ ବିଗ୍ରହ

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ତାଙ୍କୁ କରୁଥାଇ ସ୍ନେହ ।

ଶତ୍ରାଜିତ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଉଦ୍ଧବ ସାତ୍ୟକି

ବସୁଦେବ କୃତଦେବ ଷଡ଼ଜଣ ଲେଖି ।

ରାଜାର ସଙ୍ଗେ ଏମାନେ ରାଜ୍ୟକୁ କାରେଣୀ

ଲଙ୍ଘି ନ ପାରଇ ଉଗ୍ରସେନ ତାଙ୍କ ବାଣୀ ।

ହାରି ଗୁହାରି ବିଚାର ଯେତେ ରାଜ୍ୟ ବିଧି

ରାଜା ସନ୍ନିଧିରେ ଥାଇ କରୁଥାନ୍ତି ସିଦ୍ଧି ।

ପରରାଷ୍ଟ୍ର ନିବାରଣେ ସଂଗ୍ରାମେ ଶକତା

ବିଶ୍ୱାସୀ ଲୋକେ ଜାଣନ୍ତି ହାନିଲାଭ କଥା ।

ପ୍ରତାପୀ ଯେ ତେଜୋମୟ ଉଗ୍ରସେନ ରାୟ

ପରମବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷ ଅଟେ ପୁଣ୍ୟମୟ ।

ରାଜ ପାଟବଂଶୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଜଜେମା

ଅତି ବୁଦ୍ଧିମତୀ ସତୀ ସାଗର ଗାରିମା ।

ନଅର ଭିତରେ ଛନ୍ତି ଯେତେକ ରମଣୀ

ସବୁଠାରୁ ଗୁଣ ରୂପବତୀ ସେ ଘରଣୀ ।

ସବୁଙ୍କ ସମ ଦେଖଇ ରାଜଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ତୁରଙ୍ଗମ ମାତଙ୍ଗ ଅଟନ୍ତି ।

ସେ ମଣ୍ଡଳେ ପ୍ରଧାନ ସେ ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା

ଅଇରିବଳ କରନ୍ତି ତାର ପାଦପୂଜା ।

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦର ସେହି ପୁରଲୋକେ ଜାଣ

ଅପୂର୍ବ ବାଣୀ କହନ୍ତି ପୁରସ୍ତୀରିଗଣ ।

ସେ କଟକ ଆୟତନ ଯେ ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ

ଅମର ବିଦ୍ୟାଧରଙ୍କ ପ୍ରାୟ ସର୍ବ ଜନ ।

ହାଟ ପାଟଣା ଦାଣ୍ଡ ଯେ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ଅପୂର୍ବ ମେଢ଼ ମଣ୍ଡପ ଧବଳ ପ୍ରକାର ।

ନିରତେ ଚନ୍ଦ୍ର କି ତହିଁ ହୁଅଇ ଉଦୟ

ତେସନ ଧବଳମୟ ପୁର ଶୋଭାମୟ ।

ସୁନ୍ଦର ମଥୁରା ଗଡ଼ ପୁରଦେଶ ଗ୍ରାମ

ତହିଁକି ଅମରପୁର ଅଟେ ଅନୁପମ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ଜନମ ହେବେ ଆଗହୁଁ ତା ଜାଣି

ଯତ୍ନେ ତାକୁ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଅଛଇ ନିର୍ମାଣି ।

ଅକଣ୍ଟକ ରାଜ୍ୟ କରେ ଉଗ୍ରସେନ ରାୟ

ସୁନାସ କଂସ ଏ ବେନି ତାହାର ତନୟ ।

ସୁନାସ ବୋଲି ତାହାର ଯେବଣ ହିଁ ପୁତ୍ର

ଉଗ୍ରସେନ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଜାତି ଅଛି କୁଳଗୋତ୍ର ।

କଂସାସୁର ବୋଲି ଯହୁଁ ପୁତ୍ର ଉପୁଜିଲା

କପଟେ ଦୃମିଳାସୁର ତାକୁ ଜୟ କଲା ।

ତେଣୁ ସେ ଅସୁରାଧିପ ହେଲା କଂସବୀର

ଅବିଘ୍ନ ପୃଥ୍ଵୀ ଗୋଟାକୁ ହୋଇଲାତ ଭାର ।

ଧନୁ ଶୁକ୍ଲଦଶମୀ ଯେ ବୃହସ୍ପତି ବାର

ପାକାସ୍ପରଶନ ଇନ୍ଦୁମତୀ ସେ ଦିନର ।

କୃତ୍ତିକା ନାମେ ନକ୍ଷତ୍ର ବିଷ୍ଟି ଯେ କରଣ

ଇନ୍ଦୁମତୀ ଯମୁନାରେ କରିବାକୁ ସ୍ନାନ ।

ନବଯୁବା ମହାଦେଈ ଅଟେ ଶୁଦ୍ଧଶାଳୀ

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ନାନାର୍ଥେ ଯାଇଣ ପତିପାଶେ ବାଳୀ ।

ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଯିବି ମୁହିଁ ସ୍ନାନ କରିବାରେ

କର ଯୋଡ଼ି ବାଳୀ କହେ ସ୍ଵାମୀର ଛାମୁରେ ।

ରାଜା ବୋଇଲେ ରାଣୀ ଗୋ ଆମ୍ଭେ ପଛେଯିବୁ

ମକର ସ୍ନାନ କାଳିନ୍ଦୀ ହ୍ରଦରେ କରିବୁଁ ।

ରାତ୍ର ଥାଉଁ ତୁମ୍ଭେ ଆଗ ସ୍ନାନକର ଯାଇ

ତୁମ୍ଭ ପଛେ ପଛେ ଚାଲ ଯାଉଅଛି ମୁହିଁ ।

ଏହା ଶୁଣି ହାନ୍ଦୋଳାରେ ରାଣୀ ବିଜେ କଲେ

ସମଦଣ୍ଡ ଚଳ ବୋଲି ଶ୍ରୀମୁଖେ ବୋଇଲେ ।

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିବାରୁ ଉଛୁର ଯେ ବେଳ

ସଧୀରେ ଚଳନ୍ତି ମହାଦେଈ ପ୍ରାତଃକାଳ ।

ରାଜାଙ୍କର ଯିବାରେ ତ ହୋଇବଟି ହେଳ

ଆମ୍ଭେ ଚାଲ ଆଗ ଯିବା ହୋଇଣ ତତ୍କାଳ ।

ହାନ୍ଦୋଳା ଲାଗିହୋଇ ସେ ରାଜାର ବଲ୍ଲଭୀ

ନବରୁ ବାହାର ହେଲେ ରାତ୍ରିଥାଉଁ ଦେବୀ ।

ଚାଙ୍ଗଡ଼ା ମୃଦୁସୁଲୀ ଯେ ଧାଈ ପରିବାରୀ

ବାହାର ହେଲେ ପୋଇଲୀ ଟେରାବାଡ଼ ଧରି ।

ପଲାଣିଆ ଥାଟ ଚଳେ ଯୋଗାଣିଆ ମୂଳେ

ସଧୀରେ ଚଳନ୍ତି ମହାଦେଈ ପ୍ରାତଃକାଳେ ।

ରାତି ଥାଉଁ ମିଳିଲେ ସେ ଯମୁନାର କୂଳେ

ପଡ଼ିହାରୀ ରହିଲେ ଯେ ଖଞ୍ଜାମୁଳେ ମେଳେ ।

ନଦୀର କୂଳେ ମିଳିଣ ରଚିଲେ ମଣ୍ଡୁଆ

ଟେରାବାଡ଼ ପକାଇଲେ ଟାଙ୍ଗିଲେ ଚାନ୍ଦୁଆ ।

ଯେସନେକ ଶାସ୍ତ୍ରବିଧି ଅଛି ପୂର୍ବମତେ

ସେବକେ ସମ୍ପାଦି ଦେଲେ ଯେ ଯାହା ମତେ ।

ବାହ୍ୟକ୍ରିୟା ସାରି ଦେବୀ ଘେନେ ଦାନ୍ତକାଠି

ତିଳ ଅଏଁଳା ମର୍ଦ୍ଦନ କରେ ଅଙ୍ଗଯାଠି ।

ମହାବାକ୍ୟ ଉଚ୍ଚାରିଣ ସ୍ନାନକଲେ ଜଳେ

ସ୍ନାନସାରି ଆସି ଉଭା ହେଲେ ନଦୀକୂଳେ ।

ଦେବାଙ୍ଗ ରଙ୍ଗ ବସନ ଲାଗି ହେଲେ ଅଙ୍ଗେ

କର୍ପୂରଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ଲେପି ହେଲେ ବେଗେ ।

ନବ ରତନର ହାର ଗଳେ ଲମ୍ଵାଇଲେ

ନାନା ସୁଗନ୍ଧ ଘେନି ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଶାମଳିଲେ ।

ସୁବାସ କୁସୁମ ଘେନି ଖୋସିଲେ ଯେ ଖୋଷା

ନିଷ୍କଳଙ୍କ ଚନ୍ଦ୍ରମା କି ତାରାଗଣେ ମିଶା ।

ଯୁକତେ ଇନ୍ଦୁମତୀ ଯେ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ

ରମ୍ଭା ଉର୍ବଶୀ ମେନକା ରତି ନୋହେ ସରି ।

କୂଳେ ବେଶଭୂଷା ହୋଇ ସଧୀରେ ଗମଇ

ଗଗନେ ଚନ୍ଦ୍ରମା କିବା ଆସେ ରଦେ ହୋଇ ।

ସହସ୍ରେକ ପରବାରୀ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଘେରି

ଧୂପ ଦୀପ ଚାମର କେ ଅଛି କରେ ଧରି ।

ଏହି ସମୟେ ପ୍ରବେଶ ଦୃମିଳ ଦାନବ

ସ୍ଵର୍ଗମଣ୍ଡଳର ସେହି ଅଟଇ ଗନ୍ଧର୍ବ ।

ନନ୍ଦନବନ ତୋଟାରେ ଥିଲା ଅଧିକାରୀ

ମଞ୍ଚେ ଜନମ ହୋଇଲା ଇନ୍ଦ୍ର ଶାପ ଧରି ।

ଯମୁନା କୂଳରେ ଅଛି ଜୟ ନାମେ ଦେଶ

ତହିଁରେ ରାଜ୍ୟ କରଇ ଦୃମିଳ ରାକ୍ଷସ ।

ମୃଗୟା ଆସିଲା ସେହିଦିନ ଏକାହୋଇ

ଯମୁନାକୂଳରେ ଇନ୍ଦୁମତୀକି ଭେଟଇ ।

କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳେ ଚାହିଁ ଚଉକତି

ମଦନ ଆରତେ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ତାର ମତି ।

ଇନ୍ଦୁମତୀକି ଦେଖିଲା ଆକାଶରେ ଥାଇ

ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇ ରହିଲା ରୂପକୁ ଅନାଇଁ ।

କନ୍ୟାର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଦେଖି ମହାବଳୀ

ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତେ ରହିଲା ନ ପାରିଲା ସେ ଚଳି ।

ମଦନରେ ଅଶକତ ହୋଇଲା ତା ଅଙ୍ଗ

ଭେଦିଲାକ ପଞ୍ଚଶର ପୀଡ଼ିଲା ଅନଙ୍ଗ ।

ଲୋମମୂଳ ଝାଳକଣ୍ଟି ଗଳେ ଅବହେଳେ

ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁଜଳ ବହଇ ବିକଳେ ।

ବେଳକୁ ବେଳ ଲାଗିଲା ଅଙ୍ଗେ କାମଜ୍ଵାଳା

ଇନ୍ଦୁମତୀ ରୂପ ତାର ହେଲା ଜପାମାଳା ।

କେବଣ ବାଗେ ଏହାକୁ କରିବି ରମଣ

ଏତେକ ଭାଳି ବିମାନୁ ଉତୁରି ତକ୍ଷଣ ।

ଅସୁର କାମରୂପୀ ସେ ଜାଣେ କୂଟମାୟା

ଧାତିକାରେ ଧଇଲା ସେ ଉଗ୍ରସେନ କାୟା ।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ଆଗେ ଯାଇ ହୋଇଲାକ ଉଭା

କାମଦେବ ପ୍ରାୟ ସେହି ହୋଇ ନବଯୁବା ।

ହସ୍ତେ ଖଣ୍ଡା ପଳା ଧରି ମିଳେ ଆଗସରି

ସକଳ ପରିବାରୀଏ ଗଲେ ଅପସରି ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ବୋଲି ଆଡ଼ ହୋଇଗଲେ

ସେ ଅସୁର ମାୟା କେହି ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

ପତିବ୍ରତା ସ୍ତିରୀ ସେହି ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ

ଏ କଥା କପଟ ବୋଲି ନ ପାରିଲା ଜାଣି ।

ପତିପ୍ରାୟ ବୁଝି ସେହି ନିଉଛାଳି କଲା

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ତାର ଛାମୁରେ ରହିଲା ।

ଦୃମିଳ ବୋଇଲା ସଖି ପାଖକୁ ମୋ ଆସ

ତୁହି ମୋର ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାର ବିଶ୍ଵାସ ।

ତୁମ୍ଭ ବିନା ନାହିଁ ମୋର କାହାକୁ ଯେ ଆଶା

ପଣ୍ଡୁରେ କାରିଣୀ ମୋର ଅଟୁ ଗୋ ଭରସା ।

ଏତେବୋଲି ରାଣୀକି ସେ ବସାଇଣ କାଳେ

ମୁଖରେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଲା ବଦନ ବିଭୋଳେ ।

ତାହାରି ଆରତ ଦେଖି ରାଣୀବୋଲେ ଗିର

ଏ କାଳରେ ନୁହଇ ଏ ଉଚିତ ବେଭାର ।

ବେଭାରେ ତ ନଦୀକୂଳ ଚଉକତି ଲୋକ

ରଜନୀର ଶେଷକାଳ ଘେନ ମୋର ବାକ୍ୟ ।

ଉଚିତ ଚାଲ ହେ ନାଥ ନବରକୁ ଯିବା

ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ଦାସୀ ମୋର ବଚନ ଘେନିବା ।

ଶାସ୍ତ୍ରର ନିଷେଧ କଥା କରିବି କେମନ୍ତେ

ବଳ ଆୟୁଷ ତୁଟଇ ରମିଲେ ପ୍ରଭାତେ ।

ରାଣୀର ମୁଖୁ ଦାନବ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ହସି ହସି ଧୀରେ ଧୀରେ କହେ ମୃଦୁବାଣୀ ।

ଏ ଅପୂର୍ବ ସ୍ଥାନ ସଖି ପାଇଥାଇ ଆଜ

ଟେରାବାଡ଼ ପଡ଼ିଅଛି ନ ପାଅ ଗୋ ଲାଜ ।

ବେଭାରେ ମୁଁ ନବଯୁବା ତୋର ରୂପ ଦେଖି

କେମନ୍ତେ ଏ ରମ୍ୟସ୍ଥାନ ମରୁଛିବି ସଖି ।

ଆଗୋ ସଖି ଲାଗିଅଛି ମୋତେ କାମବାଧା

ନ ଭାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦରୀ ତୁ ଗୋ ମୋହର ଶରଧା ।

ଭାଙ୍ଗିଲେ ଦଶଦଶା ଘୋଟିବ ଗୋ ମୋତେ

ପତିବ୍ରତା ହୋଇ ଏହା କରିବୁ କେମନ୍ତେ ।

କପଟ ରାଜାର ବାଣୀ ଶୁଣି ଇନ୍ଦୁମତୀ

ମଉନ ରହିଲା ସ୍ଵାମୀ ମନେକରି ସତୀ ।

ଆପଣାର ସ୍ଵାମୀ ଭାଳି ସନମତ କଲା

ପତିବ୍ରତା ପତି କଥା ଭାଙ୍ଗି ନ ପାରିଲା ।

ରାଜା ରାଣୀ ମିଶି ଦୁହେଁ ଏକାନ୍ତ ହୋଇଲେ

ପରିଜନମାନେ ଜାଣି ଦୂର ହୋଇଗଲେ ।

ପଡ଼ିଲାକ ଟେରାବାଡ଼ ଦୂର ହେଲେ ଲୋକେ

ପଦ୍ମବନ ଗଜମୁର୍ଖ ଭାଙ୍ଗେ କି ନିଶଃଙ୍କେ ।

ରାକ୍ଷସର ସଙ୍ଗେ କାହିଁ ମାନବର ସଙ୍ଗ

ମୂର୍ଚ୍ଛାଗଲା ରାଣୀ ତାର ସର୍ବାଙ୍ଗ ବିଭଙ୍ଗ ।

ଘଡ଼ିକର ଅନ୍ତେ ସତୀ ଚେତନା ପାଇଲା

ଦାନବ ମୁଖକୁ ଆଖି ମେଲିଣ ଚାହିଁଲା ।

ଧଡ଼ଧଡ଼ ହୋଇ ଉଠି ବସିଲା ସୁନ୍ଦରୀ

ବୋଇଲା ପାମର ତୁରେ ନୋହୁ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ଚିହ୍ନ ତୋର ଦେହେ ନାହିଁ

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷଣ ସେ ରାଜା ଅଟଇ ।

ଆରେ ଆରେ ପାମର ତୁ ନୋହୁ ମୋର ନାହା

କେବଣ ପାପିଷ୍ଠ କୂଟରୂପେ କଲୁ ଏହା ।

ସ୍ଵାମୀର ରୂପ ମୋହର ଧଇଲୁ କପଟେ

ବଳେ ବିଡ଼ମ୍ଵନା ମୋତେ କଲୁ ଜଳଘାଟେ ।

ଭୋ ଧର୍ମଦେବତା ପୂର୍ବେ ଏହା ଅର୍ଜିଥିଲି

ଦଇବ କଷଣ ଯୋଗୁଁ ଜାଣି ନ ପାରିଲି ।

ରାଜାର ବଲ୍ଲଭୀ ମୁହିଁ ରାଜାର ଦୁହିତା

ଜାତିରେ ପଦ୍ମିନୀ ମୁହିଁ ନାରୀ ପତିବ୍ରତା ।

ରାଜା ଉଗ୍ରସେନର ମୁଁ ନୟନସଙ୍ଖାଳି

ପବିତ୍ର ଅଙ୍ଗରେ ମୋର ଲଗାଇଲୁ କାଳି ।

ପୂର୍ବେ ଅର୍ଜିଥିଲୁ ତୁହି ସାଧି କେଉଁ ଯୋଗ

ସଂହି ଘରଣୀ ଶୃଗାଳ ହୋଇ କଲୁ ଭୋଗ ।

ଆହୋ ଦଶଦିଗପାଳେ ତୁମ୍ଭେ ସବୁ ଜାଣ

ଭୋଜବଂଶୀ ରାଣୀ ହୋଇ ହେଲି ଅକାରଣ ।

ଅଜ୍ଞାନ ପାମର ମୂଢ଼ ଏହି ମୂର୍ଖଜାତି

ଧର୍ମକୁ ଝାଙ୍ଗାସି ମୋତେ ଏତେ ଦେଲା ଶାସ୍ତି ।

ଭାଙ୍ଗିଲା ପ୍ରଭୁର ମୋର ପତିବ୍ରତା ସେବା

ଆଉ ପତିବ୍ରତାପଣ ଥାଇ କି କରିବା ।

ମନେ ପରପୁରୁଷକୁ ମୋର ଆଶା ନାହିଁ

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଧର୍ମ ମୋର ନାଶିଲୁ କିପାଇଁ ।

ଆରେ ଦୁରାଚାର କହ ତୋ ସ୍ଵରୂପ ମୋତେ

ଏହିକ୍ଷଣି ଭକ୍ଷ୍ମରାଶି କରିବି ମୁଁ ତୋତେ ।

କେବଣ କୁଳେ ତୁ ଜାତ ନାମ ତୋର କିସ

କିପାଇଁ ମୋହର କୁଳଧର୍ମ କଲୁ ନାଶ ।

ଉଗ୍ରସେନେ ରାଜାର ମୁଁ ଅଟେ ପାଟରାଣୀ

ମହାପାତକ ସମୁଦ୍ରେ ଭସାଇଲୁ ଆଣି ।

ଦେବ କି ଦାନବ ତୁ ରେ ସ୍ଵରୂପ ତା କହ

ଏହିକ୍ଷଣି ଭସ୍ମରାଶି କରିବି ତୋ ଦେହ ।

ଏତେ ବୋଲି ମହାଦେଈ କୋପଭର ହୋଇ

କହନ୍ତି ସେ ଦାନବର ବଦନକୁ ଚାହିଁ ।

ନୋହୁ ତୁ ତ ଉଗ୍ରସେନ ରାଜାର ପାମର

ଗୁପତ ସଙ୍କେତମାନ ନାହିଁ ତୋ ଶରୀର ।

କପଟେ ତୁ ମୋର ସତୀପଣ କଲୁ ନାଶ

ନିଶ୍ଚେଁ କୋପାନଳେ ତୋତେ କରିବି ପାଉଁଶ ।

କହୁଁ କହୁଁ ବହ୍ନି ତୁଲ୍ୟ ଦିଶିଲା ପ୍ରଚଣ୍ଡ

ଅଧର କମ୍ପାଇ କହେ ବଚନ ବିଖଣ୍ଡ ।

ଦେଖିଣ ଦାନବ ମହାଭୟ ଯେ ପାଇଲା

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ତାର ଛାମୁରେ ରହିଲା ।

କାର୍ପଣ୍ୟ ହୋଇଣ ପୁଣି ବୋଲେ ମହାବଳୀ

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ଉଗ୍ରେସେନ ନାରୀ ।

ସ୍ଵର୍ଗ ବିଦ୍ୟାଧର ମୁଁ ଗୋ ଇନ୍ଦ୍ରବନେ ଥିଲି

ସୁରପତି ପାଦରେ ମୁଁ ଦୋଷ ଅରଜିଲି ।

ବାସବର ଶାପେ ମୁଁ ଗୋ ହୋଇଲି ରାକ୍ଷସ

ରକ୍ଷ ଦାନବର ମୁହିଁ ଅଟଇ ଯେ ଶିଷ୍ୟ ।

ଅତି ପରିମଳ ଗୋଟା ଅଟଇ ଏ ଭୂଇଁ

ତିନିଯୁଗ ହେଲା ଏଥେ ରହିଅଛି ମୁହିଁ ।

ଏ ତୋହର ଦିବ୍ୟ ରୂପ ଲୋଚନେ ଦେଖିଲି

ମଦନର ଶରାଘାତ ସହି ନ ପାରିଲି ।

କାମରୂପୀ ଅସୁର ମୁଁ ଜାଣେ ନାନା ମାୟା

ତୋତେ ଭେଟିଲି ମୁଁ ଧରି ଉଗ୍ରେସେନ କାୟା ।

ଯୁକତେ ପଦ୍ମିନୀ ଜାତି ଅଟୁ ମହାସତୀ

ସ୍ଵର୍ଗନାୟିକା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ସମାନ ନୁହନ୍ତି ।

ପୁରୁଷ ହୋଇ ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଧରି ରହିବ କି

ପାଷାଣ ହେଲେ ତରଳି ଯିବ ରୂପ ଦେଖି ।

ମରୁଛି ନ ପାରି କଲି ଏସନକ ରୀତି

ସତ୍ୟବଚନ କହିଲି ଆଗୋ ମହାସତୀ ।

ସାକ୍ଷାତେ ସାଧବୀ ତୋର ନିଷ୍କଳଙ୍କ କାୟା

ଦୋଷ ଅପରାଧ କ୍ଷମା କର କରି ଦୟା ।

ତୋହର ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ହେବ ଯେଉଁ ବଳା

ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳେ ସେ ହେବ ଅନର୍ଗଳା ।

ମହାବଳବନ୍ତ ପୁତ୍ର ରହିଲା ତୋ ଗର୍ଭେ

ଅତି ଯତନେ ପାଳିବ ଅସୁର ସ୍ଵଭାବେ ।

ସତ୍ୟ ସ୍ଵରୂପ ଅଟଇ ଜାଣ ମୋର ବାଣୀ

ସଚରାବର ଭୂମିକି ହୋଇବ କାରେଣୀ ।

କୋଟିଏ ଇନ୍ଦ୍ର ହେଲେ ଗୋ ନ ପାରିବ ଜିଣି

ତାହାର ପାଦ ଭାଗରେ କମ୍ପିବ ଧରଣୀ ।

ଚଉଦ ଭୁବନେ ସେହି କ୍ଷତ୍ରୀ ବୋଲାଇବ

ଡରେ ଆସି ସେବା ତାକୁ କରିବ ବାସବ ।

ଭୂଜବଳେ ଅର୍ଜିବ ସେ ଅନେକ ସମ୍ପଦ

ଯୁଦ୍ଧରେ ସରି ନୋହିବେ ତାକୁ ସଦାନନ୍ଦ ।

ଜାରକ ତନୟ ବୋଲି ନ କରିବୁ ହେଳ

ବିପୁଳ ସୁଖ ଭୁଞ୍ଜିବୁ ଏହା ପ୍ରତିପାଳ ।

ଦାନବର ସୁଖୁ ଶୁଣି ଏସନକ ବାଣୀ

ଗତଆତ୍ମା ପ୍ରାୟ ହେଲା ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ ।

ବିକଳେ ସେ ମହାଦେଈ ଉଚ୍ଚରେ ରୋଦିଲେ

ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ଦେବୀ ଧର୍ମ ସାକ୍ଷୀ କଲେ ।

ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁଜଳ ପୋଛଇ ଅଞ୍ଚଳେ

କ୍ରୋଧଭରେ କ୍ରୋଟ ଅଗ୍ନି ନୟନରେ ଜଳେ ।

ଦାନବର ବଦନକୁ ଚାହିଁଣ ନିରେଖି

ଧର୍ମ ଦେବତାକୁ ସାକ୍ଷୀ କରି ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ।

ଆହେ ଦଶଦିଗପାଳେ ଥାଅ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣି

ଏ ଭୋଜବଂଶରେ ମୁହିଁ ଅଟଇ କାରିଣୀ ।

ଭୋ ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷ ତୁ ହୋଇଥାଅ ସାକ୍ଷୀ

ପଶ୍ଚାତେ ମୋତେ ନ ବୋଲ ଅବିଗୁଣ ବାଛି ।

ମନଜ୍ଞାନେ ନାହିଁ ପରପୁରୁଷେ ମୋ ଆଶ

ଏ ହୀନ ପାମର ମୋତେ କଲା ଏ ଭବିଷ୍ୟ ।

ଧର୍ମ ବିନେ ମୋର ଆନ ସାକ୍ଷୀ କେହି ନାହିଁ

କୁଳସ୍ତିରୀ ପଣୁ ଗଲି ନ କହିବା କାହିଁ ।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ବୋଲେ ଆରେ ଅଜ୍ଞାନ ପାମର

ଧର୍ମ ଲଙ୍ଘି କିପାଁ ତୁ ରେ କଲୁ ପରଦାର ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଅର୍ଜିଲୁ ରେ କିପାଁ ଏଡ଼େ ପାପ

ଦୋଷ ଅନୁରୂପେ ଘେନ ତୁ ମୋହର ଶାପ ।

ତୁହି ଯେଣୁ ପତିବ୍ରତ ଭାଙ୍ଗିଲୁ ମୋହର

ଯେବଣ ପୁତ୍ର ମୋ ଗର୍ଭେ ରହିଲା ପାମର ।

ଏହି ପୁତ୍ର ହସ୍ତେ ତୁହି ଯିବୁ ପ୍ରାଣେ ନାଶ

ଅଳପ ଦିନେ ତୁଟିବ ତୋହର ଆୟୁଷ ।

ଶାପ ଦେଇ ଇନ୍ଦୁମତୀ ଧର୍ମ ସାକ୍ଷୀ କଲେ

ହାନ୍ଦୋଳାରେ ବସି ଦେବୀ ନିଜପୁରେ ଗଲେ ।

ମୁଦୁସୁଲୀମାନେ ସର୍ବେ ଆଡ଼େ ହୋଇଥିଲେ

ଅସୁରର ମାୟା କିଛି ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦେଖିଲେ ଯହୁଁ ଉଗ୍ରସେନ ମୁଖ

ଆଡ଼ ହୋଇ ରହିଥିଲେ ପାଇ ମହାସୁଖ ।

ଦୃମିଳ ଦଇତ ଗଲା ବିମାନ ଆରୋହି

ଆପଣାର ନିଜ ଦେଶେ ପ୍ରବେଶିଲା ଯାଇ ।

ସତୀର ଶାପକୁ ସେ ଯେ ବହୁତ ଡରିଲା

ଦିବାରାତ୍ର ମରଣକୁ ବସିଣ ଝୁରିଲା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କେତେ ଦିନ ବହିଗଲା

ଉଗ୍ରସେନ ପାଟରାଣୀ ଗର୍ଭବତୀ ହେଲା ।

ଦିନେ ଦିନେ ମହାଭାରା ପାଇଲା ସେ ନାରୀ

ବେଶବସନ ଅଙ୍ଗରେ ନ ରହେ ତାହାରି ।

ଚାଲନ୍ତେ ଚରଣ ବେନି ନ ପଡ଼ଇ ତଳେ

ନିରତେ ତାର ଶରୀର ଶ୍ରମଝାଳ ଗଳେ ।

ଦିବସେ ଆହାର ନାହିଁ ନିଦ୍ରା ନାହିଁ ରାତ୍ରେ

କର୍ପୁର ଅଗୁର ଗନ୍ଧ ବିଲେପନ୍ତି ଗାତ୍ରେ ।

ସେହୁ କଂସାସୁର ହେବ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ମହାବଳୀ

ଦେହ ବହି ସହିବ କେ ତାହାର ଆର୍ଦ୍ଦୋଳି ।

ପୃଥ୍ଵୀଦେବୀ ଯାହା ଭାର ନ ପାରିବ ସହି

ବିକଳେ କାନ୍ଦି ଗୁହାରି କରିବ ସେ ଯାଇ ।

ପିମ୍ପୁଡ଼ିର ଶକ୍ତି କାହିଁ ପର୍ବତ ବହିବ

ଏହା ଭରା ଇନ୍ଦୁମତୀ କାହୁଁ ଯେ ସହିବ ।

ଦିନକୁ ଦିନ ବିକଳ ହୁଅଇ ସେ ବାଳୀ

ପିନ୍ଧିଲା ବସନ ତାର ନ ପାରେ ସମ୍ଭାଳି ।

ନୟନ ବୁଜିଣ ରାମ ନିରତେ ଉଚ୍ଚାଟ

ଉଠଇ ବସଇ କ୍ଷଣେ ହୁଏ ଛଟପଟ ।

ପ୍ରଥମ ମକର ମାସେ ହେଲା ଗର୍ଭବାସ

ଭାଦ୍ର ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ତାର ଅଷ୍ଟମାସ ।

ସିଂହ ଶୁକଳ ଦଶମୀ ତିଥି ଶୁକ୍ରବାର

ଉତ୍ତରାଷାଢ଼ା ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟେ ସେ ଦିନର ।

ବେଳ ପାଞ୍ଚ ଘଡ଼ିରେ ସେ ଶୁଭନାମେ ଯୋଗ

ବାଣିଜ୍ୟ ନାମେ କରଣ ଦଶଦଣ୍ଡ ଭୋଗ ।

ସିଂହ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଚବିଶ ତିଥି ରାତିଶେଷେ

ପୁତ୍ର ଏକ ଉପୁଜିଲା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଠମାସେ ।

କୁମର ଜନମ ଦେଖି ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

ଅନେକ ସାନନ୍ଦ ହେଲା ତାର ପଞ୍ଚମନ ।

ନଗର ଉତ୍ସବ କରି ଭଣ୍ଡାର ମେଲିଲା

ହାଟ ବାଟ ଦାଣ୍ଡ ପେଣ୍ଠ ସବୁ ଜୂର କଲା ।

ବନ୍ଦୀମାନଙ୍କୁ ବନ୍ଦିରୁ ଦେଲା ମୁକ୍ତ କରି

ଦରିଦ୍ର ଲୋକଙ୍କୁ ଅନ୍ନ ଦେଲା ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ଯେ ଯାହା ରୂପେ ବସାଣ ଶାଢ଼ୀ ଚିହ୍ନି ନେଲା

ଲକ୍ଷେକ ପୋରୁହ ବୋଦା ଦେବୀ ଆଗେ ଦେଲା

ଲକ୍ଷେକ ମାଢ଼ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଶମ୍ଭୁ ଶିରେ ଦେଇ

ଲକ୍ଷେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଭୋଜନ ଗୃହରେ କରାଇ ।

ଗୁରୁ ଦ୍ଵିଜ ଦେବଋଷି ସୁଜ୍ଞଜନେ ବରି

କଂସର ଦୋଳି ଶୁଆଣୀ ଶୁଭଲଗ୍ନ ଧରି ।

ମହାଭୟଙ୍କର ବାଳ କୁମର ମୁରତି

ଅସୁରଗୁଣ ଘେନି ସେ ହେଲା ଉତପତ୍ତି ।

କାଳାନଳ ଜିଣି ତାର ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକାଶଇ

ତାମ୍ରବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟ ତାର ଦେହ ବିରାଜଇ ।

ଅସୁର ରେତରେ ଯେଣୁ ପୁତ୍ର ହେଲା ଜାତ

ଅମଳାନ ଭୋଜବଂଶୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ମାତ ।

କେତେ ଦିନାନ୍ତରେ ତାର ପୁଣ ପୁତ୍ର ହୋଇ

ସାକ୍ଷାତେ ସେ ଉଗ୍ରସେନ ପରାୟ ଦିଶଇ ।

ବେନିପୁତ୍ର ପାଇଲେକ ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

ହରଷେ ଉସତ ତାର ଆନନ୍ଦିତ ମନ ।

ଆଗରୁ ତ ଦୁଇଗୋଟି ହୋଇଛି ଦୁହିତ

ଦେବକୀ ଦେବକୀ ଦୁଇ ନାମରେ ସେ ଖ୍ୟାତ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ସୁକୁମାରୀ ସେ ତ୍ରିପୁର ମୋହିନୀ

ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ତାଙ୍କୁ ସକଳ ମେଦିନୀ ।

ବେନିପୁତ୍ର ଦୁହିତାଙ୍କୁ ପାଇ ନରପତି

ମଥୁରା ଦେଶରେ ରହି ସୁଖେ ବିଳସନ୍ତି ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଇନ୍ଦୁମତୀର କୁମରେ ବଢ଼ିଲେ

ଶସ୍ତ୍ର ଶାସ୍ତ୍ରଆଦି ବିଦ୍ୟା ସକଳ ଶିଖିଲେ ।

ସୁନାସ ନାମେ କଂସର ଅଟେ ସାନଭାଇ

ନିରତେ ସେହି କଂସକୁ ସେବା କରୁଥାଇ ।

ହାଟ ଦାଣ୍ଡ ପରିମଳ ଆସନ୍ତେ ସେ ଦୁଇ

ପଛରେ ସଇନ୍ୟମାନେ ତାହାର ଗୋଡ଼ାଇ ।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ଵଆଦି ସାଧି ସର୍ବବିଦ୍ୟା

ପାଞ୍ଚବରଷ ଭିତରେ ହୋଇଲେ ସୁସିଦ୍ଧା ।

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ସେହି ଉଗ୍ରସେନ ରାୟ

ସାନନ୍ଦରେ ଉଲ୍ଲସିତ ବିକସିତ କାୟ ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ବନ୍ଧୁବର୍ଗ ଅମାତ୍ୟ ବସାଇ

ଗଉରବ କଲା ତାଙ୍କୁ ପାଶେ ହକରାଇ ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚାହିଁ ପୁଣି କହେ ମହୀପତି

ପୁତ୍ର ମୋର ମଥୁରାରେ ହୋଇବ ନୃପତି ।

ରାଜ୍ୟର ସେ ଭଲମନ୍ଦ ପରରାଷ୍ଟ୍ର ବିଧି

ସୁନାସକୁ ଘେନି କଂସ କରୁ ସର୍ବସିଦ୍ଧି ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଲା ସେ ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା

ଯଦୁବୀରେ କରନ୍ତୁ ଯେ ଏହା ପାଦପୂଜା ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ପାଟେକ ବାନ୍ଧିଲା ରାଜନ

ଆନ ବୋଲିବାକୁ କେହି ନାହିଁ ସଭାଜନ ।

ରାଜାର ବଚନେ ସର୍ବେ କଲେ ସନମତ

ହେଉ ହେଉ କହି ଟେକିଦେଲେ ବେନିହସ୍ତ ।

କଂସକୁ ସେବାକରି ସେ ଥାନ୍ତେ ଅନୁକ୍ଷଣେ

କେହି ତାହାର ଆଜ୍ଞାକୁ ନ ଭାଙ୍ଗନ୍ତି ଜଣେ ।

ତିନି ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ଵ ପଦାତିକ ଘେନି

ମୃଗୟା ବେଣ୍ଟ ବିନୋଦେ ଯାନ୍ତି ଭାଇ ବେନି ।

ପ୍ରତାପୀ ତେଜୋବନ୍ତ ସେ ଉଗ୍ରସେନ ବତ୍ସ

ସାତବଂଶ ହନ୍ତକାର ଜାତ କାଳ ଦକ୍ଷ ।

ଯୁକତେ ଅସୁର ପରାକ୍ରମେ ସେ ଉଗୁଳି

ତାହାର କାହାକୁ ଶଙ୍କା ନାହିଁ ମହାବଳୀ ।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ କାହାକୁ ନ ଗଣେ

ଯଦୁ ଭୋଜବଂଶକୁ ସେ ତୁଛପ୍ରାୟ ମଣେ ।

ସାମାନ୍ୟ ନୁହେ କାହାକୁ ନାହିଁ ତାର ଶଙ୍କା

ଅନିବାରଣ ଯୋଦ୍ଧା ସେ ଅଟେ ରଣରଙ୍କା ।

ଏମନ୍ତ ସେ ସାତବଂଶ ଯାଦବ ସାଧିଲା

ଏକଦିନେ କଂସକୁ ସେ ସୁନାସ କହିଲା ।

ମୃଗୟା ବିନୋଦେ ଚାଲ ଯିବା ଭାଇ ବେନି

ହରିଣ ବରାହ ମାରି ଆସିବାକ ଘେନି ।

ଏହା ଶୁଣି କଂସରାଜା ବେଗେ ଉଠିଗଲା

ସୈନ୍ୟ ସାଜ ସାଜ ବୋଲି ଡଗରା କହିଲା ।

ମୃଗୟା ବିନୋଦେ ଆଜି ଯିବେ ନୃପମଣି

ସୈନ୍ୟ ପଦାତି ଗହଣ ସଙ୍ଗେ ଯିବେ ଘେନି ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞାରେ ସଜାଡ଼ି ହେଲେ ଯଦୁବଳ

ସିନ୍ଧୁଘୋଷ ପ୍ରାୟେ ଶୁଭେ ମୁଖର ଚହଳ ।

ମାର ମାର ଧର ଧର ଉଚ୍ଚେ ଡାକଦେଇ

କଂସ ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ ଯଦୁବୀର ଯାଇ ।

କେ ବୋଲଇ ଆସ ଆହେ ବେଗ ହୋଇଯିବା

ରାଜା ଛାମୁରେ ଜୀବନ୍ତା ଜୀବ ନେଇ ଦେବା ।

ଆଗୁଆଣି ଦଣ୍ଡକୁ ସେ କଂସ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

ସୈନ୍ୟ ଆଗହୋଇ ଯାଉ ସୁନାସ କହିଲେ ।

ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ ରଥ ଗଜ ଯେ ପଦାତି

ଯମୁନା ନଦୀକୁ ପାରହୋଇ ଦଳ ଯାନ୍ତି ।

ନବଖଣ୍ଡ ମେଦିନୀ ଯେ କମ୍ପେ ପାଦଘାତେ

ଧର ଧର ମାର ମାର ଶୁଭେ ଅନୁବ୍ରତେ ।

ପାତାଳେ ବାସୁକି ରାଜା ନ ଟେକଇ ଫେଣି

ପାଦ ରେଣୁରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ଦିନମଣି ।

ସମସ୍ତେ ପଶିଲେ ଯାଇ ବନସ୍ତ ଭିତରେ

ଚାରିପାଖେ ବନଜୀବ ଖୋଜନ୍ତି ବନରେ ।

ଗୋମତୀକୂଳରେ ଗୋମତ ନାମେ ଅଛି ଗିରି

କଂସ ସୁନାସ ଏ ଦୁହେଁ ଗଲେ ମୃଗମାରି ।

ଯମୁନା ନଦୀର କୂଳେ ଗୋପପୁର ଲାଗେ

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ବେନିଭାଇ ମିଳିଲେକ ବେଗେ ।

ଗୋମତ ଋଷିଙ୍କୁ ତହିଁ ଭେଟିଲେ ସେ ଯାଇ

ଦେଖିଲେ ସେ ମହାମୁନି ଯୋଗମାର୍ଗେ ରହି ।

ଜଟା କଷା ବାସ ହସ୍ତେ ତ୍ରିଦଣ୍ଡ ବିଭୂତି

ତମ୍ଵାର କୁଣ୍ଡଳ କର୍ଣ୍ଣେ ସୂର୍ଯ୍ୟପ୍ରାୟ ଜ୍ୟୋତି ।

କଟିରେ କାଛଟା ଡୋର କଉପନି ଚିତା

ରୁଦ୍ରାକ୍ଷମାଳା କନ୍ଧରେ ପଡ଼ିଛି ପଇତା ।

କୃଷ୍ଣାଜିନ ଛାଲଗୋଟି ବସିଛନ୍ତି ମାଡ଼ି

ଛାମୁରେ ତ ଆଶା ବାଡ଼ି ପୋଥି ଶୁଶବିଡ଼ି ।

ଶାଳଗ୍ରାମ ଶିଳା ତମ୍ଵା ପାତ୍ରେ ରଖି ଥାପି

ଚକ୍ଷୁ ବୁଜି ବସିଛନ୍ତି ଋଷି ମନ୍ତ୍ର ଜପି ।

ଏମନ୍ତ ବେଳେ ମିଳଇ ଯାଇ କଂସାସୁର

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ନୃପ କରେ ନମସ୍କାର ।

କଲ୍ୟାଣ କଲେ ଗୋମତ ଋଷି କହି ସ୍ୱସ୍ତି

ବହାର କଲେ ଅଧର ଭିତରୁ ବିଭୂତି ।

ମୃଗଛାଲ ଗୋଟି ତାକୁ ବସିବାକୁ ଦେଲେ

କନ୍ଦମୂଳ ଗୁଡ଼ା ଆଣି ବେଗେ କୁଢ଼ାଇଲେ ।

ମୁନିଙ୍କର ଗଉରବ ଦେଖି କଂସ ବୀର

ପୁଣ ପୁଣ ନମସ୍କାର କରଇ ଛାମୁର ।

କଂସ ତୁଲେ ମୁନି କଥା ହୁଅନ୍ତେଣ ରହି

ମୁନି ଗଣ୍ଡା ଗୋଟି ଆସି ମିଳିଲାକ ତହିଁ ।

ବନସ୍ତ ଭିତରେ ଗଣ୍ଡା ଯାଇଥିଲା ଚରି

ଜନରବ ଶୁଣି ଫେରି ଅଇଲା ସେ ଡରି ।

କଂସର ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ିଲା କୁଟିରେ ପଶିଲା

ଅପୂର୍ବ ଶୋଭାବନ୍ତ ସେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲା ।

କଂସରାଜା ବୋଇଲେ ହେ ମୁନି ମୁଖ ଚାହିଁ

ଏ ଗଣ୍ଡାଗୋଟି ପାଇଲ କହ ମୁନି କାହିଁ ।

ମୁନି ବୋଇଲେ ଶବରେ ଆଣିଦେଲେ ଧରି

ବାଳକାଳୁ ପୋଷିଅଛି ଆମ୍ଭେ ଯତ୍ନ କରି ।

ଏ ଗଣ୍ଡା ମାରି ପିତୃଙ୍କ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଯେ କରିବୁ

ଏଥିପାଇଁ ଯତ୍ନେ ଆମ୍ଭେ ଏହାକୁ ରଖିବୁ ।

କଂସ ବୋଇଲା ମୁନି ଏ ଗଣ୍ଡା ନେବି ମୁହିଁ

ଶୁଦ୍ଧ ପଦାର୍ଥ ନେବାକୁ କହିଲ କିପାଇଁ ।

କଂସ ବୋଇଲେ ଯଦ୍ୟପି ମାଗିଲେ ନ ଦେବ

ବଳେ ଘେନିଗଲେ ଋଷି କା ଆଗେ କହିବ ।

ଜନନୀ ଯେବେ ପୁତ୍ରକୁ ବିଷ ଖୁଆଇବେ

ରାଜା ହୋଇଣ ପ୍ରଜାର ସର୍ବସ୍ଵ ହରିବେ ।

ପିତା ହୋଇଣ ବିକିବ ଯେବେ ପୁତ୍ରଗୋଟି

ଦେବତା ହୋଇଣ ଯେବେ ନ ପାଳିବେ ସୃଷ୍ଟି ।

ଉଦଯୋଗ କରୁ ଯେବେ ହେବ କାର୍ଯ୍ୟହାନି

ଧର୍ମକୁ କହିବା ସିନା ବୋଇଲେକ ମୁନି ।

ଋଷି କହିବା ନ ଶୁଣେ କଂସାସୁର ବୀର

ଭୋଗବନ୍ତ ହୋଇ ପରଦ୍ରବ୍ୟେ ଲୋଭକର ।

ରାଜା ହୋଇ କଲ ତୁମ୍ଭେ ଋଷିଦ୍ରବ୍ୟେ ଆଶ

ଆପଣା ପାଳିଲା ଜନ୍ତୁ ଆପେ କର ନାଶ ।

ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ହୋଇ ଯେବେ ଛାଡ଼େ ଧର୍ମ ଆଶ

କ୍ଷତ୍ରୀ ହୋଇ ସଂଗ୍ରାମକୁ ପାଇ ଯେବେ ତ୍ରାସ ।

ଧନବନ୍ତ ହୋଇ ଯେବେ ନୋହିଲା ସେ ସନ୍ଥ

ଏହାଙ୍କୁ ପ୍ରାପତ କାହୁଁ ହେବ ଧର୍ମ ପଥ ।

ମାଗନ୍ତା ଲୋକଙ୍କୁ ଯେହୁ କରଇ ବିମୁଖ

ଇହ ପରଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ନାହିଁ କେଭେ ସୁଖ ।

ତୁମ୍ଭେ ମହାଋଷି ପୁଣ ପୋଷିଅଛ ଯାହା

ଧର୍ମକୁ ଲଙ୍ଘି କେମନ୍ତେ ମାରିବଟି ତାହା ।

କେମନ୍ତେ କରିବ ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଜୀବହତ୍ୟା

ଲୋକେ ଅପକୀର୍ତ୍ତି ଅର୍ଜି ପାଇବ ନା ବ୍ୟଥା ।

ଆମ୍ଭେ ଏ ଗଣ୍ଡା ଜୀବକୁ ମଥୁରାକୁ ନେବା

ଆମ୍ଭ କଟକେ ଏହାକୁ ଯତେନେ ରଖିବା ।

ଏମନ୍ତେ କଂସ ଉପ୍ରୋଧ ଛାଡ଼ିଣ କହିଲା

ଗଣ୍ଡାଜୀବକୁ ମଥୁରା କଟକକୁ ନେଲା ।

ମୁନି ବୋଲେ ରାଜା ହୋଇ ଅନୀତି ତ କଲ

ଆମ୍ଭ ଗଣ୍ଡା ଗୋଟି ତୁମ୍ଭେ ବଳାତ୍କାରେ ନେଲ ।

ଆମ୍ଭେ କୋପକଲେ ଯିବ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ଜଳି

ଏଡ଼େ କର୍ମ କଲ କିପାଁ ତୁମ୍ଭ ପରା ଭଳି ।

କିଞ୍ଚିତ କଥାକୁ କିପାଂ ତୋତେ ଦେବି ଶାପ

ଅବିଚାରରେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗିବ ଯେ ପାପ ।

ଦୋଷ ଅନୁରୂପ ତୋତେ ଦେବି ସିନା ଶାସ୍ତି

ଅସୁର ପ୍ରକୃତି ତୁହି ଅଟୁ ମନ୍ଦ ଜାତି ।

ଗୋପକୁ ଆଉ ବେଳେ ତୁ ଆସିଲେ ଲେଉଟି

ଏ ଭୂମି ମାଡ଼ିଲେ ତୋ ମୁର୍ଦ୍ଧନା ଯିବ ଫାଟି ।

ଆମ୍ଭ ଗଣ୍ଡା ତୁହି ଯେଣୁ କଲୁ ରେ ହରଣ

ଏ ଗୋପନଗ୍ର ମାଡ଼ିଲେ ଛାଡ଼ିବ ତୋ ପ୍ରାଣ ।

ଏ ଶାପ ଗୋମତ ଋଷିଠାରୁ ସେ ପାଇଲ

ଆଉବେଳେ କଂସ ଗୋପପୁରକୁ ନଇଲା ।

ମୃଗୟା ବିନୋଦ ଶେଷ କରି କଂସ ବୀର

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇ ମଥୁରା ନଗର ।

ପିତା ଆଗରେ କହିଲେ ଯାଇଁ ସବୁ କଥା

ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ ମନେ ପାଇଲାକ ବ୍ୟଥା ।

ଶୁଣ ହେ ପରିକ୍ଷ ରାଜା କହେ ଶୁକମୁନି

ଇତିଶ୍ରୀ ପୁରାଣ ହରିବଂଶ ପୁଣ୍ୟଧ୍ଵନି ।

ଏକମନା ହୋଇ ଯେହୁ ଶୁଣେ ମହାରାୟେ

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ଚଉବର୍ଗ ପାଏ ।

ନୀଳଗିରି ଜଗନ୍ନାଥ ଚରଣେ ମୋ ସେବା

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ମୁଁ ମୋତେ ଗତିମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ତୁମ୍ଭେ ବାମନ ଅନନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ ବିଶ୍ଵମୁର୍ତ୍ତି

ବାଉନ ଅଙ୍ଗୁଳ ତୁମ୍ଭ କଳେବର ପ୍ରତି ।

ଧବଳଜ୍ୟୋତି କାଖେ ତୋ ପୋଥି ଛତାପୀଢ଼

ଦକ୍ଷ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠିରେ ବଟୁବାମେ କୁଶବିଡ଼ା ।

ଦୋହରା ଛତା ଭସ୍ମ ତୋ ଅଙ୍ଗେ ଦିଶେଫୁଟି

ସ୍ଵାହାପ୍ରୋକ୍ଷଣୀ ତୋ ବାମେ ତମ୍ଵାପାତ୍ରି ଗୋଟି ।

ଲମ୍ଵିତ ଜୂଡ଼ା ପଇତା ପଡ଼ିଅଛି କନ୍ଧେ

କଷାବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ ଧୋତି ଛନ୍ଦବନ୍ଧେ ।

ତମ୍ଵାର କୁଣ୍ଡଳ ବେନିକର୍ଣ୍ଣେ ପାଏ ଶୋଭା

ନୀଳେନ୍ଦିବର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରଭା ।

ଅପୂର୍ବ ରୂପ ସ୍ଵାମୀର ଦିଶଇ ସୁସଞ୍ଚ

ମାପନ୍ତେ ହେଲା ବାଉନ ଅଙ୍ଗୁଳ ଯେ ଉଚ୍ଚ ।

ଏସନକ ରୂପେ ସ୍ଵାମୀ ଦିବ୍ୟ ବେଶ ହୋଇ

ବଳିରାଜା ସିଂହ ଦ୍ଵାରେ ମିଳିଲେ ଗୋସାଇଁ ।

ଭିକ୍ଷୁରୂପେ ସ୍ଵାମୀ କରେ ତମ୍ଵାପାତ୍ରି ଘେନି

ଦ୍ଵାରେ ଉଭା ହୋଇ ଧୀରେ କରେ ବେଦଧ୍ଵନି ।

ଋକ ଯଜୁ ସାମବେଦ ଅଥର୍ବ ଏ ଚାରି

ପଢ଼ନ୍ତି ପଞ୍ଚମସ୍ଵରେ ତାଳ ମାନ ଧରି ।

ଝିଙ୍କାରି କୋକିଳ ପ୍ରାୟ ସୁସ୍ଵର ମଧୁର

ଶୁଭଇ ସେହି ସେ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟାର ହୁଙ୍କାର ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ଧ୍ଵନି କର୍ଣ୍ଣକୁ ସୁସଞ୍ଚ

ପୁରିଲା ସପ୍ତ ପାତାଳ ପୁର ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚ ।

ଯୁକତେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁଣି ପୃଥୁଳ ମୁରତି

ବାଉନ ଅଙ୍ଗୁଳ ଉଚ୍ଚ ଦିବ୍ୟରୂପ କାନ୍ତି ।

ଏସନ ଅପୂର୍ବ ରୂପ ଦେଖି ନର ନାରୀ

ବେଢ଼ିଲେ ସହସ୍ରେ ପୁର କରି ପାଖ ଚାରି ।

ମହାମନ୍ତ୍ର ଶୁଣି ସର୍ବେ ହୋଇଲେ ଉଚ୍ଚାଟ

ଧାମନ୍ତେ ପୁରିଲା ରାଜଦାଣ୍ଡ ଘାଟବାଟ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ସ୍ଵାମୀ ଲଗାଇଲେ ମୋହ

ଅପୂର୍ବ ପ୍ରାୟ ଦେଖିଲେ ବାମନର ଦେହ ।

କେହି ଜନେ ବୋଲନ୍ତି ଏ ଆଗୋଚର ମାୟା

ସଂସାର ଜନକୁ ସିନା ଅଭିନବ କାୟା ।

ଯେତେ ଜନ ଏ ସଂସାରେ ଛନ୍ତି ଜାତହୋଇ

ଏ ଅପୂର୍ବ ରୂପଗୋଟି କାହିଁ ଦେଖା ନାହିଁ ।

ଆଣ୍ଠୁ ଗଣ୍ଠି ପାଦ କର ହୃଦ କନ୍ଧ ମୁଣ୍ଡ

ଶରୀରଯାକ ସବୁ ତ ଦିଶେ ଏକଖଣ୍ଡ ।

ବେଗେ ଚାଲନ୍ତେ ଚଉକେ ମାତ୍ର ପଡ଼େଭେଡ଼ା

କାନ୍ଧରୁ କଟିରଯାଏ ପାଏ ହସ୍ତ ଯୋଡ଼ା ।

କେ ବୋଇଲେ ଦିବ୍ୟା ଗୁଣ ଏହାଙ୍କର ଯେତେ

ବୟସ ଅଳପ ଆମ୍ଭେ ଦେଖୁଛି ତ ନେତ୍ରେ ।

କେବଣ ଗୁରୁ ଏହାକୁ ପଢ଼ାଇଲା ପାଠ

ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଜାଣଇ ବେଦମନ୍ତ୍ର ବାଟ ।

କେ ବୋଲେ ପୂର୍ବ ଅଭ୍ୟାସ ବଳରୁ ଏ କଥା

କେ ବୋଇଲେ ଏହାକୁ ହୋ ପ୍ରସନ୍ନ ଦେବତା ।

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବିଦ୍ୟା ଏ ବଖାଣନ୍ତି ମୁଖେ

କହି ଶୁଣି ବଢ଼ିବାକୁ ନାହିଁ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ।

ଝକମକ ପଥରରେ ଲୁଚିଥିବା ବହ୍ନି

ଦଣ୍ଡେକେ ଦହି ପାରଇ ସକଳ ମେଦିନୀ ।

ଅଶ୍ରୁତ ଅମୃତ କଥା କହୁଛନ୍ତି ପୁଣି

ଦେବ ମାନବଙ୍କୁ ଏହା ଅଗୋଚର ଶୁଣି ।

କେ ବୋଲେ ରାଜାଛାମୁକୁ ଏହାଙ୍କୁ ହୋନେବା

ଛାମୁରେ କହିଣ ଧନ ବସ୍ତ୍ର ଦିଆଇବା ।

କେ ବୋଲେ ଏହାଙ୍କର ବେଦମନ୍ତ୍ର ଶୁଣି

ଆପଣା ଇଚ୍ଛାରେ ଶାଢ଼ୀଦେବେ ନୃପମଣି ।

କେ ବୋଲେ ଛାମୁକୁ ଆମ୍ଭେ ଘେନି ଯିବା ନାହିଁ

ଠାକୁରେ ଜାଣିଲେ ନେବେ ଲୋକ ବରଗାଇ ।

ଯଦ୍ୟପି ଏହାର ଗୁଣ ଜାଣିବେଟି ରାଏ

ଏହାର ବଂଶ ଦରିଦ୍ର ବାଧା ଯିବ କ୍ଷୟେ ।

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟର ଦାନୀ ଏକା ବଳି ମହାରାଜା

ଏହାକୁ ଦେଖି କରିବ କୋଟି ପାଦପୂଜା ।

ଏ ବିପ୍ରର ଦୁଃଖ ଆଜୁ ଗଲା ନିଶ୍ଚେଁ ନାଶ

ଥୋକେ ବୋଇଲେ ରାଜାକୁ ଜଣାଇବା ଆସ ।

ଏସନକ ନଗ୍ରଲୋକେ କରନ୍ତେ ବିଚାର

ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ ସାମଗାନ କଲେ ବିପ୍ରବର ।

ସାମ ଯଦୁ ଅଥର୍ବ ଯେ ଋକବେଦ ବାଣୀ

ପଢ଼ନ୍ତି ହୁଙ୍କାର ଧ୍ଵନି କରି ଚକ୍ରପାଣି ।

ମହାଯଜ୍ଞଶାଳେ ବଳିରାଜ ବସିଥିଲା

ବାମନର ବେଦଧ୍ଵନି ଶୁଣି ମୋହଗଲା ।

ବେଳକୁବେଳ ରାଜାର ଆତ୍ମାକୁ ଆକର୍ଷି

ଯଜ୍ଞଶାଳେ ମହାରାଜା ନ ପାରିଲେ ବସି ।

ମନକୁ ଯହୁଁ ଉଚ୍ଚାଟ ଲାଗିଲା ତାହାର

ଧାତିକାରେ ମିଳିଲା ସେ ବାମନ ଛାମୁର ।

ରୂପକୁ ଦେଖି ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ନୃପବର

ଦେଖି ଚମତ୍କାର ହେଲେ ବାମନ ଶରୀର ।

ଏ କଥା ଗୋଟିକ ମୋତେ ଲାଗେ ଆନୁ ଆନ

ଏମନ୍ତ ରୂପ ତ ଦେଖି ନାହିଁ ମୋୟନ ।

ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣ ଏ ପଢ଼ୁଅଛି ଯେତେ

କାହିଁଥାଇ ଏତେ ବିଦ୍ୟା ଶିଖିଲେ କେମନ୍ତେ ।

କେବଣ ପୁରୁଷଠାରୁ ଶିଖିଲେ ଏ ପାଠ

ମୋହଭଳି ଲୋକକୁ ଏ କଲାକ ଉଚ୍ଚାଟ ।

ବାମନକୁ ଚାହିଁ ବଳି ବୋଇଲେ ବଚନ

କାହୁଁ ଏଠାକୁ ଅଇଲ ତୁମ୍ଭେ ବିଦ୍ଵଜ୍ଜନ ।

ଅପୂର୍ବ ପରାୟ ମୁହିଁ ମଣୁଅଛି ତୋତେ

ଦୁର୍ବାଦଳ ଶ୍ୟାମଲତା ରୂପ ଦିଶେ ମୋତେ ।

ଦରହସିତ ବଦନ ହୋଇ ନୃପସାଇଁ

ବୋଇଲେ ଏଦେହେ ଏତେ ଗୁଣେ ହୋ ଗୋସାଇଁ

ବଳିରାଜାର ବଚନେ ବାମନ ବୋଇଲେ

ଦେହ ସାନବୋଲି ସାନ ବିଦ୍ୟା କି ଦେଖିଲେ ।

ନିର୍ବଳ ହେଉ ପଛକେ ଗୁଣିକ ପୁରୁଷ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ବ୍ରହ୍ମନିନ୍ଦା କଲୁ ତୁ ନରେଶ ।

ବହ୍ନି ଦେବତା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆଦି ସର୍ପ ନୃପ

ଦେହେ ସାନହେଲେ ହରି ପାରନ୍ତି ଏ ଦର୍ପ ।

ଏମାନଙ୍କୁ ସାନବୋଲି ନ ବୋଲିବ କେହି

ଯମରାଜା ଧର୍ମ ଆଦି ଦେବାତାଙ୍କ ଦେହୀ ।

ଏମାନେ କୋପିଲେ ଯାଇ ଏ ସଂସାର ନାଶ

ଅଗ୍ନି ଜାଣ ସାନ ହେଲେ ଦହେ ଦଶଦିଶ ।

ବୈଶ୍ଵାନର ଦେବତାକୁ ବିପ୍ର ପାରେ ମୋହି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସାନ କିପାଇଁ ବୋଲ ପୁଣ୍ୟଦେହି ।

ରାଜା ସାନ ହୋଇଲେ ତା ଆଜ୍ଞା ଅପ୍ରମାଣ

ସର୍ପ ସାନ ହେଲେ ତାର ବିଷ ଯମ ଜାଣ ।

ସାନ ଦେବତା ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ ଯାଇ କରି

ସାନ ବିଦ୍ୟା ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ କେହି ନୁହେଁ ସରି ।

ବଳି ବୋଇଲେ ପଣ୍ଡା ହେ ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ଏଡ଼େ

ଶରୀର କିପାଁ ତୁମ୍ଭର ଖର୍ବ ଯେ ନ ବଢ଼େ ।

ଏହା ନ ବିଚାରି ମନେ ପାଅ ଅମରଷ

ବିନୟ ଭକତି ଘେନି ନ ଧରିବା ଦୋଷ ।

ବାଳକରୂପ ପରାୟ ଦିଶେ ତୁମ୍ଭ ଦେହି

କେତେଦିନ ବିଦ୍ୟା ତୁମ୍ଭେ ଶିଖିଲ ହୋ କାହିଁ ।

ବଳିର ବଚନ ପୁଣି ବାମନ ବୋଇଲେ

ଅକସ୍ମାତେ ବିଦ୍ୟା ମୋତେ ପ୍ରାପତ ହୋଇଲେ ।

ମୋର ପରା ପୁରୁଷକୁ ଶିଖା ଏବେ ପାଠ

ମୁହିଁ ଯେ ମୋହର ଗୁରୁ ମୁହିଁ ମୋର ଚାଟ ।

ପୁଣି ଯେ ବଳି ବୋଇଲା ବାମନକୁ ଚାହିଁ

କେଉଁ କୁଳେ ଜାତ ତୁମ୍ଭ ପିତାମାତା କେହି ।

ବାମନ ବୋଲେ ମୁଁ ବେଳୁଁ ଛେଉଣ୍ଡ ହୋଇଲି

କେ ଆମ୍ଭର ପିତାମାତା ଜାଣି ନ ପାରିଲି ।

ଜାତହେଲା ଦିନୁ ମୁହିଁ ନିରନ୍ତର ଦୁଃଖୀ

ପିଅର ଜନନୀ ମୋର ନୟନେ ନ ଦେଖି ।

ମୋର ପିତାମାତା ମୋତେ ଜାତ କରି ମଲେ

ଆବାଲ୍ୟକାଳୁ ମୋତେ ସେ ମୂର୍ଚ୍ଛିକରି ଗଲେ ।

ବାମନର ଏ ବଚନେ ବୋଲେ ବଳିରାଜା

ପଣ୍ଡାଏ ବିଭା ହେଲେଣି ଅଛି ନା ଭାରିଯା ।

ବାମନ ବୋଇଲେ ମୋର ପତ୍ନୀ ଅଟେ ବାଇ

ଚଣ୍ଡାଳୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯାଏ ଦ୍ଵାରେ ଦ୍ଵାରେ ଥାଇ ।

ତେଣୁ ତାର ନାମ ଅଟେ ଚଞ୍ଚଳା ଭାର୍ଗବୀ

ମୋ ବିନୁ ଆନେ ଚିତ୍ତ ନ ବଳାଏ ବଲ୍ଲଭୀ ।

ସତୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅଟେ ମହାସତୀ

ଶୁଣ ତୁ ହୋ ବଳିରାଜା ଏ ମୋହର ଗତି ।

ସେହି ମହା ସତୀର ଯେ ପରାପର ନାହିଁ

ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ଆଦି କରି ପାରଇ ସେ ଦେଇ ।

ସବୁଦ୍ଵାରେ ବୁଲେ ଘରେ ନ ରହଇ ଦଣ୍ଡେ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ବୁଲୁଥାଏ ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ।

ବଳି ବୋଲେ ପଣ୍ଡା ଗୃହେ ଏ ଘରଣୀ ଥିଲେ

କେତେବେଳେ ତୁମ୍ଭ ଗୃହେ ନ ଯିବଟି ଭଲେ ।

ଆଉ କଥାଏ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କହିବା ବିଶ୍ଵାସ

ବୟସ କେତେ ତୁମ୍ଭର ନାମ ଅଟେ କିସ ।

ବାମନ ବୋଲେ ଯେବେଳେ ହୋଇଲି ଜନମ

ଏହି ଚରାଚର ଭୂମି ହୋଇଥିଲା ଶୂନ୍ୟ ।

ଜନ୍ମରୁ ମୋହର ଜାଣ ପିତାମାତା ନାହିଁ

ଆପେ ଆପେ ନିର୍ମାଣ ମୋ ହୋଇଲା ଏ ଦେହୀ

ତେଣୁକରି ନାମ ମୋର ଅଟେ ଅନାହତ

ଯାହା ପୁଚ୍ଛାକଲ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଦୈତ୍ୟନାଥ ।

ବଳି ବୋଇଲା ସ୍ଵରୂପ କହ ପଣ୍ଡା ମୋତେ

ପୁତ୍ର ଦୁହିତା କୁଟୁମ୍ଵ ଘରବାଡ଼ି କେତେ ।

ବାମନ ବୋଇଲେ ମୋର ପୁତ୍ର ଅଗଣିତା

ଅପାର ଲୋକଙ୍କର ଯେ ଅଟଇ ମୁଁ ପିତା ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅନ୍ନବସ୍ତ୍ର ଦେଉଥାଏ ବାଣ୍ଟି

ଯେ ଯାହାର ଅନୁରୂପେ ଯାକୁ ଯେତେ ଅଣ୍ଟି ।

କେବଳ ଜାଣ ସାଧନା ଅଟେ ମୋ ନିଜର

ଆମ୍ଭପୂଜା ପଞ୍ଚାଶତ ବର୍ଣ୍ଣ ଭେଦ ସାର ।

ଏହା କହି ଦେଶକାଳ ବାକ୍ୟ ଗୋଟି ପଢ଼ି

ବଳି ଛାମୁରେ ବସିଲେ ପ୍ରଭୁ ପୀଢ଼ା ମାଡ଼ି ।

ମହାବାକ୍ୟ ଉଚ୍ଚାରିଲେ ବଳିମୁଖ ଚାହିଁ

ଧର୍ମକୁ ଯେ ସାକ୍ଷୀଦେଲେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵମୁଖ ହୋଇ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦିଗପାଳେ ତୁମ୍ଭେ ଥାଅ ସାକ୍ଷୀ

ସତ୍ୟେ ବଳିରାଜା ମୋତେ ଦାନ ଦେଉଅଛି ।

ତଳହସ୍ତ, କରିଣ ମୁଁ ମାଗୁଅଛି ଯାହା

ଉପର ହସ୍ତରେ ବଳି ଦେଉ କିନା ତାହା ।

ବଳି ବୋଲେ ଆହେ ଦ୍ଵିଜ କେତେ ମୋତେ କହ

କୁଟୁମ୍ଵ ସହିତେ ବିକ୍ରି ହେଲା ମୋର ଦେହ ।

ଦୃଢ଼ ମୋତେ କହେ ଯହୁଁ ଏସନକ ବାଣୀ

ଶୁକ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଯେ ନିଷେଧ କଲା ଏହା ଶୁଣି ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଲେ ମହାରାଜା ଜ୍ଞାନଧ୍ଵଂସୀ ହେଲୁ

ମାୟାବୀ ଦ୍ଵିଜକୁ ଦାନଦେବା ସତ୍ୟକଲୁ ।

ତୁମ୍ଭେ ପରା ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ଅଟ ନରନାହା

ସ୍ଵରୂପ ଦେଖିକି ପାଇଁ ରାଜା କଲୁ ଏହା ।

ଏହି ସତ୍ୟରେ ସମ୍ପଦ ନାଶିବେ ତୁମ୍ଭର

ଗୁପତରେ ଆସିଛନ୍ତି କମଳାର ବର ।

ବାହୁଡ଼ିଣ ଯାଉ ଏହି ମାୟା ଦ୍ଵିଜଗୋଟି

ପାଣି ଶଙ୍ଖ ତଳେ ରଖ ବିପ୍ରଯାଉ ଉଠି ।

ଏତେ ବୋଲି ଶୁକ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଧରେ ବଳିହସ୍ତ

ଧାତିକାରେ ଉଠି ଆସ ତୁମ୍ଭେ ନରନାଥ ।

ବଳି ବୋଲେ ଗୁରୁ ତୁମ୍ଭେ ପିଣ୍ଡ ବୋଲାଇ

ତୁମ୍ଭ ପରା ମନ୍ତ୍ରୀ ଏହା କହିଲ କିପାଇଁ ।

ପୁରୁଷଙ୍କ ବଚନ ଯେ ପାଷାଣର ରେଖା

ପୁତ୍ର ଭାରିଯା ଏ ଧନ ସମ୍ପଦ ଅଲେଖା ।

କହୁ କହୁ ଏ ପିଣ୍ଡରୁ ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଗଲେ

ରାଜ୍ୟଭୋଗ କରିବ କେ ଆପେ ନାଶଗଲେ ।

ଜୀବ ଥିବାଯାଏ ଆପେ ଦେଉଥିବି ଯାହା

ଅବସାନ ବେଳେ ଲୋଡ଼ି ପାଇବି କି ତାହା ।

ଏ ଜନମେ ହାତେ ବାକ୍ୟେ ଯାହାଯାହା ଦେବ

ଏ ଦେହ ଛାଡ଼ିଲେ ସୁଖେ ସ୍ଵର୍ଗରେ ବସିବି ।

ଯେବେ ବୋଲେ ନାରାୟଣ ଏରୂପେ ଅଇଲା

ସତେ ହିଁ କି ମୋର ପୁଣ୍ୟ ପୂର୍ବର ଦିଶିଲା ।

ଯାବତ ଯାଗ ଯଜ୍ଞାଦି ବ୍ରତ ତାର୍ଥ କର୍ମ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଯେ ସମର୍ପିଲେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସର୍ବ ଧର୍ମ ।

ସେ ଯେବେ ସ୍ଵହସ୍ତେ ନେବେ ମୋ ହସ୍ତରୁ ଦାନ

ପୂର୍ବଜନ୍ମେ ତେବେ ମୁହିଁ କରିଥିବି ପୁଣ୍ୟ ।

ଯୋଗିଜନେ ଯାକୁ ଧ୍ୟାନେ କରୁଥାନ୍ତି ଲୟେ

ମୋର ପୂର୍ବ ପୁଣ୍ୟ ଥିଲେ ଦେଖିବି ଏ କାୟେ ।

ଶୁକ୍ର ବୋଇଲେ ଗୋ ରାଜା ଏ ବ୍ରାହ୍ମଣଗୋଟି

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଏ ନାରାୟଣ ତ୍ରିଇଲୋକ୍ୟ ଘୋଟି ।

ବଳି ବୋଇଲା ଏ କଥା ସତ୍ୟ ହେବ ଯେବେ

ଏଥୁ ଆଉ ବଡ଼ ପୁଣ୍ୟ ଅରଜିବି କେବେ ।

ବିପ୍ର ହେଉ ବିଷ୍ଣୁ ହେଉ ଦେବି ନିଶ୍ଚେ ଦାନ

ଅନ୍ତଃକାଳେ ପାଇବଇଁ ବଇକୁଣ୍ଠେ ସ୍ଥାନ ।

ଏ କଥା ବିରୋଧ ଗୁରୁ ନ କର ହୋ ତୁମ୍ଭେ

ସତ୍ୟଭଗ୍ନ ନୋହିବ ହେ ପ୍ରାଣଦେବୁ ଆମ୍ଭେ ।

ଏ କଥାରେ ବିରୋଧ ତୁ ନର ଯେ ଆଉ

ସତ୍ୟ ନ ଲଙ୍ଘିବି ମୋର ପ୍ରାଣ ପଛେ ଯାଉ ।

ବଳି ବୋଇଲା ପଣ୍ଡାଏ ଘେନ ଘେନ ଦାନ

ଶିରକମଳ ଦେବଇଁ ସତ୍ୟ ଏ ବଚନ ।

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ଶୁକ୍ର କହେ ନାସ୍ତିବାଣୀ

ତହିଁରେ ସନମତ ନ କଲା ନୃପମଣି ।

ବାମନର ହସ୍ତେ ବଳି ଦ୍ୟନ୍ତେ ଶଙ୍ଖଜଳ

ଗୁପତେ ଶୁକ୍ର ପଶିଲେ ଯାଇ ଶଙ୍ଖନାଳ ।

ବଳି ଢାଳନ୍ତେ ସେ ପାଣି ନ ପଡ଼ିଲା ବେଗେ

କୁଶବଟୁରେ ବାମନ ଖେଞ୍ଚି ଦେଲେ ରାଗେ ।

ସେ କୁଶମୂଳ ବାଜିଲା ଶୁକ୍ର ଚକ୍ଷୁରେଟି

ତତକ୍ଷଣେ ଶୁକ୍ରଙ୍କର ଚକ୍ଷୁ ଗଲା ଫୁଟି ।

ବଳିରାଜା ନ ଜାଣଇ ଶୁକ୍ର ହେଲେ କାଣ

ବାମନ ଦେଖି ରାଜାର ହରଷିତ ମନ ।

ଡାହାଣାବର୍ତ୍ତକ ଶଙ୍ଖେ ଜଳତିଳ ଭରି

ମହାବାକ୍ୟ କରାନ୍ତି ସେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ବିହାରି ।

ଦକ୍ଷିଣ ହସ୍ତ ପାତିଲେ ତଳପଟେ ପୁଣି

ଉପର ହସ୍ତରେ ବଳି ଦେଲା ମନ୍ତ୍ରପାଣି ।

ବଳି ବୋଇଲା ଶୁଣ ହେ ତୁମ୍ଭେ ବିପ୍ରବର

ଯାହା ମାଗିବ ତା ଦେବୁଁ ସତ୍ୟ ଏ ଆମ୍ଭର ।

ବାମନ ବୋଇଲେ ମୋର  ଆନେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

ଭୂମି ତିନି ପାଦ ମୋତେ ଦେବୁ ନରସାଇଁ ।

ଏ ମୋର ତିନି ପାଦରେ ପାଇଲେ ମେଦିନୀ

ଘରକରି ରହିବି ମୁଁ କୁଟୁମ୍ଵଙ୍କୁ ଘେନି ।

ଶୁଣି ବଳି ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵମୁଖେ ଧର୍ମକୁ ଚାହିଁଲା

ନିଶ୍ଚେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବାଳୁତ ଭାବକୁ ବହିଲା ।

ଆହୋ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତୁମ୍ଭେତ ବାଳୁତ ଯୁକତେ

ଭୂମି ତିନିପାଦ କିପାଁ ମାଗ ଅନିମିତ୍ତେ ।

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରେ ପଶି ନ ତିନ୍ତିଲା ଚରଣ

ସପତନିଧି ଆବୋରି ହେଲ ଅକାରଣ ।

ଏତେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ି ତୁମ୍ଭେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଠାରେ ଦୋଷୀ

ପୁତ୍ର ଭାରିଯା କୁଟୁମ୍ଵ ପାରିବ କି ପୋଷି ।

କେଡ଼େ ହୀନ ଦ୍ରବ୍ୟ ମୋତେ ମାଗ ଦ୍ଵିଜବର

ବିଚାରିଥିଲି ମାଗିବ ମୋତେ ରାଜ୍ୟଭାର ।

ଶିର କମଳ ମୁଁ ଦେବି ଭାବିଥିଲି ଚିତ୍ତେ

ମହାଦାନୀପଣେ କାଳି ଦେଲୁ ସିନା ଏତେ ।

ଯେତେ ଅନ୍ନ ବସ୍ତ୍ର ତୁମ୍ଭ କୁଟୁମ୍ଵେ ଲାଗିବ

ଭଲ ଭଲ ଗ୍ରାମ କିପାଁ ନ ମାଗିଲ ଦେବ ।

ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚ ପାତାଳ ମୁଁ ଦେଇପାରେ ତୋତେ

କୁବେର ଭଣ୍ଡାର ଆଦି ଅଛି ମୋର ହାତେ ।

ବାମନ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ସତ୍ୟେ ତିନିପାଦ ଭୂମି ଦିଅ ଦୟାକରି ।

ଦାତା ଗ୍ରହୀତା ଏ ଦୁହେଁ ନୋହିଲେ ସୁଚିତ୍ତ

ସପ୍ତଦ୍ଵୀପା ପୃଥୀ ହେଲେ ନୁହଇ ପ୍ରାପତ ।

ତୁମ୍ଭେ ମହାରାଜ ମନେ ନ ବିଚାର କିଛି

ତିନିପାଦ ଭୂମିରେ ଯେ ଆମ୍ଭ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ।

ତୋଷେ ଏକଦେଲେ ରାଜା ହୁଅଇ ସେ ଲକ୍ଷେ

ଅସନ୍ତୋଷେ ଲକ୍ଷେ ଦେଲେ ହୁଅଇ ସେ ଏତେ ।

ଲୋଭେ ବହୁତ ଘେନିବା ତୁମ୍ଭଠାରୁ ଦାନ

ପରିଗ୍ରହ କରିବାକୁ ନୁହେଁ ମୁଁ ରାଜନ ।

ଆହେ ମହାରାଜ ତିନିପାଦ ଭୂମିଦିଅ

ବେଳୁ ବେଳ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ବଢ଼ିଲାକ କୋହ ।

ବଳି ବୋଇଲା ହେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ବିପ୍ରଜନ

ଗଙ୍ଗା କୂଳୁଁ ତିନିପାଦ ଦେଲି ଭୂମିଦାନ ।

ଧାତିକାରେ ତହିଁ ସ୍ଵାମୀ ରଚିଲେକ ମାୟା

ମନ ସଂଯୋଗେ ପ୍ରକୃତି ବଢ଼ିଲାକ କାୟା ।

ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳେ ଶିର ଲାଗିଲାକ ଯାଇ

ବଳି ନୃପତି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ତାହା ଚାହିଁ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଘେନି ଚତୁର୍ଭୁଜ

ସପତଶିଖା ମୁକୁଟ ବିରାଜଇ ତେଜ ।

ହୃଦରେ ମଣିର ହାର କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ

ଯେସନେ ମଧ୍ୟାହ୍ନେ ଦିଶେ ଆଦିତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳ ।

ଶ୍ରୀବତ୍ସଲଞ୍ଚ୍ଥନ ହୃଦେ ନବରତ୍ନ ହାର

ହୀରା ଜଡ଼ିତ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବଳୟ ହସ୍ତର ।

ଭୂମଣ୍ଡଳଠାରୁ ଧ୍ରୁବମଣ୍ଡଳ ପର୍ଯନ୍ତେ

ଘୋଟିଛନ୍ତି ଚରାଚର ପୃଥିବୀ କିଞ୍ଚିତେ ।

ଜଳ ସ୍ଥଳ କନ୍ଦର ସେ ସପତ ପାତାଳ

ସପତ ବ୍ରାହ୍ମାଣ୍ଡ ଅଛି ପାଦପଦ୍ମ ତଳ ।

ସେ ପାଦଗୋଟି ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ ବନମାଳୀ

ଅଛିଦ୍ର ହୋଇ ଢାଙ୍କିଲା ଛାର ମହୀସ୍ଥଳୀ ।

ନାରାୟଣ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ବଳିମୁଖ ଚାହିଁ

ଆଉ ବେନି ପାଦକୁ ତେ ଭୂମି ଅଛି କାହିଁ ।

ସତ୍ୟ ମନାଇଲା ବେଳେ ବୋଲିଅଛୁ ଯାହା

ଦେବୁ କି ନ ଦେବୁ ଆହୋ କହ ଦୈତ୍ୟନାହା ।

ବଳି ଯେ ବୋଇଲା ଶୁଣ ବାମନର ବାଣୀ

ଆର ପାଦକୁ ମୋ ସ୍ଵର୍ଗ ଅଛି ଦ୍ଵିଜମଣି ।

ମୁହିଁ ମହାଦାନୀ ମୋର ନାହିଁ କିଛି ଡର

ପିଣ୍ଡେ ପ୍ରାଣ ଥିଲେ ଦେବି ସତ୍ୟ ଏ ମୋହର ।

ମହତଜନ ବଚନ ନୋହ କେଭେ ଆନ

ଦେଲି ଆର ପାଦକୁ ତୋ ସ୍ଵର୍ଗପୁର ଘେନ ।

ବଳିରାଜଠାରୁ ବିପ୍ର ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ସ୍ଵର୍ଗକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ ପାଦ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ପରିଯନ୍ତେ ବଢ଼ିଲା ପୟର

ସତ୍ୟଲୋକେ ଜାଣିଲେ ତା ଥାଇ ଦେବବର ।

ଚଉରାଶୀ କାଠି ଗଙ୍ଗା ଗଙ୍ଗା କମଣ୍ଡଳେ ଥୋଇ

ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଚରଣ ବେଗେ ପଖାଳିଲେ ନେଇ ।

ଚଉରାଶୀ କାଠି ଗଙ୍ଗା ନଖକୋଣେ ପଶି

ହସ୍ତ ପ୍ରସାରିଣ ବ୍ରହ୍ମା ତଳେ ଛନ୍ତି ବସି ।

ପାଦୋଦକ ନ ପଡ଼ିଲା ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ନିରାଶ

ନଖକୋଣେ ରହେ ଗଙ୍ଗା ନ ପାଇଁଣ ଲେଶ ।

ବାମନ ବୋଇଲେ ରାଜା ଆଉ ପାଦେ ଦିଅ

ଦେଇ ନ ପାରିବୁ ଯେବେ ତାହା ମୋତେ କହ ।

ତା ସତ୍ୟ ବୁଝିବା ପାଇଁ ବୋଇଲେକ ସ୍ଵାମୀ

ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ନେଇ ରାଜା ସରିଲା ତ ଭୂମି ।

ବଳି ବୋଲେ କାହିଁ ଦେବ ଭୁଲାଇବୁ ମୋତେ

ମୁଁ ଯାହା ବାଞ୍ଛିଲି ତାହା ମିଳେ ଅନିମିତ୍ତେ ।

ଏ ତୁମ୍ଭର ବିଶ୍ଵରୂପ ଦେଖିଲଇଁ ଆଜ

ମୁହିଁ ଯାହା କହୁଅଛି ଶୁଣ ଆହୋ ଦ୍ଵିଜ ।

ଆରେକ ପାଦକୁ ମୋର ଠାବ ଅଛି ରହି

ତୁମ୍ଭର ଆରେକ ପାଦ କାହିଁ ହେ ଗୋସାଇଁ ।

ଆରେକ ପାଦ ନାଭିରୁ କାଢ଼ିଲେ ଶ୍ରୀଧର

ମୁଖେ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଦାନ ଦିଅ ନୃପବର ।

ବିରୋଚନ ପୁତ୍ର ବୋଲି ଶୁଣ ଜଗନ୍ନାଥ

ଏ ପାଦ ଗୋଟିକି ଭୂମି ଅଛି ମୋର ମାଥ ।

ଏତେ ବୋଲି ଶିର ପାତିଦେଲେ ରାଜା ନେଇ

ପାତାଳକୁ ଚାପିଲେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ ।

ପାତାଳପୁର ସୁତଳପୁର ମହାତଳ

ବିତଳ ଅତଳ ରସାତଳ ତଳାତଳ ।

ଏହିପରି ତଳକୁ ଯେ ସାତତାଳ ପୁର

ଚାପନ୍ତେ ବଳିରାଜନ ପଶଇ ଭିତର ।

ପାତାଳ ବୈକୁଣ୍ଠେ ବଳି ରହେ ପାଦ ଧ୍ୟାୟି

ଏ ଦେହେ ଭୋଗ କରିବ ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ପାଇ ।

ବଳିରାଜା ତୁଲେ ଥିଲେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ହେ ମାଲ

ବାଉନ କୋଟି ଯେ ଏକୁଁ ଏକ ଅନର୍ଗଳ ।

ବଳିରାଜାକୁ ପାତାଳେ ଚାପିବାର ବେଳେ

ରହିଲେ ବାଉନ କୋଟି ମାଲ ପାଦତଳେ ।

ଚରଣ ଚାଳି ଯେ ରୋମ ଦେଲେ ଟାଙ୍କୁରାଇ

ଅନେକ ଦୂରେ ପଡ଼ିଲେ ବୀରେ ଉଡ଼ିଯାଇ ।

ନବହସ୍ତୀ ବଳ ଏକ ଏକ ମାଲ ଧରେ

ସେ ମାଲ ପଡ଼ିଲେ ଯାଇ ସାଗର ଭିତରେ ।

ଏମନ୍ତ ସ୍ଵରୂପ ଦେଖି ସୁରପୁରବାସୀ

କର ଯୋଡ଼ି ଉଭା ହେଲେ ଛାମୁରେ ସେ ଆସି ।

ଗନ୍ଧର୍ବଗଣ ଆଦି ଯେ ସୁର ସିଦ୍ଧ ମୁନି

ବ୍ରହ୍ମା ସହିତରେ ଆସି କଲେ ବେଦଧ୍ଵନି ।

ନମସ୍ତେ ମାଧବ ଆହେ କମଳାର ବର

ଜୟ ଜୟ ବାମନ ହେ ଜୟ ବିଶ୍ଵମ୍ଭର ।

ନମସ୍ତେ ବାମନ ଜୀବ ସକଳର ଆତ୍ମା

ନମସ୍ତେ ବାମନ ନିରଞ୍ଜନ ମହାତମା ।

ଜୟ ବାମନ ଯୋଗୀଙ୍କ ଯୋଗା ରୂଢ଼ ନିଧି

ନମସ୍ତେ ବାମନ ଅଷ୍ଟ ଅଇଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧି ।

ନମସ୍ତେ ବାମନ ତୁ ଯେ ପାପତମ ଧ୍ଵଂସୀ

ନମସ୍ତେ ବାମନ ତୁ ଯେ କୃପାଜଳ ରାଶି ।

ନମସ୍ତେ ବାମନ ମନବାଞ୍ଛା କରୁ ସିଦ୍ଧି

ଧ୍ୟାନକୁ ଧାରଣା ତୁହି ମନକୁ ଯେ ବୁଦ୍ଧି ।

ସେହି ବାମନ ପାଦରେ ମୋର ଅଟେ ସେବା

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକି ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

ଶୁକ ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

ଭୋ ମୁନି ଆଦ୍ୟଖଣ୍ଡ ଏ ହରିବଂଶ ବାଣୀ

ପାପକ୍ଷୟ ହୋଇଯିବ ତବମୁଖୁଁ ଶୁଣି ।

କଂସ ରାଜା ଯେ ଗୋମତ ଋଷି ଶାପ ପାଇ

ତେଣୁ ସେ ଗୋପନଗ୍ରକୁ ନ ପାରଇ ଯାଇ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ହେଲା କିସ ପୁଣ

ସଂକ୍ଷେପି କହିବା ମୋତେ ବ୍ୟାସଙ୍କ ନନ୍ଦନ ।

ଶୁକ ମୁନି ବୋଲେ ଶୁଣ ଅଭିମନ୍ୟୁ ସୁତ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଏ ହରିବଂଶ ମୁକ୍ତି ଗତି ପଥ ।

ବନୟୀ ହୋଇ ତୁ ରାଜା ପଚାରିଲୁ ମୋତେ

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ଫେଡ଼ି କହିବା ତଦନ୍ତେ ।

କଂସର ଅନୀତି ଦେଖି ଉଗ୍ରସେନ ରାୟେ

ଧର୍ମ ବିଚାରି ପାପକୁ କଲା ମହାଭୟେ ।

ଏହି ପରକାରେ ତହିଁ କେତେ ଦିନ ଯାନ୍ତେ

ବେନି ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ବସାଇ ଶିଖାଇ ଏକାନ୍ତେ ।

ସନ୍ନିଧିରେ ବସାଇ ସେ ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

ଆଶ୍ଵାସନା କରି ତାଙ୍କୁ କହଇ ବଚନ ।

ଦଯୁବଂଶକୁ କାରଣ ଅଟ ବେନି ଗୋଟି

ମହାରାଜା ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ପାଳ ନବସୃଷ୍ଟି ।

ସାତବଂଶ ଲୋକଙ୍କର ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଚକ୍ଷୁ

ଅତି ମନ୍ଦକର୍ମ ତୁମ୍ଭେ କରୁଛ ବୋଲୁଛୁ ।

ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ପିତା ବାବୁ ତିଆରୁଛି ଏତେ

ଗୋରୁ ବିପ୍ର ପୀଡ଼ା ବାବୁ ନ କର କିଞ୍ଚିତେ ।

ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଯେ ତପୀ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

ଏମାନଙ୍କୁ ପୀଡ଼ା ଦେଲେ ଆୟୁ ଥାଉଁ ମରି ।

ଶିକ୍ଷାଗୁରୁ ନିନ୍ଦା କଲେ ବିଦ୍ୟା ନୋହେ ସିଦ୍ଧି

ଔଷଧ ନିନ୍ଦିଲେ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ପାଇ ବ୍ୟାଧି ।

ବିପ୍ରନିନ୍ଦା କଲେ ଯାଇ ସୃକୃତ ଯେ କ୍ଷୟ

ଶସ୍ତ୍ର ନିନ୍ଦା କଲେ ନୋହେ ସଂଗ୍ରାମରେ ଜୟ।

ବେଦନିନ୍ଦା କଲେ ବାବୁ ହୁଅନ୍ତି ଯେ ମୂର୍ଖ

ଶତେ ଜନ୍ମ ଯାଏ ତାର ନାହିଁ ବିଦ୍ୟା ସୁଖ ।

ରତ୍ନ ନିନ୍ଦାକଲେ ହୋଇ ଦରିଦ୍ର ଯେ ଜନ

ପୃଥିବୀ ନିନ୍ଦିଲେ ଶସ୍ୟ ନ ପାଇ ସେ ପୁଣ ।

ଦେବତା ନିନ୍ଦିଲେ ଯାଇ ଅଳପକେ ନାଶ

ପରପୁଣ୍ୟ ନିନ୍ଦାକଲେ ନର୍କେ ଯାଏ ବାସ ।

ପତ୍ନୀନିନ୍ଦା କଲେ ତାକୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡ଼ିଯାଇ

ସୁପୁତ୍ରକୁ ନିନ୍ଦାକଲେ କୁସଙ୍ଗ ସେ ପାଇ ।

ମାତା ପିତା ନିନ୍ଦା କଲେ ନରକରେର ବାସ

ଶତେ ଜନ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ନୁହଇ ମନୁଷ୍ୟ ।

ଜଳ ନିନ୍ଦାକଲା ପ୍ରାଣୀ ଜଳକା ହୁଅଇ

ମନ୍ତ୍ରୀକି ନିନ୍ଦିଲେ ରାଜା ରାଜ୍ୟସୁଖ ଯାଇ ।

ରାଜାକୁ ନିନ୍ଦା କଲେଟି ହୁଏ ଶିରଚ୍ଛେଦ

ମନ୍ଦକର୍ମ କଲେ ଲୋକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ମନ୍ଦ ।

ଧର୍ମ ଏକା ଏ ସଂସାର ଜଳକୁ ନଉକା

ଅନ୍ତଃକାଳେ ଜାଣ ଏକା ଧର୍ମ ଅଟେ ସଖା ।

ଧର୍ମକୁ ଆଶ୍ରେ କଲେ ନ ଥାଇ କିଛି ଭୟ

ଗ୍ରହପୀଡ଼ା ନ ଥାଇଟି ସଂଗ୍ରାମରେ ଜୟ ।

ଏମନ୍ତ ଯେ ତିଆରିଲା ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

କଂସରାଜା ନ ଶୁଣଇ ପିତାର ବଚନ ।

କଂସ ବୋଲେ ପିତା ଜାଣେ ମୁଁ ସର୍ବ ବ୍ୟାଖ୍ୟାନ

ମୁଁ ଯାହା କହୁଛି ଏବେ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ ।

ଯେବଣ ଦଇବ ମୋତେ ଦେଇଅଛି ଜାତ

ସଦମାର୍ଗ ବୁଦ୍ଧି ମୋତେ ନ ଦେଲା କିଞ୍ଚିତ ।

ଅମାର୍ଗ ଦୁରାଚାର ଯେ ଦୁର୍ଜନ କୁସଙ୍ଗ

ଏହା ବିନେ ଆନେ ମୋର ନାହିଁ ଅନୁରାଗ ।

ଉଗ୍ରସେନ ବୋଲେ ପୁତ୍ର ଅଛି ମୋର କର୍ମ

ଯେଉଁ ବିଧାତା କରିଛି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଜନମ ।

ସେ ସିନା ଜାଣିବ ପୁତ୍ର ତୁମ୍ଭ ଲାଭ ହାନି

ଏତେବୋଲି ରାଜା ତହୁଁ ହୋଇଲେକ ତୁନି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ତହିଁ କେତେ ଦିନ ଗଲା

ନିଅବକାଶେ ରାଜାକୁ ରାଣୀ ଜଣାଇଲା ।

ଦେବକୀ ଦୈବକୀ ବେନି ଦୁହିତା ତୁମ୍ଭର

ଏମାନଙ୍କ ବିଭା ପ୍ରଭୁ ମନରେ ବିଚାର ।

ସୁକୁମାରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଏ ହେଲେ ନବଯୁବା

ରୂପ ଅନୁରୂପେ ବର ଆଣି କର ବିଭା ।

ଜାତି କୁଳ ଗୋତ୍ର ରୂପ ଗୁଣଜ୍ଞ ବିଚାରି

ପ୍ରଦାନ କର ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଏ ବେନି କୁମାରୀ ।

ଏ କଥା ଗୋଟିକେ ଦେବ ନକର ଅଳସ

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ହେଲେ ଧର୍ମ ଯାଇ ନାଶ ।

ରାଣୀର ବଚନ ଶୁଣି ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

ବିଶ୍ଵାସୀ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ହକାରି ବହନ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମାତ୍ୟ ଯେ ଗୁରୁ ପୁରୋହିତ ରାଇ

ରଣରାଜ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ସେ ପାଖରେ ବସାଇ ।

ବୋଲେ ଆମ୍ଭ ବେନି କନ୍ୟା ହେଲେ ନବଯୁବା

ରୂପ ଅନୁରୂପ ବର ବାଛି କର ବିଭା ।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ବିଚାରିଲେ ବସି

ବସୁଦେବକୁ ଦେବକୀ ଦୁହିତା ଦିଅସି ।

ଦମଘୋଷକୁ ଯେ ଦିଅ ଆରେକ କୁମାରୀ

ଏ ଦୁଇ ବର ବୋଇଲେ ସମସ୍ତେ ବିଚାରୀ ।

କୁମ୍ଭ ଶୁକ୍ଲ ତ୍ରୟୋଦଶୀ ତିଥି ଗୁରୁବାର

ମଘା ନାମରେ ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟେ ସେ ଦିନର ।

ସିଂହ ବାଳବକରଣ ଚନ୍ଦ୍ର ନାମେ ଯୋଗ

କୁମ୍ଭ ସଂକ୍ରାନ୍ତିର ଊନବିଂଶ ଦିନ ଭୋଗ ।

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କ ବେଳାରେ ବିଭାର ବିଚାର

ଜଉତିଷେ ଶୁଭଲଗ୍ନେ ଧଇଲେ ଆବର ।

ସେ ଦିନ ବସୁଦେବକୁ ଆଣିଗଲେ ବରି ।

ବରି ଆଣିଲେ ତାହାକୁ ବରବେଶ କରି ।

ଡାହାଣାବର୍ତ୍ତକ ଶଙ୍ଖେ ଗଙ୍ଗାଜଳ ଦେଲେ

ବର କନ୍ୟା ନାମ ଧରି ଶିରେ ନହୁଡ଼ିଲେ ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବକୁ ବିଭା ଯେ କରାନ୍ତି

ଶଙ୍ଖେ ପାଣି ଧରି ଆଣି ଯଉତୁକ ଦ୍ୟନ୍ତି ।

ରଥ ଗଜ ତୁରଙ୍ଗମ ଦାସୀ ଆଦି କରି

ଗୋରୁ ମଇଁଷି ଭଣ୍ଡାର ଧନ ଦେଇ କରି ।

ପୂର୍ବ ବିଧିମତେ ଯଉତୁକମାନ ଦେଲେ

ମଙ୍ଗଳ ଉତ୍ସବେ ଅତି ଯତ୍ନେ ବିଭାକଲେ ।

ବସୁଦେବଙ୍କୁ ଦେବକୀ କନ୍ୟା ବିଭା କରି

ବାଜଇ ଦମା ଟମକ ଶଙ୍ଖ ଢୋଲ ଭେରୀ ।

କଡ଼ା ମର୍ଦ୍ଦଳ ବାଜଇ ବାଜେ ବୀରଘୋଷ

ନାନାଦି ବୀରବାଦ୍ୟରେ ପୁରେ ଦଶଦିଶ ।

ଉଭୟକୁଳ ଉଚ୍ଚାରି ସପତ ପୁରୁଷ

ବର କନ୍ୟା ହସ୍ତେ ନେଇ ବାନ୍ଧିଲେକ କୁଶ ।

ଯୁବତୀଗଣେ ଗାବନ୍ତି ମଙ୍ଗଳ ଯେ ଗୀତା

ଆପେ ଉଗ୍ରସେନ କୋଳେ ବସାଇ ଦୁହିତା ।

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଣ ଉଗ୍ରସେନ ଯେ ରାଜନ

ଯଉତୁକ ଦେଲା ଲକ୍ଷମାଢ଼ ଯେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ।

ବେନିସସ୍ର ରଥ ଚାରିସସ୍ର ଲାଜ ଚାରୁ

ଦଶସସ୍ର ପଦାତିକ ଆଠ ସସ୍ର ବାରୁ ।

ପୁଣିହିଁ ରାଜନ ଶଙ୍ଖେ ଜଳତିଳ ଭରି

କୋଟି ରତ୍ନ ଦେଲା ମନେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁମରି ।

ଦାସୀ ପରିବାରୀ ଦେଲେ ଗୋରୁ ଦାନମଳେ

ଅନେକ ଯଉତୁକ ସେ ଦେଲେ ବିଭାବେଳେ ।

ଆରେକ ଦୁହିତା ନାମ ଦଇବକୀ ବାଳୀ

ଦମଘୋଷ ନୃପତି ଦେଲେ ସତ୍ୟ ପାଳି ।

ବିଧିମତେ କଲେ ଗଜତୁରଙ୍ଗମ ଦାନ

ରଥ ଆଦି କରି ନାନାବିଧ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ।

ଚଉଠି ସପ୍ତମଙ୍ଗଳା ସାରିଲେ ଯେ ବିଧି

ଉଗ୍ରସେନ ଘରେ ଯେଉଁଦିନ ଯେଉଁ ସିଦ୍ଧି ।

ବିବାହବିଧି ସାରିଣ ଜାମାତା ସେ ବେନି

ଯେ ଯାହା ମନ୍ଦିରେ ଗଲେ ନିଜକନ୍ୟା ଘେନି ।

ବିଷ୍ଣୁ ବଂଶେ ଜାତ ସେ ଯେ ବସୁଦେବ ନାମା

ଦେବକୀ ନାମେ ଯେ କନ୍ୟା ରୂପେ ଅନୁପମା ।

ସୁଘୋଷର ପୁତ୍ର ଅଟେ ଦମଘୋଷ ବୀର

ଦଇବକୀ ନାମେ କନ୍ୟା ହୋଇଲା ତାହାର ।

ମଧୁରାରେ ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ରହିଲେ

ଦମଘୋଷ ଦଇବକୀ କନ୍ୟା ଘେନିଗଲେ ।

ଚେଦିନାମେ ଦେଶରେ ସେ ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ

ନଗ୍ରେ ପଶନ୍ତେ ଶୁଭଇ ମଙ୍ଗଳ ସୁଘୋଷ ।

ଶେଷ ହୋଇଲା ଦେବକୀ ଦଇବକୀ ବିଭା

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସକୁ ମୁକ୍ତିଗତି ଦେବା ।

ଶୁକମୁନି ବୋଲେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ରାୟେ

ଏ ଆଦ୍ୟ ଖଣ୍ଡ ଶୁଣନ୍ତେ ପାପ କ୍ଷୟ ହୁଏ ।

କେତେକ ଦିନେ ନାରଦ ନାମେ ମହାମୁନି

ମିଳିଲେ ଆସି ମଥୁରାପୁର ରାଜଧାନୀ ।

ହସ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାବୀଣା ଶୋହେ ପିଙ୍ଗଳ ମୁରତି

ନିର୍ଧୂମ ଅଗ୍ନି ପରାୟ ଦିଶେ ତାଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ।

ମନପବନ ଦଣ୍ଡରେ ଚଢ଼ି ହରି ରଟି

ସ୍ଫଟିକମଳି ହସ୍ତେରେ କଟିରେ ଲେଙ୍ଗୁଟି ।

କୃଷ୍ଣାଜିନ ଉତ୍ତରୀୟ କନ୍ଧରେ ପଇତା

ଦ୍ଵାଦଶ ଟିପା ଅଙ୍ଗରେ ହରିନାମ ଚିତା ।

ଗଳେ ତୁଳସୀ କୁଣ୍ଡଳ ରତ୍ନ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୋହେ

ଗଙ୍ଗାଜଳ କମଣ୍ଡଳ କରେ ଶୋଭାପାଏ ।

କଳି ଧୁକୁଡ଼ି କାଖରେ ଦେବକାଣ୍ଡ ଘେନି

କଟୀରେ ବେଢ଼ାଇଛନ୍ତି କଉପୁନି ମୁନି ।

ଦେବପତିର ସମାନ ଅଟନ୍ତି ସେ ଯତି

ଅଦ୍ଭୁତେ ଆକାଶେ ପଥୁଁ ଖସିଣ ଆସନ୍ତି ।

ମୁନିଙ୍କ ଦେଖିଣ କଂସ ନିସ୍ତରିଲି କହେ

ଆସ୍ଥାନ ତେଜିଣ ରାଏ ପାଏ ପଡ଼ି ଶୋଏ ।

ପ୍ରମାଣ କରିଣ ସେହି ଯୋଡ଼େ ବେନି କର

ଭୋ ମୁନି ଜୀବନ ଆଜ ସଫଳ ମୋହର ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଧାତା ମୋତେ କଲା ଏଥି ଜନ୍ମ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଲି ମୁନି ସଫଳ ମୋ ଦିନ ।

ଏତେ ବୋଲି କଂସ ମୁନି ଚରଣ ଧଇଲା

ପାଦୋଦକ ହସ୍ତେ ନେଇ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲା ।

କଂସର ନିର୍ମଳ ଭକ୍ତି ଯେହୁଁ ସେ ଦେଖିଲେ